خبرورزشی/ پوریا عسگری؛ والیبال بازی می‌کرد و با اینکه نوجوان بود، اما جور بزرگسالان زنجان را هم می‌کشید، اما کم‌کم با نبود باشگاه، رفتن به شهر دیگر برایش سخت شد. با تشویق یکی از دوستانش خیلی اتفاقی سر از قایقرانی درآورد، آن هم از نوع روئینگش و همانجا ماندگار شد. پاروزنی و صدای شلپ شلپ آب شد همه دنیایش. تا جایی که این روز‌ها امید اول روئینگ ایران برای سهمیه المپیک است. حرف از بهمن نصیری پاروزن ملی‌پوش روئینگ است. قایقرانی که می‌خواهد هم سهمیه بگیرد و هم در توکیو بهترین نتیجه را ثبت کند.

چه شد قایقران شدی، آن هم روئینگ؟
من قبل از قایقرانی ۵-۶ سال والیبال بازی می‌کردم. در تیم استان بودم و با اینکه نوجوان بودم برای تیم بزرگسالان هم بازی می‌کردم، اما در زنجان تیم حرفه‌ای نداشتیم و برای یک پسر ۱۷ ساله سخت بود به شهر دیگری برود. مجتبی شجاعی مرا به قایقرانی آورد. اوایل زیاد علاقه نداشتم، اما بعد جذب آن شدم و به تیم ملی رسیدم.

رسیدن به تیم ملی سخت بود؟
به نظرم ماندن در تیم ملی سخت‌تر از رسیدن به آن است. از هر ورزشکاری بپرسید با من موافق هستند. حفظ جایگاه سخت‌تر از به دست‌آوردن آن است. من در والیبال هم به اردو‌های ملی دعوت می‌شدم، اما ماندن در اردو سخت است.

وقتی پاروزنی را شروع کردی فکر می‌کردی روزی همه امید سرمربی برای سهمیه المپیک به تو باشد؟
بله مطمئن بودم، چون از بچگی به هر چیزی که در ذهنم بود رسیدم. به این باور دارم که آدم به هرچیزی که بخواهد می‌رسد.

چقدر از محسن شادی الهام گرفتی؟ مخصوصاً که سنگین وزن هم هستی.
محسن شادی پدیده روئینگ است، اما من همیشه کار خودم را کرده‌ام و با تلاش خودم و زحمات مربیانم روئینگ را از تک‌ستاره‌ای در آوردیم. امیدوارم ادامه پیدا کند.

سقف آرزوهایت در قایقرانی چیست؟
من تا به حال چند کشور را دیده‌ام. امکانات آن‌ها اصلاً با ایران قابل مقایسه نیست. اگر ورزشکاران ایرانی نتیجه می‌گیرند بیشتر به خاطر غیرت، تلاش و استعداد خودشان است. رشته‌های انفرادی که در حقوق و امکانات و تغذیه و... نسبت به بقیه کشور‌ها عقب است. پاداش‌ها را یک سال بعد می‌دهند که ارزش آن کم می‌شود. اینکه شب بخوابم و صبح بگویم طلای المپیک می‌خواهم توهم است، مرحله به مرحله پیش می‌روم، اول آسیا، بعد حضور بین ۶ نفر اول دنیا و بعد قهرمانی المپیک که بزرگترین رویداد ورزشی است.

مشکلات قایقرانی تو را برای ادامه کار ناامید نمی‌کند؟
ناامیدی که ندارم. مشکلات بوده و هست، اگر بخواهم ناامید شوم ترمز دستی خودم را کشیده‌ام و کار خودم را تمام کردم پس با انگیزه به کارم ادامه می‌دهم.

به نظر می‌رسد قایق‌های شما نسبت به بقیه رقبا کمی قدیمی‌تر است، این مسئله روی رکورد‌های شما تأثیر منفی نمی‌گذارد؟
چرا. تأثیر منفی زیادی می‌گذارد. در ایران هر رکورد انفرادی که بزنیم ۶ ثانیه با رکوردی که با قایق‌ها استاندارد بزنیم تفاوت دارد. چون آنجا هم ارتفاع پایین می‌آید و هم آب وارد قایق نمی‌شود. در تیمی این اختلاف ۱۲ ثانیه هم می‌شود.

همه تمرینات و مسابقات به خاطر کرونا تعطیل شده، شما چطور تعطیل کردید یا همچنان در دریاچه تمرین می‌کنید؟
تمرینات ملی کنسل نشده و ما همچنان تمرین می‌کنیم. حتی عید هم در دریاچه می‌مانیم. خودمان خواستیم تا تمرینات‌مان لغو نشود و فدراسیون هم همکاری کرد و همه امکانات را به ما قرار داده است.

با تعویق انتخابی المپیک ناراحت شدی؟
واقعاً از این اتفاق خیلی ناراحت شدم.

با تعویق انتخابی، برنامه تمرینی شما هم تغییر کرد؟
تمرینات‌مان تغییری نکرده، مربی ما از قبل یک حدس‌هایی می‌زد که این اتفاق بیفتد. ما هم حالا نسبت به برنامه‌ای که داشتیم تمرینات را ادامه می‌دهیم، ۲۵ اسفند مشخص می‌شود که برنامه انتخابی المپیک به چه شکل است. امیدوارم زودتر برگزار شود.

با این شرایط نمی‌توانید تمرین مسافت را در دریاچه آزادی انجام بدید، به نظرت به راحتی برای انتخابی آماده، آماده می‌شوید؟
مسافت‌ها را در دریاچه آزادی نمی‌توانیم برویم، اما به جای آن از آرگومتر، دستگاه شبیه‌ساز قایقرانی استفاده می‌کنیم. من همین کاپ آسیا را هم از تهران و با همین شرایط تمرینی با آرگومتر رفتم.

خانواده‌ات چقدر حمایتت می‌کنند؟
خدا را شکر خانواده‌ام تمام قد از من حمایت می‌کنند. مادرم قوت قلب من است. آن‌ها هم از نظر روحی و هم از نظر مالی حامی‌ام هستند و به من می‌گویند فقط و فقط به تمرینات فکر کن. البته من با کمک مربی‌ام اسپانسر هم گرفتم که من را هم از نظر مکمل و هم مالی تأمین می‌کند.

پیش آمده فامیل، دوست و آشنا به تو بگویند قایقرانی هم شد ورزش؟ چرا نرفتی فوتبال که پول زیادی هم داره؟
تا حالا خیلی برایم پیش آمده. حتی می‌گویند چرا والیبال را ادامه ندادی؟ اما من اصلاً ناراحت نمی‌شوم، چون از انتخابم کاملاً راضی هستم. این ورزش برای من فقط جنبه قهرمانی ندارد بلکه راه‌های زندگی را هم از آن یاد می‌گیرم. همان‌طور که می‌دانید ورزشکاران به خاطر سختی‌هایی که می‌کشند در برابر مشکلات مقاوم‌تر از بقیه مردم هستند.

تو تفریح دیگری هم داری؟
چند سال است که همه فکرم و زندگی‌ام را وقف ورزش کرده‌ام، فقط تمرین می‌کنم. برای مثال بگویم از بازی‌های آسیایی تا حالا سرجمع حدود یک ماه در خانه بودم. چون بعد از بازی‌های جاکارتا ۷ ماه در کشور آذربایجان بودم و بعد که به ایران آمدم مدام اردو بودم. تنها تفریحی که در این مدت داشتم و دارم چرخیدن در فضای مجازی با گوشی موبایلم است.

در قایقرانی یا ورزش الگوی خاصی داری؟
الگوی ورزشی خاصی ندارم، اما الگوی اخلاقی زیاد دارم. همیشه نکات اخلاقی خوب ورزشکاران را می‌گیرم و بد‌ها را رها می‌کنم. اگر بخواهم اسم بیاورم قطعاً خیلی‌ها جا می‌مانند، اما برای مثال حسن یزدانی یک نمونه است، خودم دیدم در این روز‌های کرونایی که همه باید مراقبت کنند، هواداری دستش را به سمت او دراز کرد و یزدانی با او دست داد که دل هوادارش نشکند و دیدگاه‌ها نسبت به او عوض نشود.

اینکه معمولاً مردم شما را مثل فوتبالیست‌ها نمی‌شناسند، اذیت‌کننده است؟
نه اتفاقاً این موضوع اصلاً مرا ناراحت و اذیت نمی‌کند. به نظر من آدم هرچه شناخته شده‌تر باشد بیشتر اذیت می‌شود. چون بیشتر زیر ذره‌بین می‌رود. البته مردم ورزشکاران قایقرانی و امثال آن را نهایت به اسم می‌شناسند.

قایقرانی روئینگ دوره‌های قبل در المپیک بوده، سهمیه بگیری هدف بعدی تو چیست؟
هدف من این است که اگر ان‌شا‌ءا... سهمیه بگیرم در المپیک بهترین خودم باشم. بهترین رکوردم را به ثبت برسانم تا ببینم در جهان اوضاعم چگونه است. البته اگر حمایت‌های فدراسیون و مربی‌ام همین‌طور باشد به جا‌های خوبی می‌رسم.

رکوردت با سهمیه المپیک چقدر فاصله دارد؟
این‌طور نیست، بگویم رکوردم چند ثانیه با سهمیه فاصله دارد. همه چیز در روز مسابقه مشخص می‌شود. اگر باد موافق باشد رکوردم سریع‌تر می‌شود و اگر مخالف باشد رکوردم بیشتر می‌شود. در روز مسابقه باید بهتر از رقبا باشم فقط.

مدال گرفتن در المپیک خیلی سخت است؟
بله خیلی سخت است، اما دور از دسترس نیست. مدال‌های بازی‌های آسیایی هم روزی برای ایرانی‌ها آرزو بود، اما الان به آن می‌رسیم. امیدوارم نه فقط خودم بلکه قایقرانان دیگر و بعدی‌های ما به مدال المپیک برسند.