پس از نشستن بزرگان چند دهه گذشته پرسپولیس روی نیمکت قرمزها اوضاع هر روز بدتر و بدتر شد؛ از حمید استیلی و حمید درخشان گرفته تا علی دایی و یحیی گل‌محمدی. هر چند در زمان دایی و یحیی شرایط کمی بهتر شد ولی پرسپولیس به جایگاه مدنظر هواداران برنگشت.
با آمدن برانکو و تفکراتش که به نظر می‌رسید تفاوت محسوسی با زمان حضورش در تیم ملی داشت، هم پرسپولیس به سه قهرمانی پیاپی در لیگ رسید و هم سطح توقعات فوتبال‌دوستان افزایش پیدا کرد.
در چنین شرایطی استقلال بدترین روزهای تاریخ باشگاه را پشت سر گذراند؛ موفقیت‌های مقطعی و حتی قهرمانی در جام حذفی هواداران آبی را راضی نمی‌کرد. لیگ برتر امسال برای استقلال یک نیم‌فصل رویایی را رقم زد. رویایی با یک پایان غم‌انگیز. هدیه استراماچونی به استقلال هم ارائه یک بازی زیبا بود و هم نتایج درخشان، اما مرد ایتالیایی نتوانست اوضاع نابسامان موجود در فوتبال ایران و استقلال را تحمل کند. گذشته از بحث کفایت یا بی‌کفایتی مدیران ورزشی، کاهش بی‌سابقه ارزش ریال در مقابل دلار قیمت مربیان خارجی را به شدت افزایش می‌داد و از طرفی مشکلاتی که در مسیر انتقال پول به حساب این مربیان وجود داشت سه نیمکت حساس فوتبال ایران را با چالش جدی مواجه کرد؛ ویلموتس، استراماچونی و سرانجام کالدرون.
پس از صحبت‌های رهبر معظم انقلاب در مورد استفاده از مربیان و استعدادهای داخلی به نظر می‌رسد سیاست وزارت ورزش هم منطبق با چنین رویکردی پیش خواهد رفت. در چنین شرایطی تحولات اخیر ایران، شهادت سردار سلیمانی و متعاقب آن فوت تعدادی از مردم در مراسم خاکسپاری، حادثه هواپیمای اوکراینی و اتوبوس سقوط‌کرده در سوادکوه شرایط را برای انجام پروژه بومی‌سازی تسهیل کرد. هراس مردم از یک جنگ منطقه‌ای مسئله‌ای به مراتب فراتر از رفتن مربیان خارجی از تیم‌های محبوبشان بود.
نگاه کاربران ورزشی و طرفداران فوتبال قبل از این‌که به مسائل باشگاه‌ها دوخته شود، به اظهارنظرهای سیاستمداران و تحلیل‌گران شبکه‌های مختلف معطوف بود. استقلال به فرهاد مجیدی دل بست، نیمکت تیم ملی به یحیی تعارف شده و قرمزها در انتظار یک تغییر مشابه هستند. در این زمان، فوتبال بیشتر از هر دوران دیگری به سیاست و تصمیم‌های سیاسی گره خورده. با توجه به پیشرفت فوتبال ایران در سه چهار سال گذشته و تغییر فلسفه‌ی فوتبالی باشگاه‌ها تحت نظر مربیان خارجی که منجربه نهادینه شدن استانداردهای ابتدایی در تیم‌ها شده بود، به نظر می‌رسد یک مسیر معکوس در انتظار فوتبال ایران است.
