خبرورزشی/ آرتین زهرابی: حذف استقلال و پرسپولیس از لیگ قهرمانان آسیا اتفاقی ناراحت کننده است اما تلخ بودن چنین حادثه ای نشانه غیر عادی بودن آن نیست.
خیلی عادی، ساده و پیش پا افتاده است که تیم های ایرانی از لیگ قهرمانان آسیا حذف می شوند؛ چرا که سال هاست فوتبال ما مقابل تیم های عربی حرفی برای گفتن ندارد.
اگر در این چند سال گذشته دچار این توهم شده بودیم که باید قهرمان جام جهانی شویم، یک اتفاق اشتباه و پیش بینی نشده بود! چنان که گفتیم آن یک توهم غریبانه بود که دامن این فوتبال را گرفت.
در غیر این صورت در طبیعی ترین حالت ممکن، ما حرفی مقابل تیم های قطری و ازبکستانی نداریم و قاعدتا باید از فوتبال امارات و عربستان هم عقب افتاده باشیم.
گاهی وقت ها دچار جرقه هایی می شویم؛ مثلا یکی از این تیم ها را در قامت فوتبال آسیا شکست می دهیم اما در مجموع، همین نتایج ناامید کننده است که پایان و فرجام فوتبال ایران به آن پیونده خورده...
تا همین چندی پیش، تساوی مقابل پرتغال و یاران رونالدو، فاجعه ای بزرگ در این فوتبال بود و خیلی ها اعتقاد داشتند چرا در جام جهانی روسیه، نباید به جای کرواسی و فرانسه در دیدار فینال باشیم اما امروز در لیگ قهرمانان آسیا به پاختاکور می بازیم و در تهران به زحمت با الدحیل به یک تساوی بی حاصل رضایت می دهیم.
از مابقی نتایج سخن نگوییم که فاجعه این فوتبال را دو چندان می کند اما ما چون آدم های فراموشکاری هستیم و به همه چیز زود عادت می کنیم تا همین چندی پیش تصور می کردیم لت و پار شدن کره جنوبی مقابل تیم ملی ایران یک وظیفه شهروندی ساده است؛
حالا که مثل نقل و نبات به تیم های عربی و ... می بازیم و از لیگ قهرمانان کنار می رویم حتما به این واقعیت عینی پی می بریم حقیقت ماجرا در این فوتبال چیست و حد و حدود واقعی ما چقدر بوده و هست! امیدواریم درک این موضوع ساده، برای بعضی ها سخت نباشد.
خیلی عادی، ساده و پیش پا افتاده است که تیم های ایرانی از لیگ قهرمانان آسیا حذف می شوند؛ چرا که سال هاست فوتبال ما مقابل تیم های عربی حرفی برای گفتن ندارد.
اگر در این چند سال گذشته دچار این توهم شده بودیم که باید قهرمان جام جهانی شویم، یک اتفاق اشتباه و پیش بینی نشده بود! چنان که گفتیم آن یک توهم غریبانه بود که دامن این فوتبال را گرفت.
در غیر این صورت در طبیعی ترین حالت ممکن، ما حرفی مقابل تیم های قطری و ازبکستانی نداریم و قاعدتا باید از فوتبال امارات و عربستان هم عقب افتاده باشیم.
گاهی وقت ها دچار جرقه هایی می شویم؛ مثلا یکی از این تیم ها را در قامت فوتبال آسیا شکست می دهیم اما در مجموع، همین نتایج ناامید کننده است که پایان و فرجام فوتبال ایران به آن پیونده خورده...
تا همین چندی پیش، تساوی مقابل پرتغال و یاران رونالدو، فاجعه ای بزرگ در این فوتبال بود و خیلی ها اعتقاد داشتند چرا در جام جهانی روسیه، نباید به جای کرواسی و فرانسه در دیدار فینال باشیم اما امروز در لیگ قهرمانان آسیا به پاختاکور می بازیم و در تهران به زحمت با الدحیل به یک تساوی بی حاصل رضایت می دهیم.
از مابقی نتایج سخن نگوییم که فاجعه این فوتبال را دو چندان می کند اما ما چون آدم های فراموشکاری هستیم و به همه چیز زود عادت می کنیم تا همین چندی پیش تصور می کردیم لت و پار شدن کره جنوبی مقابل تیم ملی ایران یک وظیفه شهروندی ساده است؛
حالا که مثل نقل و نبات به تیم های عربی و ... می بازیم و از لیگ قهرمانان کنار می رویم حتما به این واقعیت عینی پی می بریم حقیقت ماجرا در این فوتبال چیست و حد و حدود واقعی ما چقدر بوده و هست! امیدواریم درک این موضوع ساده، برای بعضی ها سخت نباشد.
