خبرورزشی/ مجید ابونوری؛ المپیک ایران یک- المپیک ازبکستان یک! نتیجه راضی‌کننده بود، اما در نحوه بازی ایراداتی بود که در دو بازی حساس پیش‌رو ما را با چالش‌های غیرقابل جبرانی روبه‌رو می‌کند. از حمید استیلی، به عنوان نفر «اول» نیمکت المپیک ایران، سؤال داریم؛ چرا در بیشتر دقایق بازی با ازبکستان، هافبک‌های میانی ما به «مرخصی» رفته بودند؟ چرا به جای آنکه توپ را روی زمین به گردش درآوریم، رو به بازی مستقیم آوردیم؟ چه موقعیت‌های مناسبی از بازی مستقیم به دست آوردیم که تا پایان از انجام ندادنش کوتاهی نکردیم؟ چرا هافبک‌ها را از جریان بازی خارج کردیم؟ چرا در مرکز میدان، از زدن توپ‌های دوم و سوم ناتوان بودیم؟ هافبک دفاعی‌مان کجا بود؟ به چه دلیل فاصله بین دفاع و خط میانی زیاد بود؟ چرا مهاجمان‌مان به درستی از سوی هافبک‌های‌مان تغذیه نشدند؟
در مرکز میدان به دلیل «چاله»ای که ایجاد کردیم، نتوانستیم محبی و دیگر عناصر تهاجمی‌مان را در بازی روی زمین، به سمت دروازه ازبکستان رهنمون سازیم.
حمید استیلی، باید بار‌ها و بار‌ها فیلم بازی با ازبکستان را ببیند و درست آنالیزکند! او باید بداند و حتماً می‌داند که محبی و دیگر نیرو‌های تهاجمی المپیک ایران، بیش از آنکه در بازی مستقیم متبحر باشند، در بازی روی زمین فوتبالیستی چندوجهی هستند.
هم گلی که از ازبکستان خوردیم و هم گل‌هایی که به ازبکستان نزدیم، دلیلش واضح و مبرهن است؛ نامتمرکز بودن!
وقتی تمرکز ندارید، یعنی حواستان پرت است، یعنی ضریب اشتباه‌تان بالاست، یعنی خطایی مرتکب می‌شوید که نباید بشوید و گل‌هایی نمی‌زنید که باید بزنید!
دو حریف آینده‌مان، به مراتب سخت‌تر و «جان» دارتر از ازبکستان هستند. هم روی زمین و هم در بازی هوایی، فوتبال را درست بازی می‌کنند. اشتباه کردن راهی است بی‌بازگشت! حمید استیلی و کادر فنی اش، باید تا می‌توانند، ضریب اشتباهات را به «صفر» برسانند. باید شاگردان‌شان را توجیه کنند، برای اجرای درست فرامین، تا بدانند فوتبال معنی اش بهره برداری حداکثری از فضا‌های حداقلی است، یعنی به اشتباه انداختن حریف، نه خود! یعنی سلب فضا و توپ‌گیری. یعنی پس از بازپس گیری توپ، سریع‌تر از واکنش دفاعی حریف عمل کردن! برای سربلندی و موفقیت در دو بازی آینده، «راه» همانی است که گفتیم!
در مرکز میدان به دلیل «چاله»ای که ایجاد کردیم، نتوانستیم محبی و دیگر عناصر تهاجمی‌مان را در بازی روی زمین، به سمت دروازه ازبکستان رهنمون سازیم.
حمید استیلی، باید بار‌ها و بار‌ها فیلم بازی با ازبکستان را ببیند و درست آنالیزکند! او باید بداند و حتماً می‌داند که محبی و دیگر نیرو‌های تهاجمی المپیک ایران، بیش از آنکه در بازی مستقیم متبحر باشند، در بازی روی زمین فوتبالیستی چندوجهی هستند.
هم گلی که از ازبکستان خوردیم و هم گل‌هایی که به ازبکستان نزدیم، دلیلش واضح و مبرهن است؛ نامتمرکز بودن!
وقتی تمرکز ندارید، یعنی حواستان پرت است، یعنی ضریب اشتباه‌تان بالاست، یعنی خطایی مرتکب می‌شوید که نباید بشوید و گل‌هایی نمی‌زنید که باید بزنید!
دو حریف آینده‌مان، به مراتب سخت‌تر و «جان» دارتر از ازبکستان هستند. هم روی زمین و هم در بازی هوایی، فوتبال را درست بازی می‌کنند. اشتباه کردن راهی است بی‌بازگشت! حمید استیلی و کادر فنی اش، باید تا می‌توانند، ضریب اشتباهات را به «صفر» برسانند. باید شاگردان‌شان را توجیه کنند، برای اجرای درست فرامین، تا بدانند فوتبال معنی اش بهره برداری حداکثری از فضا‌های حداقلی است، یعنی به اشتباه انداختن حریف، نه خود! یعنی سلب فضا و توپ‌گیری. یعنی پس از بازپس گیری توپ، سریع‌تر از واکنش دفاعی حریف عمل کردن! برای سربلندی و موفقیت در دو بازی آینده، «راه» همانی است که گفتیم!
