به گزارش خبرورزشی، «۷۷ دقیقه پرسپولیس ۱۰ نفره مقابل سپاهان بازی کرد! این بابا برزیلی واقعاً برزیلی است؟! طرف یک شوت ساده یا ضربه سر نمی‌تواند بزند و حالا فیکس پرسپولیس شده است؟! آن توپ ارسالی از چپ را می‌شد با سر، پا یا استپ و شوت و همه جوره گل کرد اما... مهاجم برزیلی یک دریبل هم نزد که دل‌مان خوش باشد برزیلی است!» این جملاتی بود که هواداران پرسپولیس هنگام بازی با سپاهان روی سکو‌ها به یکدیگر می‌گفتند.
اینکه پرسپولیس که بزرگ‌ترین مهاجمان تاریخ فوتبال ایران همچون مرحوم همایون بهزادی، حسین کلانی، ناصر محمدخانی، فرشاد پیوس، کریم باوی، ادموند بزیک، علی دایی... و مهدی طارمی را به خود دیده حالا باید با جونیور براندائو فصل جدید را سر کند! اینکه باشگاه پرسپولیس و مدیران آن چرا تن به مذاکره با جونیور براندائو و مدیر برنامه‌هایش دادند و سپس با او قرارداد بستند مقوله جداگانه‌ای است که باید سر فرصت مناسب بدان پرداخته شود، اما به چه دلیل منطقی گابریل کالدرون او را فیکس بازی می‌دهد؟
مگر خود سرمربی آرژانتینی بار‌ها و بار‌ها به این موضوع اشاره نکرده که جونیور براندائو نهمین گزینه اش برای خط حمله پرسپولیس بوده است؟ او اعتراف کرده که ۸ گزینه دیگر داشت که جملگی راهی تیم‌های دیگر شدند و از سر ناچاری (!) اقدام به خرید براندائو کرده است. اما پرسش اصلی اینجاست؛ چرا باید چنین مهاجمی فیکس بازی کند؟ چه کسانی پشت این قضیه هستند که جونیور گل‌نزن باید در ترکیب اصلی باشد و فقط سرگردان وسط زمین بدود؟! راستی امید عالیشاه کجا بود؟ مگر امید عالیشاه در دیدار با صنعت نفت آبادان وقتی به عنوان بازیکن تعویضی وارد زمین شد جان تازه‌ای به پرسپولیس نداد؟
چرا کالدرون پس از آن درخشش عالیشاه در دو بازی پی‌درپی بعدی برابر استقلال تهران و سپاهان اصفهان او را یک دقیقه هم بازی نداد؟!
