خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ علی فتح‌الله‌زاده صبح امروز در حالی فاتحانه در اتاق مدیرعاملی باشگاه استقلال عکس یادگاری گرفت که پیش از این، چند بار به طور پیاپی در استقلال چرخید.
نخست با حکم وزیر ورزش، فتح‌الله‌زاده عضو عادی هیئت مدیره باشگاه استقلال شد اما کیست که نداند هدف او از عضویت در هیئت‌مدیره، منهای خدمت به استقلال سودای مدیرعامل شدن بود؟
بی‌تردید فتح‌الله‌زاده که این بار رقبای ثروتمند و قدرتمند دیگری در هیئت‌مدیره داشت (که برخی از آنها مانند اسماعیل خلیل‌زاده مورد وثوق و اعتماد کامل وزیر بودند) به سادگی نمی‌توانست جایگاه مدیرعاملی باشگاه را تسخیر کند. بنابراین باید ابتدا شرایط باشگاه مورد تحقیق قرار می‌گرفت و میزان بدهی‌ها برای بررسی بیشتر به حسابرسان خبره واگذار می‌شد. این اتفاقات افتاد و بدهی استقلال سر به فلک کشید.
حالا فقط یک مدیر می‌توانست پس از قهر ظاهری با استقلال به بهانه امضا نشدن حکم مدیرعاملی، تاج و تخت باشگاه را با قاطعیت مال خود کند؛ او علی فتح‌الله‌زاده بود که این شرایط سخت را پذیرفت تا استقلال که به تعبیر کارشناسان بدهی‌های سنگین داخلی و خارجی دارد، روزنه‌ای برایش گشوده شود.
خوشحالی مردی که برای چهارمین و احتمالا واپسین بار مدیرعامل استقلال شده در حالی این عکس را به تاریخ فوتبال ایران پیوند می‌زند که انتظارات از این مدیر سنتی به شدت بالاست. فتح‌الله‌زاده که همواره منتقد تمام مدیران پس از خود بود حالا سکان باشگاهی را در اختیار گرفته که فقط دو نمونه شکایت خارجی‌اش، وینفرد شفر و آندره‌آ استراماچونی است؛ آن هم شکایت‌های میلیون دلاری!
فتح‌الله‌زاده از سوی دیگر با فرهاد مجیدی مواجه است که در این سالها عموما نامی از این مدیر قدیمی استقلال نبرده و به نظر می‌رسد هیچ‌وقت آن رابطه گرم و صمیمی گذشته میان آنها برقرار نیست. با این همه فتح‌الله‌زاده می‌داند علاقه‌اش به صندلی مدیرعاملی و گرفتن حکم از آقای وزیر، ترجیع‌بند همه اشعار او نخواهد بود. وزیر ورزش هم به خاطر علاقه به چشم و ابروی فتح‌الله‌زاده چنین حکمی را صادر نکرده است.
این مدیر از امروز باید برای استقلال جام بیاورد، تیمش را قهرمان لیگ برتر کند و با شاکیان داخلی و بین‌المللی باشگاه چانه بزند. کسر بدهی‌های کلان استقلال که روزگاری خود فتح‌الله‌زاده در به وجود آوردن‌شان نقشی غیرقابل‌انکار داشته نیز بخشی از وظایف مدیرعامل جدید استقلال است.
نکته‌ای که در این میان مستتر باقی مانده اما این است؛ هم افتخاری و هم فتحی (به ویژه خلیل‌زاده) متفقا می‌دانستند فتح‌الله‌زاده چقدر به این پست علاقه دارد. وزیر ورزش هم از این موضوع مطلع بود و او با صدور حکمی که بی‌گمان معنای دیگری به جز بازگشت به عقب ندارد، از مسئولیت بزرگ خود در قبال این تصمیم لابد مطلع است.
