نظرسنجی

ارزیابی شما از تغییراتی که تاکنون قلعه‌نویی در سیستم تیم ملی داده؟
۰
یکشنبه ۱۶ تیر ۱۳۹۸ - ۱۷:۳۱
۰ |
۰
زمان مطالعه: ۱ دقیقه

برزیل تیته را می‌توان تیم منحصر به فردی در تاریخ سلسائو لقب داد؛ تیمی که «جوگوبونیتو» باز نیست مثل تیم رؤیایی تله سانتانا در جام جهانی ۱۹۸۶.

خبرورزشی/ مهدی توتونچی؛ رسیدن به فینال کوپا آمریکا آن هم در خانه، نباید نتیجه چندان درخشانی برای برزیل لحاظ شود ولی همین حضور در بازی نهایی را باید اتفاق بزرگی برای سلسائو دانست به خصوص وقتی نتایج تورنمنت‌های اخیر را مرور کنیم؛ فاجعه بلوهوریزونته در جام جهانی خانگی ۲۰۱۴ برابر آلمان و سپس شکست برابر هلند در بازی رده‌بندی همان دوره؛ عدم موفقیت در رسیدن به فینال کوپاآمریکا‌های برگزار شده قبلی در حالی که آرژانتین، رقیب سنتی، به رغم عدم قهرمانی حداقل در فینال حضور داشت و حذف در یک‌چهارم جام جهانی ۲۰۱۸ و نرسیدن حتی به نیمه‌نهایی.
برزیل تیته را می‌توان تیم منحصر به فردی در تاریخ سلسائو لقب داد؛ تیمی که «جوگوبونیتو» باز نیست مثل تیم رؤیایی تله سانتانا در جام جهانی ۱۹۸۶. مانند تیم یک دهه قبل، مربع قدرتمند و مرگباری با حضور رونالدو، رونالدینیو، ریوالدو و آدریانو در خط حمله ندارد و البته مانند تیم دونگا هم زشت بازی نمی‌کند. تیم فعلی برزیل، هوشمند‌ترین برزیل این چند سال اخیر است. تیمی با یک سپر دفاعی فوق العاده که به دور از هیجانات معمول فوتبال برزیلی، بازی می‌کند و هدفش بردن است ولو بدون نمایش زیبا و البته الزامی وجود ندارد که در هر بازی به هدفش برسد.
برزیل سال‌هاست با یک نمای دوگانه روبه‌روست؛ تیمی که با خودش تناقض دارد. تیمی که مثلاً با ۵ گل پرو (تیمی که با شکست دادن شیلی، که در هر دو دوره اخیر کوپا، قهرمان شده بود به فینال رسیده است) را می‌برد ولی توان شکست دادن و گل زدن به ونزوئلا (تن‌ها تیم قاره آمریکای جنوبی که هرگز به جام جهانی صعود نکرده است) را ندارد. شاید مشکل اصلی این برزیل، فقدان نبوغ باشد. نبوغی که در مرکز زمین و به خصوص در دو چهارم میانی، دیده نمی‌شود و نتیجه اش می‌شود بازی برابر آرژانتین که با وجود برتری ۲ بر صفر، نمایش خوبی اجرا نمی‌شود. در تیم فعلی و با فاکتور گرفتن از کوتینیو (که خودش فصل فوق العاده ناکامی را در بارسلونا سپری کرده است) بازیکنی که بتواند قدرت دریبلینگ بالایی داشته باشد، دیده نمی‌شود. زوج خط حمله را دو بازیکنی تشکیل می‌دهند که با وجود گل زدن و دادن پاس گل در نیمه‌نهایی، هرگز مردان استانداردی نیستند. ژسوس در سیتی و با همه علاقه دیوانه‌وار گواردیولا، همچنان انتخاب دوم بعد از آگروست و فیرمینو در لیورپول، زیر سایه صلاح و مانه، حضور و البته جانشینی به نام اوریگی دارد.
قدرت این برزیل در فاز دفاعی است. آلیسون بکر، درون دروازه سلسائو، همان دروازه‌بان درخشان لیورپول و قبل‌تر، رم است. به ندرت گل می‌خورد و با وجود برخی اشتباهات، جزو دروازه‌بانانی محسوب می‌شود که هر تیمی باید یکی از آن‌ها را داشته باشد. در سمت راست خط دفاع، با وجود دنیلو، همچنان دنی آلوز مانور می‌دهد و ثابت می‌کند، بی‌رقیب است. زوج تیاگو سیلوا و مارکینیوش در مرکز خط دفاع، تقریباً ایده‌آل است و حضور گزینه‌ای مثل میراندا روی نیمکت باعث شده ضریب استانداردش بیشتر شود. در سمت چپ هم با وجود الکس ساندرو، فیلیپه لوییز و مارسلوی دعوت نشده، مشکل خاصی احساس نمی‌شود. برزیل در جلوی این خط دروازه و دفاع هم بازیکنان خوبی دارد مثل کاسمیرو، آلان و حتی آرتور. در یک نگاه کلی می‌توان گفت تیته برای ۵۰ متر عقب زمین، مشکل خاصی ندارد.
نیمار، شاید همان گمشده‌ای باشد که برزیل برای تکمیل پازل هجومی اش نیاز دارد البته اگر ستاره پی‌اس‌جی، فوتبال را به قصد فوتبال بازی کند و نه صرفاً نمایش و شعبده.

وب‌گردی و دیدنی‌های ورزش

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha

نظرسنجی

ارزیابی شما از تغییراتی که تاکنون قلعه‌نویی در سیستم تیم ملی داده؟

پربازدید امروز

آخرین خبرها

منهای ورزش

بازرگانی