خبرورزشی/سعید شاه‌نظری؛ فوتبال یک ورزش است و ورزش برای سلامتی انجام می‌شود. فوتبال علاوه بر یک ورزش هیجان و جذابیت ویژه‌ای دارد و هواداران زیادی را جذب کرده است و هوادارانی میلیاردی در سراسر جهان این ورزش را دنبال می‌کنند.
تماشای فوتبال از تلویزیون شاید لذت‌بخش باشد، اما فوتبال دیدن در ورزشگاه لذت خاص خودش را دارد و هرچه هوادار بیشتری به ورزشگاه می‌رود، بازی جذاب‌تر می‌شود. اما برخلاف فلسفه فوتبال که برای سلامتی و تفریح است در بازی پرسپولیس و سپاهان شاهد اتفاقاتی بودیم که هیچ ربطی به فوتبال نداشت. متأسفم که از این مقایسه استفاده می‌کنم، اما باید قبول کرد نقش جهان اصفهان مثل یک جزیره متفاوت که زندگی متفاوتی با دیگر انسان‌ها دارند، تماشاگران و مسئولان متفاوتی از دیگر باشگاه‌ها دارد و در این ورزشگاه همه چیز فرق می‌کند. در بازی با پرسپولیس تماشاگران چاقو، چماق، نارنجک و... به همراه داشتند که بیشتر برای دعوا و جنگ استفاده می‌شود، اما در اصفهان مثل نقل و نبات در جیب برخی هوادارنما‌ها پیدا می‌شد. از لحظه ورود به ورزشگاه نقش جهان شاهد اتفاق عجیبی بودیم. وقتی از مسئولان درخواست کردیم اجازه دهند که به پارکینگ اختصاصی خبرنگاران و عکاسان برویم، گفتند چنین پارکینگی وجود ندارد! سعی کردیم به خاطر وضعیت امنیتی که پیش‌بینی می‌کردیم به داخل ورزشگاه برویم، اما مسئول در ورودی کتش را مثل لات‌ها درآورد و فریاد کشید که نمی‌گذارم کسی داخل شود و هرچه ما خواهش کردیم، بی‌فایده بود. از در اول عبور کردیم با وجود همراه داشتن کارت خبرنگاری چند باری ما را گشتند و البته توهین هم کردند و انگار قرار بود به عنوان پناهنده وارد جزیره نقش جهان شویم. داخل هم که رفتیم افرادی را در کنار زمین و داخل جایگاه خبرنگاران دیدیم که ادعا می‌کردند مهمان ویژه مسئولان هستند و کسی نباید به آن‌ها حرف بزند. تا به حال از اتفاق خیلی ساده گفتیم که آسیبی به شخصی وارد نشد، اما برخی هواداران سپاهان که برای تماشای فوتبال نیامده بودند با رنجیر، مشت و لگد از پرسپولیسی‌ها پذیرایی کردند و نارنجک‌ها را به ورزشگاه آوردند. هر اتفاقی در زمین بازی رخ می‌داد یک گوشه از ورزشگاه نارنجک‌باران می‌شد. نکته جالب جنگِ سکو‌ها آسیب ندیدن حتی یک صندلی و شکستن شیشه‌ها بود. عده‌ای از سپاهانی‌ها که در تهران نشان دادند متخصص کندن صندلی و شکستن شیشه هستند، در اصفهان کوچکترین آسیبی به ورزشگاه نزدند و خیلی خودجوش در پارکینگ ورزشگاه به جان ماشین‌های پلاک تهران افتادند! البته هدف آن‌ها تنها شکستن چند تا شیشه نبود و ماشین‌ها را له کردند و به آتش کشیدند. افرادی که ابتدا ضبط و وسایل داخل ماشین را دزدیده بودند و بعد هم ماشین را آتش زدند. افرادی که کمین کردند و شیشه‌های اتوبوس پرسپولیس را سنگ‌باران کردند. هواداران پرسپولیس و بازیکنان بیش از یک ساعت در ورزشگاه حبس شدند تا جزیره نقش جهان از آدم‌های عجیب و غریبش خالی شود. افرادی که حتی اگر سپاهان هم می‌برد کارشان را می‌کردند، اتفاقاتی که در نقش جهان شاهد بودیم در هیچ جای ایران نمی‌افتد و کمی آن طرف‌تر در فولادشهر حتی خون از دماغ کسی نمی‌ریزد. اما این‌جا جزیره متفاوتی است. اصفهانی‌ها مردمان نجیب و مهمان‌نوازی هستند، اما آن‌ها که به نقش جهان آمده بودند، نه!
حالا بعد از سه روز اتفاقات ورزشگاه از ذهن ما خارج نمی‌شود. عکاس خبرورزشی با ماشین آتش گرفته‌اش نمی‌تواند سر کار برود و خبرنگار سایت ۹۰ به تمام سرمایه‌اش که یک ال۹۰ بود و له و لورده شده نگاه می‌کند. مادر کودکی که برای فوتبال اصفهان رفته بود دیگر اجازه ورزشگاه رفتن به پسرش نمی‌دهد و دارد پانسمان چشم تخلیه شده او را با غم و اندوه عوض می‌کند. اتفاقات چهارشنبه شب تا سال‌ها از یاد کسی نمی‌رود و این لکه ننگ بر فوتبال ایران خواهد ماند.
تماشای فوتبال از تلویزیون شاید لذت‌بخش باشد، اما فوتبال دیدن در ورزشگاه لذت خاص خودش را دارد و هرچه هوادار بیشتری به ورزشگاه می‌رود، بازی جذاب‌تر می‌شود. اما برخلاف فلسفه فوتبال که برای سلامتی و تفریح است در بازی پرسپولیس و سپاهان شاهد اتفاقاتی بودیم که هیچ ربطی به فوتبال نداشت. متأسفم که از این مقایسه استفاده می‌کنم، اما باید قبول کرد نقش جهان اصفهان مثل یک جزیره متفاوت که زندگی متفاوتی با دیگر انسان‌ها دارند، تماشاگران و مسئولان متفاوتی از دیگر باشگاه‌ها دارد و در این ورزشگاه همه چیز فرق می‌کند. در بازی با پرسپولیس تماشاگران چاقو، چماق، نارنجک و... به همراه داشتند که بیشتر برای دعوا و جنگ استفاده می‌شود، اما در اصفهان مثل نقل و نبات در جیب برخی هوادارنما‌ها پیدا می‌شد. از لحظه ورود به ورزشگاه نقش جهان شاهد اتفاق عجیبی بودیم. وقتی از مسئولان درخواست کردیم اجازه دهند که به پارکینگ اختصاصی خبرنگاران و عکاسان برویم، گفتند چنین پارکینگی وجود ندارد! سعی کردیم به خاطر وضعیت امنیتی که پیش‌بینی می‌کردیم به داخل ورزشگاه برویم، اما مسئول در ورودی کتش را مثل لات‌ها درآورد و فریاد کشید که نمی‌گذارم کسی داخل شود و هرچه ما خواهش کردیم، بی‌فایده بود. از در اول عبور کردیم با وجود همراه داشتن کارت خبرنگاری چند باری ما را گشتند و البته توهین هم کردند و انگار قرار بود به عنوان پناهنده وارد جزیره نقش جهان شویم. داخل هم که رفتیم افرادی را در کنار زمین و داخل جایگاه خبرنگاران دیدیم که ادعا می‌کردند مهمان ویژه مسئولان هستند و کسی نباید به آن‌ها حرف بزند. تا به حال از اتفاق خیلی ساده گفتیم که آسیبی به شخصی وارد نشد، اما برخی هواداران سپاهان که برای تماشای فوتبال نیامده بودند با رنجیر، مشت و لگد از پرسپولیسی‌ها پذیرایی کردند و نارنجک‌ها را به ورزشگاه آوردند. هر اتفاقی در زمین بازی رخ می‌داد یک گوشه از ورزشگاه نارنجک‌باران می‌شد. نکته جالب جنگِ سکو‌ها آسیب ندیدن حتی یک صندلی و شکستن شیشه‌ها بود. عده‌ای از سپاهانی‌ها که در تهران نشان دادند متخصص کندن صندلی و شکستن شیشه هستند، در اصفهان کوچکترین آسیبی به ورزشگاه نزدند و خیلی خودجوش در پارکینگ ورزشگاه به جان ماشین‌های پلاک تهران افتادند! البته هدف آن‌ها تنها شکستن چند تا شیشه نبود و ماشین‌ها را له کردند و به آتش کشیدند. افرادی که ابتدا ضبط و وسایل داخل ماشین را دزدیده بودند و بعد هم ماشین را آتش زدند. افرادی که کمین کردند و شیشه‌های اتوبوس پرسپولیس را سنگ‌باران کردند. هواداران پرسپولیس و بازیکنان بیش از یک ساعت در ورزشگاه حبس شدند تا جزیره نقش جهان از آدم‌های عجیب و غریبش خالی شود. افرادی که حتی اگر سپاهان هم می‌برد کارشان را می‌کردند، اتفاقاتی که در نقش جهان شاهد بودیم در هیچ جای ایران نمی‌افتد و کمی آن طرف‌تر در فولادشهر حتی خون از دماغ کسی نمی‌ریزد. اما این‌جا جزیره متفاوتی است. اصفهانی‌ها مردمان نجیب و مهمان‌نوازی هستند، اما آن‌ها که به نقش جهان آمده بودند، نه!
حالا بعد از سه روز اتفاقات ورزشگاه از ذهن ما خارج نمی‌شود. عکاس خبرورزشی با ماشین آتش گرفته‌اش نمی‌تواند سر کار برود و خبرنگار سایت ۹۰ به تمام سرمایه‌اش که یک ال۹۰ بود و له و لورده شده نگاه می‌کند. مادر کودکی که برای فوتبال اصفهان رفته بود دیگر اجازه ورزشگاه رفتن به پسرش نمی‌دهد و دارد پانسمان چشم تخلیه شده او را با غم و اندوه عوض می‌کند. اتفاقات چهارشنبه شب تا سال‌ها از یاد کسی نمی‌رود و این لکه ننگ بر فوتبال ایران خواهد ماند.
