خبرورزشی/ کارن فیروزی؛ آلیسون بکر دروازه‌بان برزیلی لیورپول، اولین نفری شد که جایزه لو یاشین که فرانس فوتبال به بهترین دروازه‌بان دنیا می‌دهد را برد. او بعد از بردن همان جایزه گفت‌وگوی ویژه‌ای با فرانس فوتبال داشته و از حال و هوایی که در این سال‌ها داشته حرف زده است. گفت‌وگوی این بار فرانس فوتبال با او به این‌گونه بود که به بکر عکسی از بازیکنان یا مربیان نشان داده می‌شده و او باید نظرش را درباره آن اشخاص می‌گفته است. به دلیل طولانی بودن این گفتگو فقط خلاصه‌ای از آن را از نظر می‌گذرانید.

موریل بکر
ااااه، برادر بزرگم! بیشتر من شبیه او هستم تا اینکه او شبیه من باشد. بعضی‌وقت‌ها کلمه‌ای پیدا نمی‌کنم تا بگویم چقدر برایم ارزشمند است. به من کمک زیادی کرد، هنوز هم کمک می‌کند تا بهتر باشم؛ نه تنها به‌عنوان یک دروازه‌بان بلکه به‌عنوان یک انسان، تا اینکه تبدیل به مرد بهتری شوم. به‌جز پدر و مادرم، برادرم شخصیتی است که بیشتر کمک‌ها را وقتی نیاز به مشورت داشته باشم از او می‌گیرم. در اینترناسیونال برزیل که بازی می‌کردیم او شماره یک تیم بود و من جوان‌ترین بازیکن تیم. دو برادر در یک باشگاه خیلی مرسوم نیست به‌ویژه اینکه هر دو هم در پست دروازه‌بانی حاضر باشند و جا هم فقط برای یکی باشد. شرایط می‌توانست خیلی دشوار باشد ولی من ۵ سال از او کوچکتر هستم و همین اختلاف سنی کار را برای پدر و مادرم راحت‌تر می‌کرد. آن‌ها برای برادرم که دروازه‌بان اصلی بود خوشحال بودند و از طرفی برای من که با وجود سن کم، جزئی از تیم هستم هم خیلی خوشحال بودند. در خانواده، می‌دانیم یک دروازه‌بان چه معنی‌ای دارد: پدربزرگم دروازه‌بان بوده، پدرم دروازه‌بان بوده، مادرم دروازه‌بان هندبال بوده و برادرزاده‌ام (پسر موریل) هم دروازه‌بان است! (می‌خندد) خلاصه یک روز موریل مصدوم شد و من دروازه‌بان اول شدم. همه از من حمایت می‌کردند و امیدوار بودند او هم مصدومیتش زود برطرف شود و برگردد. واقعیت این است که آن زمان ما با هم رقیب شده بودیم ولی در خانه که بودیم با هم بازی می‌کردیم حالا چه پلی‌استیشن یا چه بازی واقعی. همیشه با هم رقابت داشتیم تا بهتر شویم ولی او بزرگ‌تر بود و بیشتر وقت‌ها برنده می‌شد. (می‌خندد)

یورگن کلوپ
یورگن واقعاً آدم خاصی است. یا شاید می‌توان گفت چیز خاصی درونش دارد. وقتی با لیورپول قرارداد بستم از طریق فیس‌تایم به من زنگ زد. خیلی بامزه بود. دیدم که لبخند بسیار گنده‌ای روی صورتش دارد. من هم این طرف تلفن یک لبخند پهن داشتم! سخت‌ترین چیز برای اینکه بتوانی رختکن تیم را همراه خودت کنی این است که باید روحیه‌ای مشترک و خوب ایجاد کنی تا همه‌چیز در کنار هم پیش برود. یورگن این ویژگی را خیلی خوب دارد. او چنین قدرتی را منتقل می‌کند و به همه بازیکنان اعتماد دارد. مطمئناً او کسی است که فوتبال را خیلی خوب می‌فهمد ولی ویژگی دیگری که دارد این است که انسان‌ها را هم خیلی خوب درک می‌کند. با همه به یک شکل رفتار می‌کند ولی همزمان می‌تواند روحیات مختلف و فکر متفاوت بازیکنانش را هم بفهمد. او همیشه خودش است؛ حالا چه می‌خواهد زمان مصاحبه باشد یا صحبت کردن با بازیکنان. خیلی از مربی‌ها احتیاط می‌کنند تا زیاد احساساتی نباشند و خیلی این موضوع را بروز ندهند. او اصلاً چنین چیزی برایش مهم نیست. همیشه سعی می‌کند تا نهایت امکان، صاف و روراست باشد.

محمد صلاح
این «مو» که الان در لیورپول بازی می‌کند هیچ شباهتی به زمانی که قبلاً در رم بازی می‌کرد و برای اولین بار آنجا دیده بودمش ندارد. من خیلی خوب انگلیسی حرف نمی‌زدم و او هم ایتالیایی اش بد بود. رابطه بسیار خوبی با هم داشتیم ولی، چون زبان درست و حسابی برای صحبت کردن با هم نداشتیم، این رابطه محدود بود. وقتی به لیورپول آمدم، صلاح اولین بازیکنی بود که پیشش رفتم. در ایتالیا هم که بازی می‌کرد مستعد بود و می‌دانست قابلیت‌های زیادی دارد ولی هرگز اعتماد‌به‌نفسی که اینجا دارد را آنجا نداشت. همین اعتمادبه‌نفس همه‌چیز را تغییر داده است. او بزرگ شده، بعد دیگری پیدا کرده و باشگاه هم تلاش زیادی برایش انجام داده است. از بیرون خیلی پیدا نیست ولی وقتی پا درون باشگاه می‌گذاری، وقتی در این شهر زندگی می‌کنی متوجه می‌شوی که همه چه درون باشگاه و چه تماشاگران بیرون از زمین، مبنع الهامی برایت می‌شوند تا به سطح بالاتری برسی. این موضوع به تو اعتمادبه‌نفس و قدرت زیادی می‌دهد.

ادرسون
همان‌طور که حتماً متوجه شده اید من همیشه رقبای سرسختی داشته‌ام! فکر می‌کنم خدا این همه بازیکن بزرگ سر راهم گذاشته تا هر روز بهتر شوم (می‌خندد). نمی‌دانم این داستان اسطوره‌ای از کجا آمده که می‌گویند همیشه نقطه ضعف برزیلی‌ها دروازه‌بان‌های‌شان است. گیلمار، تافارل، جولیو سزار، دیدار... این روز‌ها هم که ادرسون. به نظر من ادرسون این روز‌ها یکی از ۵ و یا شاید هم یکی از سه دروازه‌بان برتر دنیاست. برزیل همیشه مهاجمان بزرگی داشته که همیشه درباره‌شان صحبت می‌شود: پله، روماریو، رونالدو، نیمار و بقیه. با این حال فکر می‌کنم برزیل از طرف دروازه‌بان‌ها هم خجالت‌زده نباشد. ادرسون این روز‌ها در سیتی بازی می‌کند و من در لیورپول ولی وقتی به اردوی تیم ملی می‌رویم هرگز درباره این موضوع با هم حرف نمی‌زنیم! فصل گذشته با هم مسابقه کلین‌شیت گذاشته بودیم و من شکستش دادم (می‌خندد) ولی دست آخر او بود که قهرمان شد. وقتی شما ۹۷ امتیاز می‌گیرید و قهرمان نمی‌شوید معنی اش این است که تیم مقابل یعنی سیتی، بی‌نقص بوده است.

لیونل مسی
بهترین خاطره‌های فوتبالی‌ام را مقابل مسی دارم! (می‌خندد) دو سال پیش، با رم، آن‌ها را در یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا در یک بازی خاطره‌انگیز شکست دادیم. فصل گذشته هم که با لیورپول برابرش برنده شدم و با برزیل هم که در نیمه‌نهایی کوپا آمریکا ۲۰۱۹ برابرش پیروز شدم. روی این موضوع یک‌بار دیگر تأکید می‌کنم که وقتی کنار یا مقابل بهترین بازیکنان دنیا بازی می‌کنید هر روز بهتر شده و پیشرفت می‌کنید. مسی به من کمک کرده به‌ویژه در این قضیه که همیشه باید تمرکز داشته و حواسم جمع باشد، چون مقابل او کوچکترین اشتباهی کنید کارتان را یکسره می‌کند. فکر می‌کنم مسی بدترین رقیب برای دروازه‌بان‌هاست، چون اصلاً نمی‌شود کاری که می‌خواهد انجام دهد را پیش‌بینی کرد.

لو یاشین
یاشین! چیز زیادی درباره اش نمی‌دانم غیر از اینکه دروازه‌بان اسطوره‌ای بوده است. البته این را هم می‌دانم جایزه‌ای که برده‌ام اسم او را رویش دارد! راستش را بخواهید تا زمانی که بازیکنانی مثل مسی و رونالدو در بورس باشند و با هم رقابت کنند، کار برای یک دروازه‌بان برای بردن توپ طلا خیلی سخت است. من این بازیکنان را تحسین می‌کنم ولی بوفون، نویر، تافارل و برادرم را خیلی بیشتر تحسین می‌کنم. می‌دانم سختی‌های کار یک دروازه‌بان چقدر است؛ ارزش تراشتگن، اوبلاک، ادرسون یا شچسنی را خیلی خوب می‌دانم. خودم را هم در بین همین دروازه‌بان‌ها می‌گذارم که شایسته دریافت جایزه هستند پس، برای بردن جایزه لو یاشین به خودم افتخار می‌کنم.