خبرورزشی/ فرخ حسابی؛ سهشنبه ۵ فروردین، ساعت روزشمار المپیک ۲۰۲۰ که در ایستگاه قطاری در حومه شهر توکیو قرار دارد نشان میداد که ۱۲۲ روز تا افتتاحیه المپیک باقی مانده است. چهارشنبه، ساعت، اما طوری تنظیم شده بود که فقط زمان و تاریخ روز را نشان دهد و دیگر خبری از روزشمار نبود. دلیلش این بود که شینزو آبه نخستوزیر ژاپن و کمیته برگزاری المپیک، بزرگترین کابوس خود را در واقعیت دیدند. ویروس کرونا باعث به تعویق افتادن رقابتهای المپیک شد، تا تابستان ۲۰۲۱. ژاپنیها در بدبینانهترین سناریوها نیز به چنین اتفاقی فکر نمیکردند.
این یک انتخاب کمرشکن برای کشوری بود که خود را مقید به فلسفه شوگانای میداند، فلسفهای که معنای بنیادینش شکست باوری یا اعتقاد به این است که مقابل اتفاقات پیشبینی نشده باید تسلیم سرنوشت شد و «دیگر چارهای نیست» و باید ادامه داد. این ذهنیتی است که این کشور را از دل زلزلهها، طوفانها و فجایع هستهای عبور داده، اما این بار نتوانست بر پاندمی مرگبار کرونا غلبه کند و ژاپنیها نتوانستند ادامه دهند.
البته که به تعویق انداختن المپیک تصمیم درستی بود، هرچند در نهایت برگزارکنندگان این رقابتها انتخاب دیگری هم نداشتند. کانادا همه ورزشکاران خود را از رقابتها کنار کشیده بود، استرالیا نیز همین راه را رفت و تیم دوومیدانی آمریکا نیز تصمیم به کناره گیری از رقابتها گرفت.
مهرههای دومینو یکییکی در حال ریختن بودند و ژاپن اگر میخواست بدون توجه به اتفاقات رخ داده، بر انجام مسابقات در زمان مقرر اصرار کند تنها یک رونوشت بیرمق و بدون جذابیت از بازیهای المپیک را پیشروی خود میدید. برگزاری المپیک با این شرایط میتوانست به یک تحقیر ملی برای ژاپن منجر شود.