به گزارش خبرورزشی  و به نقل از آس، قرن بیستم، قرن دیکتاتور‌ها بود و آمریکای جنوبی نمی‌خواست آن را از دست بدهد. فوتبال خیلی تحت تاثیر این موضوع قرار گرفته بود و به همین خاطر جام جهانی ۱۹۷۸ در آرژانتین خورخه ویدلا برگزار شد.

جام جهانی ویدلا

سسار لوییس منوتی سرمربی تیم ملی آرژانتین که جام قهرمانی را در آن رقابت‌ها بالای سر برد گفت: «بهره قدرتمندان از ورزش به اندازه بشر قدمت دارد.» نظر مردم جهان نسبت به آن جام جهانی منفی بود، چون ویدلا برای آن برنامه ریزی کرده بود آن هم زمانی که به کشور در سال ۷۶ ضربه زد (ویدلا در آن سال رییس جمهور آرژانتین شد). مدرسه ESMA یکی از زندان‌های اصلی زمان دیکتاتوری ویدلا بود و تنها دو کیلومتر با ورزشگاه ریورپلاته فاصله داشت.

ویدلا در سخنرانی مراسم افتتاحیه جام ۷۸ را «جام جهانی صلح» نامید. جانی رپ، بازیکن هلند چند ساعت پیش از فینال برابر آرژانتین گفت: «می‌ترسیم پیروز شویم.» هدف رییس جمهور آرژانتین مشخص بود او می‌خواست مردم کشورش حتی برای یک ماه آن شرایط خفقان را فراموش کنند و پرچم آلبی سلسته را به دلیل مشخصی برافرازند. ۵۰ سال بعد سخت می‌شد گفت که آن جام جهانی تصویر دیکتاتوری وحشتناک را برای مردم آرژانتین پوشاند.

ریکاردو ویا، بازیکن آلبی سلسته گفت: از ما برای پنهان کاری و فراموش کردن ۳۰ هزار نفر از انسان‌ها که ناپدید شده بودند، بهره بردند. من احمقی بودم که فراتر از توپ را نمی‌دیدم.

دموکراسی کورینتیانا

دیکتاتوری برزیل تلاش کرد خیلی از افراد را سرکوب کند، اما همیشه نمی‌توانست به هدفش برسد. رینالدو، بازیکن تیم اتلتیکو مینیرو عادت داشت پس از گلزنی با مشتی در هوا خوشحالی کند (این حرکت در جام جهانی ویدلا موجب شد برای جام جهانی ۸۲ به تیم ملی دعوت نشود).

با این حال بیش از همه سوکراتس (بازیکن کورینتیانس) به خاطر دموکراسی مشهورش به نام کورینتیانا محبوب شد. او برادر بزرگتر رای بود. یک بازیکن تحصیلکرده (پزشکی خوانده بود) که همیشه به سیاست متصل بود. سوکراتس زمانی که به تیم کورینتیانس پیوست باشگاه با مشکلات درون اداره‌ای روبرو شد. او توانست از این فرصت بهره ببرد تا سیستم مورد نظرش را در باشگاه به کار اندازد. این تغییرات از فهرست بازیکنان برای بازی‌ها تا رژیم غذایی بود. آن تیم پیشرو جملاتی همچون «روز پانزدهم، می‌خواهم رای بدهم» یا «دموکراسی کورینتیانا» بود.

سوکراتس از مسئولیت اجتماعی خود آگاه بود. او گفت: مردم به عنوان فوتبالیست محبوب به من قدرت دادند. زمانی که وارد زمین می‌شویم فراتر از یک بازی می‌جنگیم. برای آزادی در کشورمان می‌جنگیم.

پینوچت

امروز می‌توان در یکی از جایگاه‌های ورزشگاه ملی شیلی که برای گرامیداشت قربانیان دیکتاتوری در هر بازی خالی گذاشته می‌شود این جمله را خواند: «جامعه بدون حافظه، جامعه بدون آینده است.» این ورزشگاه زمانی در مرکز توجه قرار داشت، چون در آنجا مردم را شکنجه و تیر باران می‌کردند.

آئوگوستو پینوچت مانند اغلب دیکتاتور‌ها تلاش کرد از فوتبال به عنوان یک نوع تبلیغ استفاده کند، اما تیم ملی شیلی هرگز نتوانست نتایج درخشانی کسب کند و حتی از طرف تیم‌های دیگر طرد می‌شد. یکی از مهمترین آن‌ها به پلی اف جام جهانی ۱۹۷۴ برمی‌گردد که شوروی به دلایلی آشکار از سفر به شیلی امنتاع کرد. لاروخا در حالی وارد زمین شد که حریف نداشت و دروازه خالی را باز کرد تا بتواند به مرحله نهایی صعود کند. آن دیدار به «بازی خیالی» معروف شد. یکی دیگر از استفاده‌هایی که از فوتبال می‌کردند برگزاری مسابقه در بزرگترین روز‌های تظاهرات بود.