به گزارش خبرورزشی ، «روزهای سختی را میگذرانم. اوضاع اصلاً برایم خوب پیش نمیرفت، اما نمیدانستم اشکال کار کجاست. دکترها از من آزمایش میگرفتند و متوجه چیزی نمیشدند. من همچنان مسابقه میدادم. از آنجا که غرق ورزش شده بودم، به رقابتهایم ادامه میدادم، اما کمکم نگران شدم، چون به مرحلهای رسیدهام که متوجه شدم دیگر کنترل بدنم و رفتارم دست خودم نیست.»
اینها حرفهای آنتونیو کورگوس، دونده اسپانیایی سرشناس در سال ۱۹۹۰ بود. او قهرمان سه دوره المپیک بود و افتخارات زیادی در اسپانیا و اروپا نیز داشت، اما مصدومیتهای زیادی را نیز در طول دوران حرفهای خود تجربه کرد. او در آن سال مجبور شد زیر تیغ جراحان برود.
این وقفه در فعالیت ورزشی برای او همراه شد با مشکلات خانوادگی و در نتیجه احساسات ناخوشایند به او هجوم آورد: «یک شب وقتی داشتم تئاتر میدیدم با حالت گیجی از سالن خارج شدم، انگار یک قطار از روی من رد شده است. فقط یادم است که من را به اورژانس بیمارستان بردند و دیگر چیزی ندیدم. گفتند حمله عصبی است، اما اهمیت زیادی ندادم و دوباره به تمرین برگشتم و سعی کردم از نظر روحی دوباره قوی شوم.»
در سال ۱۹۹۵ کورگوس تصمیم به خداحافظی از دوومیدانی گرفت. ۶ سال بعد یعنی در سال ۲۰۰۱ مربی او در اثر سانحه تصادف درگذشت. آنتونیو میگوید: «در آن مقطع شغل او را به من پیشنهاد دادند، اما انگار دوباره همه روزهای تلخ برای من شروع شد و دوباره گویا خیلی چیزها از کنترل من خارج میشدند.»
هیچکس در امان نیست
این داستان آنتونیو کورگوس که روزنامه اسپانیایی مارکا آن را منتشر کرده است، نمونهای از رواج بیماری افسردگی میان ورزشکاران است. بیماری که نه سن و سال میشناسد و نه بین افراد یا گروه خاصی رواج دارد. این موضوع به این دلیل مطرح شده که اخیراً «آنا بوآدا» قایقران ۲۶ ساله زن اسپانیایی (نفر سمت راست در عکس زیر)، در اثر افسردگی تصمیم به خداحافظی از رشته خود گرفته است.
اینها حرفهای آنتونیو کورگوس، دونده اسپانیایی سرشناس در سال ۱۹۹۰ بود. او قهرمان سه دوره المپیک بود و افتخارات زیادی در اسپانیا و اروپا نیز داشت، اما مصدومیتهای زیادی را نیز در طول دوران حرفهای خود تجربه کرد. او در آن سال مجبور شد زیر تیغ جراحان برود.
این وقفه در فعالیت ورزشی برای او همراه شد با مشکلات خانوادگی و در نتیجه احساسات ناخوشایند به او هجوم آورد: «یک شب وقتی داشتم تئاتر میدیدم با حالت گیجی از سالن خارج شدم، انگار یک قطار از روی من رد شده است. فقط یادم است که من را به اورژانس بیمارستان بردند و دیگر چیزی ندیدم. گفتند حمله عصبی است، اما اهمیت زیادی ندادم و دوباره به تمرین برگشتم و سعی کردم از نظر روحی دوباره قوی شوم.»
در سال ۱۹۹۵ کورگوس تصمیم به خداحافظی از دوومیدانی گرفت. ۶ سال بعد یعنی در سال ۲۰۰۱ مربی او در اثر سانحه تصادف درگذشت. آنتونیو میگوید: «در آن مقطع شغل او را به من پیشنهاد دادند، اما انگار دوباره همه روزهای تلخ برای من شروع شد و دوباره گویا خیلی چیزها از کنترل من خارج میشدند.»
هیچکس در امان نیست
این داستان آنتونیو کورگوس که روزنامه اسپانیایی مارکا آن را منتشر کرده است، نمونهای از رواج بیماری افسردگی میان ورزشکاران است. بیماری که نه سن و سال میشناسد و نه بین افراد یا گروه خاصی رواج دارد. این موضوع به این دلیل مطرح شده که اخیراً «آنا بوآدا» قایقران ۲۶ ساله زن اسپانیایی (نفر سمت راست در عکس زیر)، در اثر افسردگی تصمیم به خداحافظی از رشته خود گرفته است.
ناراحتی، ناامیدی، بیانرژی بودن، رفتار نامتعادل و... همگی نشانههایی از این بیماری هستند و با وجودی که ورزش و به ویژه حضور در جمع قهرمانان ممتاز ورزشی تا حد زیادی جلوی بروز این بیماری را میگیرد، اما در نهایت ورزشکاران هم از این بیماری در امان نیستند.
آنها هم انسان هستند
خوسه کارلوس خائنس، روانشناس بالینی در مادرید در این مورد میگوید: «بیماریهای روحی و روانی هنوز هم یک تابو در جامعه به حساب میآیند. اینکه در ورزش قهرمانی چنین مواردی پیش بیاید خیلی برای مردم عجیب است، چون اکثر قهرمانان ورزشی، جوان، قدرتمند و دارای روحیه رقابتی هستند، اما نباید فراموش کنیم که در نهایت آنها هم انسان هستند.»
نیاز به روانشناس
آگاهی از نقش روانشناسان در کنار ورزشکاران و تیمهای ورزشی با مرور زمان بیشتر شده است. تونی مارتوس، یک روانپزشک ورزشی که بیش از دو دهه است در این زمینه با تیمهای اسپانیایی همکاری میکند در این مورد توضیح میدهد: «بعضی از مربیان ورزشی هنوز هم تمایلی به قرار دادن روانشناس در کادر خود ندارند، اما با این وجود پیشرفت چشمگیری در این زمینه در سالهای اخیر به وجود آمده است.» او در مورد وظایفی که برعهده دارند، میگوید: «ما به ورزشکار کمک میکنیم تا بهترین عملکرد را داشته باشد. البته وظیفه ما از این هم بیشتر است. باید آنها را آماده کنیم تا با مراحل مختلفی در زندگی روبهرو شوند، مانند روزهایی که از دوران اوج به دور هستند یا روزهای بازنشستگی از ورزش.»
نمیدانم چه کنم
بازنشستگی یکی از مقاطع حساس در زندگی هر ورزشکار است چراکه بعد از سالها که همه زندگی فرد فقط به ورزش و تمرین اختصاص داشته، خداحافظی کردن به معنی روبهرو شدن با یک صحرای بزرگ است که در آن فرد ورزشکار اصلاً نمیتواند مسیر خود را پیدا کند. دکتر امرتوس میگوید: «ما ورزشکاران را برای این مقطع از زندگی آماده میکنیم، دورانی که دیر یا زود به سراغ همه ورزشکاران میآید. آنها سالها در خدمت برنامه ورزشی و تیمیشان بودهاند و حالا ناگهان به مرحلهای رسیدهاند که باید خودشان تصمیم بگیرند. سبک زندگیشان به شکل کامل تغییر میکند و فعالیتهای بدنیشان نیز که به آن عادت داشتهاند، خیلی کمتر میشود. خیلی از ورزشکاران حتی میگویند مشکل ما این است که بعد از کنار گذاشتن ورزش حرفهای حتی نمیدانیم چه زمانی باید دوش بگیریم، چون قبلاً همه چیز برای ما طبق برنامهریزی پیش میرفت.»