خبرورزشی/ محمدرضا نصرالله زاده؛ وقتی قهرمانان شایسته ایرانی در رقابت‌های آسیایی هاربین چین توانستند یکی پس از دیگری عناوین قهرمانی را به نام خود ثبت کنند، خیلی‌ها در آن زمان سطح رقابت‌های هاربین را بهانه آورده و اعلام داشتند دیگر آن اتفاق برای ایران در رقابت‌های جهانی فجیره تکرار نخواهد شد و حرف‌های دیگری از این دست که به نوعی بوی تسویه‌حساب شخصی می‌داد. اما وقتی رقابت‌های فجیره آغاز شد و قهرمانان ایرانی عملکردی بهتر از رقابت‌های آسیایی در آن به نمایش گذاشتند، دیگر این واقعیت برای همگان مسجل شد که فاصله پرورش اندام ایران با دیگر کشور‌های جهان به اندازه‌ای هست که بتوان به واسطه آن سال‌ها در جهان این رشته برای خود آقایی کرد. رشته‌ای که نشان داد با حداقل‌ها هم می‌تواند حداکثر افتخارات را برای ایران کسب کند و این، همه افتخار رشته‌ای است که طی این سال‌ها تلاش می‌کارد و طلا درو می‌کند. اما با توجه به اتفاقات خوب چند سال گذشته در پرورش اندام ایران، حالا چنین به نظر می‌رسد که باید مسئولان جهانی این رشته نقشی فراتر از آنچه تا به امروز برای پرورش اندام ایران در سطح جهان و آسیا تعریف کرده‌اند، برای مدیران آن قائل شوند. مدیرانی که در تأثیرگذاری‌شان همین بس که فدراسیون جهانی و آسیایی پرورش اندام روی نقش آن‌ها حساب باز کرده و در تصمیم‌گیری‌ها و تصمیم‌سازی‌ها مورد مشورت قرار می‌گیرند. وضعیتی که به بهترین شکل ممکن نشان می‌دهد دیگر زمان سپردن مسئولیت‌های کلیدی به مدیران ایرانی فرارسیده و آن‌ها باید در آینده‌ای بسیار نزدیک نقش محوری و تعیین‌کننده خود را در جهان و آسیا ایفا نمایند.
۰
زمان مطالعه: ۱ دقیقه
دومین قهرمانی برای تیم‌های ملی ایران، آن هم به فاصله کمتر از ۳ ماه در رقابت‌های جهانی فجیره امارات بدون شک بازگوکننده این واقعیت بود که حالا فاصله پرورش اندام ایران با دیگر کشور‌های جهان به بالاترین سطح آن رسیده است. فاصله‌ای که بعید به نظر می‌رسد حالاحالا‌ها کشوری به آن نزدیک شود.
