فوتبال ایران » تیم‌های ملیخبرورزشی/ مجید ابونوری؛ وقتی گذشته را شخم می‌زنیم، دل‌مان برای حال و آینده می‌سوزد. برای ناامیدی که با ما ناآشنا نیست و دوست دیرین‌مان شده است. نمی‌دانم اسمش ارضا است یا کنجکاوی، ولی می‌دانم اسمش هر چه که هست خیلی زود از این کنجکاوی خسته خواهیم شد. مگر آنکه کنجکاوی‌مان دلایل دیگری داشته باشد! وقتی کی‌روش رفت، احساسی جز اندوه برای‌مان باقی نماند و حالا بعد از یک سال آن اندوه، به کوهی از غم مبدل گشته است. این غم حقیقی است و این دلتنگی که سال‌ها به آن عادت نداشتیم، از سر و کول‌مان بالا رفته و بر هیبت‌مان چنبره زده است.

سؤال؛ با کدام اکسیر اعظم می‌توانیم، از این شاهراه گیج و منگی خلاص شویم؟ و سؤالاتی که در پس این سؤال ایجاد می‌شود این است؛ کی، کجا و چه وقت، یک منظره با عظمت روبه‌روی فوتبال‌مان پدیدار می‌شود؟ پایان افتخارآمیز رنج و مرارت فوتبال ما کجاست؟ خواهش می‌کنم این کار‌ها را ول کنید. کرکره این منازعات بیهوده را پایین بکشید. این دعوا‌های زرگری را غلاف کنید. فوتبال ما راهش را «کج» رفته و با قدم‌های اشتباه به طرف «در» خروجی به پیش می‌رود. سوزنِ گیرکرده‌مان را از تن کی‌روش خارج کنیم. او رفته است، خوب یا بد، فرسنگ‌ها با ما فاصله دارد. چرا این میل سرشار به ناخوشی را رها نمی‌کنیم؟ چرا ما هیچ‌گاه در موقعیت‌های سعادت‌آمیز نیستیم؟ از به پا کردن جنجال خوشحال نشوید، آنچه شما می‌خواهید بکنید طلب رضایت نیست، بلکه ایجاد جنجال و درگیری است. باور کنید همه این تصورات، به دور از واقعیت است. شاید خودتان این را تصدیق کنید. ما موظفیم و لازم است که مغزمان را از اندیشه‌های زشت پاک کنیم. ما قادریم و این توانایی بالقوه را داریم، اما اگر تمام قرار و مدار‌های قبلی دست نخورده و سر جای خودش باشد، افقی نیست، اگر هم هست آنقدر دور و طولانی است که در همان «افق» گم شده است! برای رهایی از این بن‌بست، باید شجاع بود. باید بر تصمیمات «سفیهانه» خط بطلان کشید و از تفکرات «مرصع» پرده برداری کرد! بازگشت به عقب خوب نیست، اگر چراغ راه آینده‌مان نباشد! با پالام، پولوم، پیلیچ کردن، در بر همان پاشنه خواهد چرخید و حقیقت به زنده‌ترین شکل ممکن خود را بیان می‌کند. حقیقتی که بعد از کی‌روش، ما را به «ویلموتس» رساند؛ همان مردی که بزرگترین هنرش، استراحت دادن به توانایی‌هایش بود! رسیدن به اسکوچیچ هم از دل همین بگومگو‌ها بود! از دل این «بگم بگم»‌های بیهوده! از تعطیل شدن مغز! از اصرار کوبیدن روی طبل اشتباهات! از بی‌عملی در راست‌گفتاری و راست‌کرداری! لطفاً؛ با اهمال‌کاریتان، بیش از این به چشم‌اندار حیرتمان نیفزایید.