خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ ما تهمت‌های زیادی را شنیدیم و تحمل کردیم؛ درست از همان روز اول که از تیم ملی حمایت کردیم و همان شیوه و روش همیشگی را در پیش گرفتیم.

تیم ملی خط قرمز ما بوده، هست و خواهد بود و خوشبختانه تعداد زیادی از مخاطبان را کنار خود یافتیم. چنان که گفتیم، افترا و تهمت‌های زیادی را شنیدیم و دم نزدیم تا این که همه چیز را به گذشت زمان ارجاع دادیم.
باید در انتظار یک اتفاق ویژه می‌ماندیم تا به خیلی ها ثابت شود، آنچه در تیم ملی پیش از این فریاد زده می‌شد، فقط بحث اسکناس و دلار نبود، فقط زمین چمن و مرکز ملی فوتبال نبود؛ تجهیزات و امکاناتی که برایش حرص و جوش خورده می‌شد قرار نبود از ایران خارج شود. آن همه جا و جنجال فقط به یک دلیل بود؛ اعتلای فوتبال ایران...
مهمتر از همه اما حضور قاطعانه مردی کنار فوتبال ایران و مردم بود که با تمام ناملایمت‌ها ساخت؛ دعوا هم کرد اما سرانجام با همه چیز کنار آمد. برای بچه‌هایش پدری کرد. تیم ملی را منسجم و یکدست ساخت و همه چیز تحت کنترل او بود.
هرگز ندیدیم که با همه اختلاف‌نظرها و حتی نیت شوم آنهایی که قلب تیم ملی را نشانه رفته بودند، برای لحظه‌ای دست از کار بکشد. ناجوانمردانه است ننویسیم آنچه پیش از این در فوتبال ما اتفاق افتاد، امروز به مثابه خواب و رویاست.
دوست داریم خدمت شما عرض کنیم که مطالبات و قراردادهای مربیان خارجی را هم می‌فهمیم و هم حس و حال آنها را درک می‌کنیم. چیزی است که در قرارداد آمده و باید به تمام تبصره‌هایش وفادار بود اما ما به یاد نداریم پدر تیم ملی، ناغافل بچه‌هایش را ترک کند. به خاطر نداریم که مردم و هواداران فوتبال را از یاد ببرد. ما همیشه با یک خوی مبارزه‌طلبانه مانوس بودیم که باید برای این فوتبال تا سر حد توان کوشش کرد.
حتی اگر در برهه‌ای از زمان بداخلاق شد و از کوره در رفت، برای پسرانش سنگ تمام گذاشت، برای پول‌های نگرفته دبه نکرد و خشم فروخورده‌اش را در جایی دیگر خالی کرد. او فریاد زد، در راهروهای فدراسیون فوتبال درگیر شد اما تیمش را رها نکرد...