خبرورزشی/جهانگیر کوثری؛ یک لحظه غفلت، یک اشتباه و تأخیر یک گل به همراه داشت. اشتباه لحظه‌ای میلاد محمدی و پورعلی‌گنجی این فرصت را ایجاد کرد تا کره‌جنوبی به گل برسد، در حالی که درگیری اول را باید محمدی انجام می‌داد و پورعلی‌گنجی نتیجه این برخورد را جمع می‌کرد. پائولو بنتو مربی پرتغالی کره از تمام بازیکنان و داشته‌های خود استفاده کرد و حتی سون یار فیکس آن‌ها بود تا کره از این بازی پیروز بیرون بیاید. مارک ویلموتس هم با انگیزه خاصی این بازی را برنامه‌ریزی کرده بود و زمانی که گل مساوی را زدیم انگار با بلژیک فاتح جام جهانی شده است. این‌ها دلایلی است که به اهمیت و ارزش این بازی بیشتر پی ببریم و بدانیم روی فوتبال ما واقعاً حساب می‌کنند. ویلموتس با ترکیب آشنای فوتبال ایران به میدان رفت و تنها ترابی را جانشین وحید امیری کرد تا ضرب‌آهنگ حمله ما تندتر شود. این بازی یک درس بزرگ هم به خط دفاعی ما داد و آن کُند بودن بازیکنان دفاعی ما در مقابل سرعت کره‌ای‌ها بود حتی میلاد محمدی که روز‌های خوبش را بازی نمی‌کند و نمی‌دانم چرا؟ ابراهیمی کارش را عالی انجام داد و وظایف خود را خوب می‌داند و اضافه‌کاری ندارد. حاج‌صفی در چپ اگرچه خوب می‌دود و می‌جنگند، اما در دادن ضربات پاس، فراوان اشتباه دارد. جهانبخش در سمت راست فوق‌العاده است، چون محله خود، منطقه بازی خود را می‌شناسد و در حیطه خود بهترین است. ترابی می‌توانست بهتر از این باشد و در نبرد‌های تن به تن از یونگ لی به راحتی عبور کند و فشار را بر خط دفاع کره بیشتر کند، اما نبود و یا نتوانست در حالی که پتانسیلی بیش از این‌ها دارد و مهدی طارمی و کریم انصاری‌فرد که کم کم جا می‌افتند و جنگ سختی را با یونگ کیم و مین جائه کیم داشتند. کره در مهار این دو مهاجم ایران برنامه داشت و میون هو پایک نیز برای ایجاد بستن فضای طارمی استفاده می‌کرد که هافبک دفاعی کره بود. در مجموع بازی راضی‌کننده‌ای برای هر دو مربی، هر دو تیم و بازیکنان بود. تساوی در کره خوشایند است به ویژه زمانی که بیرانوند بهترین باشد.
۰
زمان مطالعه: ۱ دقیقه
دیداری جذاب، پرتحرک، پربرخورد و پرسرعت، از ایران و کره آن هم در یک بازی دوستانه. انگار بازی حذفی و صعود یکی از دو تیم به جام جهانی است. بازی جدی و حتی گاه خشن. این بازی به معنای واقعی فوتبال بود.
