خبرورزشی/ آرتین زهرابی: در سال های روزنامه نگاری نوشتاری همیشه در اضطراب نخوردن خبرها، به موقع نوشتن تحلیل ها و ارسال سر وقت صفحات روزنامه به چاپخانه بودیم و امروز هم همین استرس ها در بخش آنلاین، جور دیگری وجود دارد، حتی بیشتر از قدیم ها...
همیشه در حسرت تماشای یک دربی ناقابل بودیم؛ این که بی استرس مثل همه در ورزشگاه باشیم یا پای تلویزیون لم بدهیم اما تمام دربی ها برای ما بدو بدو و از این ور به آن ور رفتن برای صفحات روزنامه بود؛ هر چقدر هم می نوشتیم صفحات پر نمی شد!
حالا فکر کنید در عرصه ای وسیع تر، عادل فردوسی پور سال ها برای این که وقایع فوتبال را هفته ای یک بار پوشش بدهد چقدر درگیری داشت. او البته در دانشگاه هم همیشه گرفتار بود.
بعید می دانیم عادل حتی یک بازی فوتبال را بدون استرس تماشا کرده باشد. مسئولیت در رسانه و بودن بالای سر کار، لذت فوتبال را دریغ می کند. برای فردوسی پور هم که می دانیم کارش را با لذت و دقت انجام می داد همین حالت وجود داشت.
اگرچه این روزها فقدان فردوسی پور تلخ است و این که برنامه ای هم در تلویزیون ندارد چقدر اتفاق بدی است اما همین که او راحت و بی دغدغه اتفاقات این فوتبال بی در و پیکر را از دور نگاه می کند، یعنی به همان آرزوی رسانه ای دیرینه رسیده...
تماشا کن آقای فردوسی پور؛ این فوتبال را خوب ورانداز کن! این فرصت استثنایی در فوتبال و رسانه ای که می دانیم دوباره برای بازگشتت به خواهش و استدعا می افتد، به ندرت پیش می آید.
به تدریج هر چقدر در کنج خانه به فوتبال نگاه می کنی، بیشتر به تو خالی بودنش پی می بری. از این که با آدم های این فوتبال سر و کار نداری، لذت ببر و با همین دلخوشی کوچک و کوتاه کیف کن...
راستی از وقتی 90 پخش نمی شود، چقدر اتفاق در این فوتبال رخ داده...