خبرورزشی/ شهراد باغستانی؛ فصل برای یوونتوس به پایان رسید و دوران 5 ساله بانوی‌پیر با مکس آلگری هم تمام شد. بی‌شک آلگری را می‌توان یکی از بزرگ‌ترین و موفق‌ترین مربیان دوران مدرن یوونتوس دانست و نامش را کنار بزرگان دیگری مثل جووانی تراپاتونی، مارچلو لیپی، آنتونیو کونته و چستمیر ویتسپالک قرار داد. با اینکه تیمِ آلگری در 2 فینال لیگ قهرمانان اروپا بود، اما همین فینالیست شدن‌ها در کنار 5 اسکودتو و 4 کوپا ایتالیا ارزش زیادی دارد. شاید کمبود یک جام اروپایی باعث شد یوونتوس قید ادامه همکاری با مربی موفق خودش را بزند و شاید تصور می‌کردند با ادامه پیدا کردن حضور آلگری روی نیمکت هم قرار نیست قهرمانِ لیگ قهرمانان شوند. سایت تحلیلی Gentleman’s Ultra که پیرامون فوتبال سرزمین چکمه فعالیت می‌کند کارنامه 5 مربی موفق تاریخ بیانکونری را بررسی کرده است.

جووانی تراپاتونی (1976 تا 1986 و 1991 تا 1994)

احتمالاً تراپ تأثیرگذارترین مربی در تاریخ باشگاه یوونتوس است، چراکه او یوونتوس را در نیمه دوم دهه 1970 به سلطنت داخلی رساند و آن را به سطح اروپا گسترش داد. اولین دوره حضور او در تورین با 6 قهرمانی لیگ همراه شد و یوونتوس اولین باشگاه در ایتالیا نام گرفت که 2 ستاره به نشانه 20 قهرمانی لیگ را بالای لوگوی خودش می‌دید. اگر موفقیت درون مرزهای ایتالیا چیز جدیدی نباشد، باید بگوییم تراپاتونی بود یوونتوس را در سال 1977 به اولین جام اروپایی‌اش که قهرمانی در جام یوفا بود، رساند. 7 سال بعد تیم او در جام باشگاه‌های اروپای سابق یا همان لیگ قهرمانان اروپای فعلی اولین جام خودش را به‌دست آورد و فصل پیش از آن هم جام‌در‌جام اروپا را برده بود. فلسفه بازی تیم تراپاتونی استفاده از دفاع خوب ایتالیای 1982 همراه با مهاجمان بااستعداد و باانگیزه مثل پلاتینی، روسی و بونیک بود. این مثلث در دوره دوم تراپ حضور نداشتند اما او بازیکنی مثل روبرتو باجو را به فوتبال ایتالیا معرفی کرد و یک قهرمانی دیگر هم در جام یوفا به افتخارات یووه افزود.

مارچلو لیپی (1994 تا 1999 و 2001 تا 2004)

با بازگشت به یوونتوس در سال 2001 به دوره ناکامی بانوی‌پیر در کسب اسکودتو خاتمه داد و یووه را دوباره تبدیل به تیمی سطح بالا در دنیای فوتبال کرد. او سال 1994 جانشین تراپاتونی شد، در حالی که آن زمان یوونتوس 9 سال قهرمان سری A نشده بود که با استانداردهای باشگاه جور درنمی‌آمد. لیپی از گرفتن تصمیم‌هایی که باب میل هواداران نبود، نمی‌ترسد و همین باعث شد تیمش دوران جدید را درون زمین و بیرون از زمین شروع کند. الساندرو دل‌پیرو جانشین روبرتو باجو که نماد باشگاه بود، شد، زمانی که یووه بازیکن‌هایی مثل زیدان، دشان، یوگوویچ، بوکشیچ و ویری را هم استخدام کرد. در همان سال اول یووه با لیپی اسکودتو را برد و در کنار آن جام حذفی و سوپرجام ایتالیا را هم به افتخاراتش اضافه کرد. فصل بعد هم نوبت قهرمانی در لیگ قهرمانان رسید که تا امروز آخرین قهرمانی بانوی‌پیر است. 2 فصل بعد از آن هم 2 اسکودتوی دیگر برای یوونتوس کسب کرد. فصل 1999-1998 در میانه راه یووه را ترک کرد، اما 2 سال بعد برگشت و 2 بار دیگر بیانکونری با او قهرمان ایتالیا شد. اگرچه در پایان دوران حضورش در یووه طعم تلخ شکست در فینال لیگ قهرمانان برابر میلان را چشید.

ماسیمیلیانو آلگری (2014 تا 2019)

وقتی سال 2014 به‌عنوان جانشین آنتونیو کونته انتخاب شد، گزینه‌ای دور از انتظار برای هواداران به شمار می‌رفت. دوران آلگری در یوونتوس با شکسته شدن تخم‌مرغ از سوی برخی هواداران روی شیشه ماشینش در اولین تمرین بیانکونری شروع شد و کسی با این مربی اهل لیوورنو ارتباط برقرار نمی‌کرد. بعد از این اتفاق‌های یوونتوس 5 فصل متوالی با مکس آلگری قهرمان سری A شد، در حالی که هیچ‌کدام از این قهرمانی‌ها در هفته آخر به‌دست نیامد. در این 4 فصل هم تیمش بهترین خط دفاعی ایتالیا را در اختیار داشت. همچنین یووه در نخستین فصل با آلگری قهرمان جام‌حذفی شد که این جام 20 سال به افتخارات باشگاه اضافه نشده بود. در 5 فصل تیمش 4 مرتبه در ایتالیا دبل کرد. با این حال برای قهرمان نشدن تیمش در لیگ قهرمانان اروپا تحت‌فشار قرار گرفت، چراکه در دو فینال سال‌های 2015 و 2017 یووه با هدایت او در فینال به بارسلونا و رئال‌مادرید باخت. با اضافه شدن کریستیانو رونالدو انتظار از تیمش بالاتر رفت و حذف از لیگ قهرمانان انتقادها را بیشتر کرد تا اینکه مجبور شد جدا شود.

آنتونیو کونته (2011 تا 2014)

اگر آلگری کسی بود که یوونتوس را بر بام فوتبال ایتالیا نگه داشت، آنتونیو کونته مربی‌ای بود که یووه را دوباره به سطح بالای لیگ رساند. او یک گزینه محبوب برای هواداران بود چراکه 13 سال پیراهن سیاه و سفید را برتن کرد و یکی از مهره‌های تأثیرگذار یووه به شمار می‌رفت. دُن‌آنتونیو وقتی آمد که یوونتوس در دو فصل قبلی هفتم شده بود، اما با او تبدیل به یک ماشین پیروزیِ بی‌رحم شد. با وجود فشارها و انتظارات در همان فصل نخست با یووه قهرمان شد، در حالی که تیمِ کونته حتی در یک بازی هم شکست نخورد. 2 عنوان قهرمانی دیگر هم در سال‌های بعدی به‌دست آمد که یکی از آن‌ها با رکورد اولین تیم با امتیازهای سه رقمی همراه شد. کونته آن سال‌های پوگبا را تبدیل به یکی از برترین هافبک‌های جهان کرد، در حالی که باشگاه او را بدون هزینه جذب کرده بود. با این حال کونته نتوانست یوونتوس را در لیگ قهرمانان از یک‌چهارم نهایی فراتر ببرد که باب میل باشگاه و هواداران نبود. البته او این روزها با قبول هدایت اینتر نزد تیفوسی‌های یووه منفور شده است.

چستمیر ویتسپالک (1971 تا 1974)

نامِ ویتسپالک سرمربی اهل جمهوری‌چک شاید در روزهای پرافتخار یوونتوس فراموش شده باشد، اما این مربی اهل جمهوری‌چک در دهه 1970 یک چهره محوری در باشگاه به شمار می‌رفت. ویتسپالک که مربی جوانان یوونتوس شده بود سال 1971 به‌عنوان مربی تیم اول باشگاه انتخاب شد، در حالی که پیش از آن هم دوران خوبی در مربیگری نداشت و از تیم دسته پنجمی ماتسارا هم اخراج شده بود. او که داییِ زدنک زِمان هم هست، وقتی مربی تیم شد که آرمانو پیچی سرمربی 35 ساله تیم پس از ابتلا به بیماری سرطان درگذشت. برخلاف انتظار خیلی هم خوب کار کرد و در اولین و دومین فصل یوونتوس را به قهرمانی رساند. البته یوونتوسِ ویتسپالک هم در دو فینال جام باشگاه‌های اروپا و کوپا ایتالیا شکست خورد. در فصل آخر به‌عنوان مربی یوونتوس تیمش نایب‌قهرمان شد و کارلو پارولا به‌جای او روی نیمکت نشست تا دوران این مربی اهل جمهوری‌چک از 3 سال بیشتر نشود.