به گزارش  خبرورزشی، سعید مراغه‌چیان به خبرورزشی گفت: پنج‌شنبه ۲۲ فروردین به دعوت دوستان به ورزشگاه شهید شیرودی رفتم. دوستان خوبم آقایان محمد پنجعلی و محمود حقیقیان هم حضور داشتند. لحظاتی بعد آقای خداداد عزیزی هم وارد شد. در یک محیط ورزشی رفتار و طرز راه رفتنش به هر چیزی شبیه بود الا یک ورزشکار آن‌هم ورزشکار ملی. قدم‌هایش به زمین و زمان فخرفروشی می‌کرد و انتظار داشت به احترام ورودش همه به پاخیزند و خبردار بایستند. خداداد دقیقاً عین یک ماشین بود که گنجایش چهار سرنشین را داشته باشد و انگار هشت نفر در این ماشین قرار داده بودند و تحمل این همه بار اضافی را نداشت. به خداداد لقبی دادند تحت عنوان حماسه‌ساز ملبورن که شخصیت ایشان تحمل حمل این لقب را ندارد و ظاهراً برایش دردسرساز شده و هوا برش داشته که آدم و عالم باید مقابلش زانو بزنند. در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین از قاره آسیا یک تیم باید حضور می‌یافت و ایران با استرالیایی که آن زمان از یک تیم اروپایی هیچ کم و کسری نداشت رفت و برگشت بازی می‌کرد تا یک تیم به جام جهانی راه پیدا کند من جزو نفرات دعوت شده بودم که در اهواز پایم شکست و با بدشانسی مواجه شدم. توانایی‌های فنی من بر هیچ‌کس پوشیده نیست و قصد هم ندارم افتخاراتم را بازگو کنم، چون همیشه بیشتر از بعد فنی و توانایی‌هایم به اخلاق و تواضعم به مردم بالیدم، چون توانایی‌های فنی از ذهن‌ها پاک می‌شود ولی اخلاق در اذهان به یادگار می‌ماند و حک می‌شود. کاش آقای عزیزی کمی اخلاق، تواضع و فروتنی را از هم‌دوره‌هایش مثل کریم باقری و حمید استیلی که واقعاً جنتلمن و مثال‌زدنی هستند و از بعد فنی از خداداد هم اگر نگویم بالاتر ولی کمتر هم نیستند یاد می‌گرفت و این‌قدر با حرکتش فخرفروشی نمی‌کرد و مثل خیلی از بزرگان فوتبال ما اخلاق و جوانمردی را سرلوحه کار خودش قرار می‌داد و به پیشکسوتان فوتبال و به حاضران در ورزشگاه شیرودی فخرفروشی نمی‌کرد.