خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ چند بازی تدارکاتی و یک برد رویایی مقابل کامبوج، هوش و حواس ها را به سمتی برد که دوباره قدم در راهی آسان گذاشته ایم و بار دیگر (این بار به زعم بعضی ها با فوتبال هجومی) قرار است تمام حریفان ایران در راه صعود به جام جهانی 2022 را تار و مار کنیم.
فوتبال ورزش فرصت هاست و البته هر تیمی که صبرش زیاد باشد، می تواند با تمرین و ترمیم نقاط ضعف، از موقعیت ها استفاده کند؛ در نتیجه می شد در بازی با هنک گنگ (و نه حتی کامبوج) حدس زد این دفعه برای صعود به جام جهانی با دست اندازهایی مواجه می شویم.
بحرین نخستین هشدار واقعی به فوتبال ایران بود تا خیلی ها از لاک دفاعی و توهم قدرت چند لایه این فوتبال و این تیم ملی خارج شوند و البته بفهمند حقیقت آن چیزی نبود که در چند سال گذشته می دیدیم.
واقعیت فوتبال ایران، باخت 1- صفر مقابل آرژانتین و اسپانیا نبود، تساوی با پرتغال نبود، تحمیل شکست های تاریخی به کره جنوبی نبود، مچاله کردن بحرین با 6 گل در ورزشگاه آزادی نبود. حقیقت این فوتبال همان چیزی بود که در جام ملت های آسیا برابر ژاپن دیدیم. حقیقت آشکار، همین بازی ضعیف و قابل پیش بینی با بحرین بود که منجر به شکست ایران شد.

عصا قورت داده ترین جمله ها و واژه هایی که می شود امروز به کار برد، مقایسه بی حاصل کی روش و ویلموتس است اما مگر همین دیشب کی روش با کلمبیا مقابل الجزایر شکست سنگینی را متحمل نشد؟
بحث سر کی روش و ویلموتس نیست؛ بلکه آنچه در صندوقچه خاطرات ما خاک خورد این بود که صعود های بی دردسر به جام جهانی را نتوانستیم به درستی آنالیز کنیم و هر بار برای تیمی که همه بازیکنانش یکدل و یکصدا بودند پاپوش دوختیم.
ما فراموش کردیم برای صعود به جام جهانی 2018 روسیه، پس از میزبان که اتوماتیک وار در جام جهانی حاضر بود، مجوز دوم به نام ایران صادر شد؛ در نتیجه همه چیز زیر سایه تیمی که در آسیا رعب و وحشت ایجاد می کرد پنهان ماند و واقعیت هایی که بر این فوتبال حاکم بود از نظرها مخفی شد.

سطح توقعات آنچنان بالا رفت که وقتی با پرتغال مساوی کردیم، خیلی ها گفتیم چرا یاران رونالدو را شکست ندادیم و آن گاه که مقابل ستارگان بلامنازع اسپانیا فقط با یک گل شکست خوردیم در توهم مچاله کردن تیمی بودیم که مدافعش راموس بود...
حقیقت فوتبال ایران همین چیزی است که امروز مشاهده می کنید. تیم های درجه 2 عربی باید این چنین مقابل ما خوش رقصی کنند تا نه تنها بحرین بلکه عراق همیشه دردسرساز برای تیم ملی تبدیل به یک اتفاق ویژه شود...
هر چه هست این که نباید ناامید باشیم، فقط آنقدر متوقع نشویم که توهمات فضای مجازی به منطق موجود در فوتبال بچربد و روزی روزگاری به قدری حالمان بد شود که وقتی از دور مقدماتی جام جهانی با نتایج آبرومند مقابل قدرت های جهان حذف می شویم با خود بگوییم چرا به جای فرانسه، جام را از دستان رئیس جمهور کرواسی نگرفتیم؟