خبرورزشی/ شهراد باغستانی؛ یورگن کلوپ در تلاش بود تا احساساتش را مهار کند. فقط چند لحظه قبل، سرمربی لیورپول جایزه بهترین مربی مردِ سال 2019 را در دستانش گرفته بود و لبخندی از سر غرور بیکرانش می‌زد. برای سرمربی آلمانی همیشه احساسات و تحلیل‌ها دست به دست هم داده‌اند و با همان روحیه درباره جزئیات این سال بی‌نظیر با سایت فیفا گفت‌وگو کرد.
از اینکه بهترین مربی مرد سال 2019 فیفا شدید چه حسی دارید؟
انتظار نداشتم احساس خیلی خوبی داشته باشم، اما واقعاً خوشحالم که اینجا هستم و واقعاً افتخار می‌کنم که این جایزه را بردم. این یک روز فوق‌العاده برای من بود.
شما قبلاً هم گفته‌اید که تیم را به جوایز فردی ترجیح می‌دهید، به این معنا است که جایزه‌تان را با بازیکنان به اشتراک می‌گذارید؟
البته. کاملاً. از نظر فوتبالی من به خاطر بازیکنانم اینجا هستم، اما به‌عنوان یک فرد، من کسی هستم که به خاطر خانواده‌ام اینجا هستم و از آن‌ها هم بسیار سپاسگذارم. آن‌ها برای من همه‌چیز هستند. آن‌ها همه‌چیزِ من هستند.
شما دو مربی عالی را شکست دادید تا برنده The Best شوید، در این باره چه نظری دارید؟
من خیلی به آن‌ها احترام می‌گذارم. کاری که مائوریسیو پوچتینو سال گذشته انجام داد استثنایی بود. بسیاری اوقات وقتی جامی نمی‌برید مردم شما را به یاد نمی‌آورند، اما او بسیار چشمگیر بود. او تیمش را قدم به قدم ساخته و این تیم را کنار هم نگه داشته است. پپ گواردیولا... چه می‌توانم بگویم؟ او جام‌های زیادی کسب کرده، با روش بازی تیم‌هایش. او بسیار استثنایی است. بدون تعارف، او بهترین مربی است که من برابرش مربیگری کرده‌ام. افتخاری برای من بود که کنار آن‌ها نامزد این جایزه شوم.
سه مربی لیگ برتری. این نشان از گرایش فوتبال در سال‌های آینده به سمت این لیگ دارد؟
خب، من آن‌قدر دورتر نمی‌روم. لیگ برتر تأثیر بزرگی روی مربی‌های مختلف دارد. این هربار در نتایج منعکس نمی‌شود، برای اینکه غیرممکن خواهد بود. اما در بلندمدت ما تأثیرگذار بوده‌ایم. فکر نکنم این یک روند باشد برای اینکه فوتبال همیشه تغییر می‌کند، اما تیم‌های خوبی در لیگ برتر وجود دارند که برای چیزی می‌جنگند. اینطور نیست که اسپانیا یا آلمان را کوچک‌تر کرده باشیم. اینطور که رقابت می‌تواند بین 6 یا 7 تیم باشد که این امر واقعاً ویژه است. بدیهی است که این تیم‌ها مربیان بزرگی دارند.
لحظه مورد علاقه شما در سال 2019 چه بود؟
پیروزی مقابل بارسلونا. مطمئناً آن لحظه برجسته بود. بسیاری از متخصصان که احتمالاً خود من هم شامل آن‌ها هستم برای پول شرط نمی‌بندند. برای اینکه شکست 3-0 برابر تیمی که لیونل مسی و لوئیس سوارس و تمام آن بازیکنان مثل محکومیت به مرگ است. ما اعتقاد نداشتیم که برنده می‌شویم، ما فقط می‌دانستیم شانسی داریم و به آن شانس ایمان داشتیم. اتفاق بزرگی بود. حمایتی که در ورزشگاه داشتیم. با نگاهی به عقب می‌توان گفت که در آن بازی قهرمان لیگ قهرمانان شدیم. همه ما آن را برای همیشه به یاد خواهیم آورد.
قبل از آن مسابقه به بازیکنان‌تان چه گفتید؟
خیلی چیزها، اما کلمات کلیدی در پایان بود. من گفتم: "فکر نمی‌کنم که این امکان‌پذیر باشد، اما چون شما را داریم یک شانس خواهیم داشت" و این دقیقاً همان چیزی بود که فکر کردم و احساس کردم. از دقیقه اول به معنای واقعی بر بارسلونا مسلط بودیم. آن لحظه بود که فکر کردم: "ما حداقل آماده هستیم" و از عهده شکست دادن ما برآمدن با این تیم و جَوی در ورزشگاه آنفیلد در آن لحظات، بسیار دشوار است.
یک حکایتی وجود دارد که می‌گوید روز بعد از اینکه با دورتموند قهرمان بوندس‌لیگا شدید، تنها در اتوبوس رژه قهرمانی بیدار شدید. این بار هم اتفاق مشابهی رخ داد؟
آن حکایت واقعیت دارد! بعد از رژه بود، اما صبح که بیدار شدم واقعاً نمی‌دانستم چه اتفاقی افتاده است. تصمیم گرفتم چنین اتفاقی هرگز دوباره رخ ندهد. من خودم را کنترل می‌کنم، بنابراین دوست ندارم مست باشم. این بار کاملاً هوشیار بودم، بنابراین هر ثانیه از رژه را به یاد می‌آورم. فکر کنم توانایی اینکه مردمی که هنگام رژه در شهر از روی اتوبوس دیدم را به یاد بیاورم، دارم. آن روز باورنکردنی بود.
