به گزارش خبرورزشی، در مقام دفاع از علیرضا دبیر، می‌گویند باید به او مجال داد! دبیر تازه آمده است! دبیر هنوز جا نیفتاده است! دبیر به وقت احتیاج دارد! دبیر... دبیر... دبیر!
بسیاری از این غلط‌اندیشی‌ها، مربوط به کسانی است که داعیه دوستی دارند و خود را، دوستدار علیرضا دبیر می‌دانند، ولی مهم‌ترین ویژگی و عالی‌ترین داشته‌ها و سرمایه‌های او را نادیده می‌گیرند و راه را از بیراه اشتباه می‌گیرند!
علیرضا دبیر، اگر یک ویژگی بارز و یک سرمایه بی‌بدیل داشته باشد – که بسیار بیشترش را هم دارد- این است:
هیچ کس از او بهتر، هیچ کس از او بیشتر و هیچ کس از دبیر کامل‌تر، کشتی را نمی‌شناسد! فن را نمی‌شناسد! بند را نمی‌شناسد! بدل‌ها و بدلکاری‌ها را مثل کف دست خود، بلد است و دقایق کشتی را، با همه چم و خم‌هایش، با همه «زیر و رو» شدن‌هایش، با همه راست‌نمایی‌ها و چپ‌روی‌هایش، مال خود کرده است!
دبیر سال ۹۸، در سال ۹۹، چه‌ها خواهد داشت که از دست و زبان این مدعیان یاری‌رسان، آموخته باشد؟ علیرضای سال ۹۸، در این ۲۵ سال و بیشتر که کشتی را، با هر دم و بازدم خود لمس کرده و حس کرده، کدام درس‌ها را نیاموخته که حالا، به مدد چند تازه‌وارد باید بیاموزد! یعنی نکته‌ای بوده است که یادگیری‌اش، از المپیک سیدنی به این سو و جلوتر از المپیک سیدنی، تا امروز ناممکن باشد؟
علیرضا دبیر را، به حال خود رها کنید! برای او، ادای معلم‌های سرخانه را درنیاورید! این همه سال زندگی، در متن و در بطن کشتی، او را عصاره و چکیده کشتی کرده است! اجازه بدهید کارش را آغاز کند از همین امروز که فردا دیر است! از همین دیروز باید مجال او را تنگ نمی‌کردید که امروز هم به اندازه کاری، وقت مفید ندارد!
علیرضا دبیر، فرزند کشتی است! بزرگ‌شده روی تشک کشتی و ساخته‌شده برای بزرگی کردن، در کشتی! دبیر را نمی‌توان اداره کرد و مدیریت نمود! او خود به غمزه، مسئله‌آموز صد مدرس است! نه حاشیه‌سازی او را دچار فریب می‌کند و نه حاشیه‌بازها، می‌توانند از مسیر منحرفش کنند!
او «الفبای» کشتی را، با تمام وجود خود آموخته و حالا باید درس‌های فراوانی را، در عرصه موفقیت، پس بدهد! دبیر را باید رها کرد تا به کمک یارانش – مردانی از نوع حمید سوریان و از جنس محمد بنا، غلام محمدی و عصاره‌های قهرمانی و متخلق به اخلاق پهلوانی – از همین الان، بساط درخشیدن کشتی ایران را، در المپیک ۲۰۲۰ فراهم آورند!
رئیس فدراسیون کشتی ایران، یک سیاستمدار درجه دو یا درجه سه نیست. دبیر، یک ابرمرد درجه اول پهلوانی‌ترین ورزش ایران است، ماهی دریای کشتی! نهنگ اقیانوس پهلوانی!
دبیر را به حال خودش واگذاریم! کاری کنیم که او، نمونه موفق و موفق‌ترین نمونه سپردن کار ورزش به ورزشیان و متخصصان درجه اول دایره قهرمانی باشد! دبیر و دبیرها، نیازمند دوستی‌های خاله‌خرسه‌وار نیستند! نقش معلم پشت پرده را، بازی نکنید! صلاح و فلاح کشتی ما، در این است!
بسیاری از این غلط‌اندیشی‌ها، مربوط به کسانی است که داعیه دوستی دارند و خود را، دوستدار علیرضا دبیر می‌دانند، ولی مهم‌ترین ویژگی و عالی‌ترین داشته‌ها و سرمایه‌های او را نادیده می‌گیرند و راه را از بیراه اشتباه می‌گیرند!
علیرضا دبیر، اگر یک ویژگی بارز و یک سرمایه بی‌بدیل داشته باشد – که بسیار بیشترش را هم دارد- این است:
هیچ کس از او بهتر، هیچ کس از او بیشتر و هیچ کس از دبیر کامل‌تر، کشتی را نمی‌شناسد! فن را نمی‌شناسد! بند را نمی‌شناسد! بدل‌ها و بدلکاری‌ها را مثل کف دست خود، بلد است و دقایق کشتی را، با همه چم و خم‌هایش، با همه «زیر و رو» شدن‌هایش، با همه راست‌نمایی‌ها و چپ‌روی‌هایش، مال خود کرده است!
دبیر سال ۹۸، در سال ۹۹، چه‌ها خواهد داشت که از دست و زبان این مدعیان یاری‌رسان، آموخته باشد؟ علیرضای سال ۹۸، در این ۲۵ سال و بیشتر که کشتی را، با هر دم و بازدم خود لمس کرده و حس کرده، کدام درس‌ها را نیاموخته که حالا، به مدد چند تازه‌وارد باید بیاموزد! یعنی نکته‌ای بوده است که یادگیری‌اش، از المپیک سیدنی به این سو و جلوتر از المپیک سیدنی، تا امروز ناممکن باشد؟
علیرضا دبیر را، به حال خود رها کنید! برای او، ادای معلم‌های سرخانه را درنیاورید! این همه سال زندگی، در متن و در بطن کشتی، او را عصاره و چکیده کشتی کرده است! اجازه بدهید کارش را آغاز کند از همین امروز که فردا دیر است! از همین دیروز باید مجال او را تنگ نمی‌کردید که امروز هم به اندازه کاری، وقت مفید ندارد!
علیرضا دبیر، فرزند کشتی است! بزرگ‌شده روی تشک کشتی و ساخته‌شده برای بزرگی کردن، در کشتی! دبیر را نمی‌توان اداره کرد و مدیریت نمود! او خود به غمزه، مسئله‌آموز صد مدرس است! نه حاشیه‌سازی او را دچار فریب می‌کند و نه حاشیه‌بازها، می‌توانند از مسیر منحرفش کنند!
او «الفبای» کشتی را، با تمام وجود خود آموخته و حالا باید درس‌های فراوانی را، در عرصه موفقیت، پس بدهد! دبیر را باید رها کرد تا به کمک یارانش – مردانی از نوع حمید سوریان و از جنس محمد بنا، غلام محمدی و عصاره‌های قهرمانی و متخلق به اخلاق پهلوانی – از همین الان، بساط درخشیدن کشتی ایران را، در المپیک ۲۰۲۰ فراهم آورند!
رئیس فدراسیون کشتی ایران، یک سیاستمدار درجه دو یا درجه سه نیست. دبیر، یک ابرمرد درجه اول پهلوانی‌ترین ورزش ایران است، ماهی دریای کشتی! نهنگ اقیانوس پهلوانی!
دبیر را به حال خودش واگذاریم! کاری کنیم که او، نمونه موفق و موفق‌ترین نمونه سپردن کار ورزش به ورزشیان و متخصصان درجه اول دایره قهرمانی باشد! دبیر و دبیرها، نیازمند دوستی‌های خاله‌خرسه‌وار نیستند! نقش معلم پشت پرده را، بازی نکنید! صلاح و فلاح کشتی ما، در این است!
