به گزارش  خبرورزشی، این روز‌ها همه‌جا صحبت از لیورپول و تاتنهام و موفقیت تیم‌های باشگاهی انگلیس است. دو تیم از لیگ جزیره به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسیده‌اند که اتفاقی نادر در فوتبال محسوب می‌شود.
همه از گل‌های اوریگی، واینالدوم، لوکاس مورا و کام‌بک فوق العاده لیورپول و تاتنهام حرف می‌زنند و از یکدیگر می‌پرسند؛ چطور ممکن است؟!
در میان دو غول اسپانیا (رئال و بارسا)، هزینه‌های سرسام‌آور پاری‌سن‌ژرمن یا حضور یوونتوس و بایرن‌مونیخ، این لیورپول و تاتنهام بودند که به فینال معتبرترین جام باشگاهی اروپا صعود کردند.
این یک اتفاق نیست. به نظر می‌رسد یک برنامه‌ریزی درست نزد مدیران فوتبال جزیره باشد که فوتبال باشگاهی‌شان را به دست غیرانگلیسی‌ها داده‌اند. کشوری که مهد فوتبال و مبتکر این رشته جذاب است برای به زیر کشیدن اسپانیا، آلمان و ایتالیا دست به دامان مربیان غیر انگلیسی شده است.
هم‌اکنون منچسترسیتی مربی صاحب سبکی همچون پپ گواردیولا را بالای سرش می‌بیند که فوتبال مالکانه را به شاگردانش یاد می‌دهد. لیورپول روی نیمکتش یک آلمانی جنگجو به نام یورگن کلوپ را دارد که با واژه شکست و تسلیم بیگانه است و همین تفکر آلمانی را به انگلیسی‌ها می‌آموزد. تاتنهام پوچتینوی آرژانتینی را دارد که آمیزه‌ای از مدرنیته و سرخپوستان جنگجوی آمریکای جنوبی است. ساری ایتالیایی در چلسی و اونای امری اسپانیایی در آرسنال تفکرات فوتبالی‌شان را به انگلیس تزریق می‌کنند و تازه سرمربی منچستر‌یونایتد هم با وجود منچستری بودن یک نروژی است!
فوتبال باشگاهی انگلیس با استخدام این مربیان صاحب سبک و تراز اول دوباره جان گرفته و همه اروپا را قبضه کرده است.
گرت ساوت‌گیت، سرمربی انگلیسی تیم ملی این کشور هم در واقع شاگردان تاکتیکی، جنگجو و به واقع دستپخت این مربیان بزرگ را در اختیار می‌گیرد و مثل جام جهانی به موفقیت می‌رسد.
این نکته می‌تواند الگوی مدیران داخلی ما باشد که البته خوب می‌دانیم گوش شنوایی برای این قبیل حرف‌ها ندارند. در فوتبال ایران این رابطه‌ها هستند که مربیان را انتخاب می‌کنند و بس! باور نمی‌کنید از خود مربیان بپرسید!