به گزارش خبرورزشی، سالها طول کشید تا استقلالیها متوجه شوند باید با بازیکن خوبی مثل مجتبی جباری «بازی به بازی» قرارداد ببندند. در سالهای آخر مجتبی که انصافاً سطح فنیاش بالا بود، به ازای هر بازی که انجام میداد، پول میگرفت. یعنی مثلاً اگر ۲۰ تا بازی میکرد، یک میلیارد میگرفت و اگر ۱۰ بازی میکرد، ۵۰۰ میلیون. جباری، چون خیلی مصدوم میشد، چنین قراردادی با او بستند که در نهایت هم به سود خودش شد (چون بیشتر انگیزه پیدا کرد که بازی کند) و هم به سود استقلال.
سؤال اینجاست که وقتی استقلال این همه محروم و مصدوم دارد، چرا مثل جباری با بازیکنان فعلی هم بازی به بازی قرارداد نمیبندد؟ آیا بازیکنان فعلی حتی نصف جباری هم فوتبالیست هستند؟ پاسخ قطعاً منفی است. شاید بگویید خب بازیکنان و مدیر برنامهها زیر بار چنین قراردادهایی نمیروند، اما این دیگر به هنر مدیران استقلال برمیگردد. بازیکنی که از سایپا و پیکان و... به استقلال میآید، باید از خدا بخواهد که پیراهن این تیم بزرگ و پرطرفدار را بر تن کند. پس همان موقع مذاکره که دلالها کلی درخواست و آپشن را طلب میکنند، باشگاه هم میتواند از منافع خود دفاع کند. ضمن اینکه اگر یک بازیکن در ۸۰، ۹۰ درصد مسابقات حضور پیدا کند، میتواند پول کامل را بگیرد و از این حیث مشکلی ندارد.
سؤال اینجاست که پارسال مرتضی آقاخان، محسن کریمی، خسرو حیدری، فرشید باقری، روزبه چشمی، وریا غفوری و... چند بازی برای استقلال انجام دادند؟ آیا درآوردن تعداد بازیهای آنها کار سختی است؟ همین امسال علی دشتی و فرشید باقری و سیاوش یزدانی و... تا امروز که ۷ بازی از لیگ و ۲ بازی از جام حذفی گذشته، چند بازی کردهاند و چند دقیقه در میدان برای استقلال جنگیدهاند؟ آیا این انصاف است که یک بازیکن حرفهای در کل ۳۰ هفته لیگ فقط ۱۰، ۱۱ بازی انجام دهد و کل پولش را بگیرد؟ اگر بازیکنی با لباس استقلال و برای استقلال مصدوم شود، میتوان تبصرههایی برایش در نظر گرفت، اما بازیکنی که مدام مصدوم است چی؟ بازیکنی که چپ و راست محروم میشود و دست مربی را خالی میگذارد، چه تعریفی پیدا میکند؟ بازیکنی که قبل از شهرآورد راحت کارت زرد و قرمز میگیرد، چرا نباید جریمه شود؟
اگر به لیست دقایق حضور بازیکنان در میدان دقت کنید، میبینید که استقلال بیش از هر تیم دیگری در ایران به بازیکن محروم و مصدوم پول میدهد. بازیکنانی که با اسم استقلال هم مطرح میشوند و، چون سابقه بازی در این تیم بزرگ در کارنامهشان ثبت میشود سال آینده هم قرارداد چرب و نرمی با تیمهای دیگر میبندند و... حالا بگذریم که بعضیها در کل فصل ۱۵ بازی هم برای استقلال انجام نمیدهند و سال بعد در همین استقلال میمانند و ۵۰۰ میلیون هم بیشتر میگیرند.
سؤال اینجاست که وقتی استقلال این همه محروم و مصدوم دارد، چرا مثل جباری با بازیکنان فعلی هم بازی به بازی قرارداد نمیبندد؟ آیا بازیکنان فعلی حتی نصف جباری هم فوتبالیست هستند؟ پاسخ قطعاً منفی است. شاید بگویید خب بازیکنان و مدیر برنامهها زیر بار چنین قراردادهایی نمیروند، اما این دیگر به هنر مدیران استقلال برمیگردد. بازیکنی که از سایپا و پیکان و... به استقلال میآید، باید از خدا بخواهد که پیراهن این تیم بزرگ و پرطرفدار را بر تن کند. پس همان موقع مذاکره که دلالها کلی درخواست و آپشن را طلب میکنند، باشگاه هم میتواند از منافع خود دفاع کند. ضمن اینکه اگر یک بازیکن در ۸۰، ۹۰ درصد مسابقات حضور پیدا کند، میتواند پول کامل را بگیرد و از این حیث مشکلی ندارد.
سؤال اینجاست که پارسال مرتضی آقاخان، محسن کریمی، خسرو حیدری، فرشید باقری، روزبه چشمی، وریا غفوری و... چند بازی برای استقلال انجام دادند؟ آیا درآوردن تعداد بازیهای آنها کار سختی است؟ همین امسال علی دشتی و فرشید باقری و سیاوش یزدانی و... تا امروز که ۷ بازی از لیگ و ۲ بازی از جام حذفی گذشته، چند بازی کردهاند و چند دقیقه در میدان برای استقلال جنگیدهاند؟ آیا این انصاف است که یک بازیکن حرفهای در کل ۳۰ هفته لیگ فقط ۱۰، ۱۱ بازی انجام دهد و کل پولش را بگیرد؟ اگر بازیکنی با لباس استقلال و برای استقلال مصدوم شود، میتوان تبصرههایی برایش در نظر گرفت، اما بازیکنی که مدام مصدوم است چی؟ بازیکنی که چپ و راست محروم میشود و دست مربی را خالی میگذارد، چه تعریفی پیدا میکند؟ بازیکنی که قبل از شهرآورد راحت کارت زرد و قرمز میگیرد، چرا نباید جریمه شود؟
اگر به لیست دقایق حضور بازیکنان در میدان دقت کنید، میبینید که استقلال بیش از هر تیم دیگری در ایران به بازیکن محروم و مصدوم پول میدهد. بازیکنانی که با اسم استقلال هم مطرح میشوند و، چون سابقه بازی در این تیم بزرگ در کارنامهشان ثبت میشود سال آینده هم قرارداد چرب و نرمی با تیمهای دیگر میبندند و... حالا بگذریم که بعضیها در کل فصل ۱۵ بازی هم برای استقلال انجام نمیدهند و سال بعد در همین استقلال میمانند و ۵۰۰ میلیون هم بیشتر میگیرند.