خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ روزی که استراماچونی چمدان‌هایش را بست و در فرودگاه عکس گرفت، گمانه‌زنی‌ها حول این محور بود که خلیل‌زاده طی یک عملیات جیمزباندی، کار را یکسره می‌کند. چمدان پر از پول در استانبول، تحویل آن به سفارت و تاخیر در نشستن مبلغ دلاری در حساب استراماچونی اما باز هم گره‌ای از مشکلات باز نکرد؛ تا جایی که ویدیو منتشر شده از سوی سرمربی ایتالیایی بر ابهامات افزود.
حالا هر دم از این باغ بری می‌رسد؛ نه تنها مشکل استراماچونی حل نمی‌شود که یک روز می‌گویند فتح‌الله‌زاده عضو هیئت مدیره شده و ساعاتی بعد پشیمان می‌شوند و اعلام می‌کنند هنوز در این باره تصمیم قطعی گرفته نشده...
استقلال اما یگانه باشگاهی نیست که اوج مشکلات را تجربه می‌کند. به استراماچونی بدهکار شده‌ایم. به برانکو بدهکار هستیم. همسر ویلموتس برای گرفتن مطالبات و ماجرای فسخ قرارداد سرمربی سابق تیم ملی در تلاش است.
آشفته‌بازاری است که حتی تحلیل این وضعیت نابسمان را برای همه ما دشوار کرده و معلوم نیست این فوتبال قرار است چگونه مدیریت شود؟ این گونه؟ این طوری که سنگ روی سنگ بند نمی‌شود.
استقلال سرمربی ندارد. تیم ملی سرمربی ندارد. پرسپولیس به زودی باید در فیفا پاسخگوی بدهکاری وحشتناک خود به برانکو باشد و به این ترتیب، حل مشکلات به دست مدیران ناتوانی سپرده شده که از اداره مجموعه خود عاجزند.
وقتی استقلال با خلیل زاده می‌خواهد استراماچونی را وادار به بازگشت کند، شرایط بهتر از این نمی‌شود. آن گاه که برای عبور از بحران دست به دامن مدیری می‌شود که 25 سال قبل در این باشگاه مدیریت کرده، حقیقت آشکار می‌شود که این دردها قدیمی است و هیچ‌وقت ریشه‌یابی نشده‌اند.
بعضی‌ها که در گردونه قرار دارند، تبدیل به مدیران میانی می‌شوند که پست‌های‌شان دست به دست می‌چرخد؛ محصول کار هم مشخص است؛ همین بلبشو غریبانه‌ای که کسی نمی‌داند چگونه باید این همه افتضاح را جمع کند.
درد بزرگی است؛ مشکلات بیش از اندازه در فوتبال ایران گسترده شده و ظاهرا با این مردانی که به عنوان مدیران هزینه در آن ظهور کرده‌اند راه حلی برای برون رفت از بحران نداریم. فوتبال ایران دچار درد کشنده‌ای شده؛ دردی که زجر می‌دهد اما نمی‌کشد. نمی‌کشد اما ذره ذره جان را می‌گیرد.
