یاوری‌: هیچ‌وقت دنبال پول نبودم

زمان مطالعه: ۱ دقیقه

قدیمی‌ترین بوکسور ایران به خبرورزشی گفت: شاید یکی از راز‌های موفقیت خانواده من همکاری‌های فامیلی بوده و اینکه همیشه پشت هم بوده‌ایم و هستیم.

منهای فوتبال » بوکسخبرورزشی/ فتح‌الله فتحی؛صحبت با پیشکسوتان و اولین‌های رشته‌های ورزشی همیشه جذاب بوده. به‌خصوص حالا که گرد پیری برچهره این قهرمان نشسته، امیر یاوری قدیمی‌ترین بوکسور ایران ۱۰ آذر سال ۱۳۱۰ در محله مخبرالدوله به‌دنیا آمد و بعد‌ها قهرمان بوکس ایران شد. هنوز صدایش صلابت نایب‌قهرمان فستیوال جهانی هلسینکی را دارد، با اینکه ۸۵ بهار از زندگی اش گذشته، اما همانند سال‌های قهرمانی اش رسا و شیرین صحبت می‌کند. یاوری، این روز‌ها دوران بازنشستگی را می‌گذراند و برای شادی و تجدید خاطرات دوران جوانی هر ماه دورهمی‌ای با پیشکسوتان بوکس و بقیه رشته‌ها دارد. او همه هم‌سن و سال‌هایش را زیر یک سقف جمع می‌کند و با صرف ناهار ساعت‌های خوشی را برای دوستانش رقم می‌زند و در یک فضای صمیمی از دوران قهرمانی و خاطرات خود حرف می‌زنند، اما کرونا این دورهمی را هم تعطیل کرد.

ویروس کرونا دورهمی ماهانه شما را هم تعطیل کرد؟

بله، فعلاً به خاطر رعایت مسائل بهداشتی و تضمین سلامتی دوستان دورهمی را تعطیل کردیم، اما از طریق تلفن با آن‌ها در ارتباطم و جویای احوال‌شان هستم.

برای شکست کرونا چه باید کرد؟تنها کاری که از دست مردم بر می‌آید، این است که با استفاده از ماسک، دستکش و ضدعفونی کردن دست‌ها به هشدار‌های ستاد بحران توجه کنند و در خانه بمانند و در خانه تمرین کنند تا وضعیت به حالت عادی بازگردد.

چرا همه پیشکسوتان را زیر یک سقف جمع می‌کنید؟

هر ماه سه‌شنبه‌ها همراه با پیشکسوتان دور هم جمع می‌شویم و خاطرات دوران جوانی را با هم مرور می‌کنیم و من خیلی از این موضوع خوشحالم.

چطور شد بوکس را انتخاب کردید؟

دورانی که یک نوجوان بودم، باشگاه نیرو و راستی اسم و رسمی برای خودش داشت، مرحوم تختی، عباس زندی و علی غفاری باشگاه فولاد تمرین می‌کردند، هر از گاهی هم به باشگاه ما می‌آمدند. در محله ما اکثراً جوان‌ها یا کشتی‌گیر بودند یا بوکسور. چون ساکنین محله بیشتر ارامنه بودند و آن‌ها بوکس را انتخاب می‌کردند. همین دلیل شد من به سمت بوکس بیایم. خیلی جوان بودید که بوکس را شروع کردید؟

از ۱۶ سالگی بوکس را شروع کردم، خیلی علاقه داشتم و با سختی‌ها کنار آمدم. همان سال خیلی زود بین مبتدی‌ها مسابقه گذاشتند. سال ۱۳۲۷ بود که قهرمان ایران شدم و در ۱۷ سالگی به تیم ملی دعوت شدم. سال اول به عنوان بوکسور رزرو در تیم ملی بودم، در ۱۳ سال حضورم در تیم ملی در یک وزن ثابت بودم و هیچ تغییری نکرد. سال ۱۳۴۲ ازدواج کردم، یک دوره کوتاه هم به آمریکا رفتم و زیر نظر جولی مندرس سرمربی تیم آمریکا در المپیک رم آموزش دیدم. ۸ ماه در آمریکا دوره دیدم و بعد از یک سال همراه همسرم به تهران بازگشتیم. چند سال در تیم ملی بودید؟

۱۳ سال. در بازی‌های آسیایی ۱۳۳۷ توکیو مدال برنز و در المپیک ۱۳۳۹ رم هشتم شدم. بعد‌ها گفتند بودجه نداریم و ما را به مسابقات آسیایی تایلند اعزام نکردند. درباره حال و هوای المپیکی این روز‌های ورزش بوکس حرف می‌زنید؟

از اخبار بوکس دور نیستم. امیدوارم بوکسور‌ها همیشه موفق و در حال پیشرفت باشند. گهگاهی با بعضی از پیشکسوتان و ورزشکاران دورهم جمع می‌شویم و با هم صحبت می‌کنیم، مسابقات بوکس المپیک بسیار سخت است و فکر می‌کنم شانس بسیار کمی برای مدال داریم. همین‌که بوکسور‌های تیم ملی موفق به کسب سهمیه شدند، به اندازه مدال المپیک ارزش دارد. چرا به المپیک هلسینکی نرفتید؟

دوست داشتم بروم، اما گفتند بودجه نداریم. با اینکه می‌توانستم مدال بگیرم. یک سال بعد همراه با ساجدیان، فانی و رسایلی به مسابقات جهانی هلسینکی اعزام شدیم. آنجا فینال را به بوکسور شوروی واگذار کردم و مدال نقره گرفتم. هنوز ورزش می‌کنید؟

آن موقع که تیم ملی بودم از ترس اضافه وزن ورزش می‌کردم ولی الان از ترس اینکه مریض نشوم، ورزش شنا می‌کنم و سعی می‌کنم اکثر تمرینات مفید را داخل آب انجام دهم. بوکس ورزش گرانی است؟

بله، بوکس نسبت به خیلی از رشته‌های انفرادی گران‌تر است. بوکس دستکش خوب، کیسه بوکس و... می‌خواهد. الان یک جفت دستکش خوب بالای ۲۵۰ هزار تومان است. آن موقع که همه چیز ارزان بود کمبود بوکسور داشتیم، ولی الان کمبود امکانات داریم. زمانی که شما قهرمان بودید پاداش می‌گرفتید؟

بله، هر بوکسوری قهرمان می‌شد ماهی ۴۰۰ یا ۵۰۰ هزار تومان پول می‌گرفت. من هم از قهرمانان معروف ایران بودم، اما هرگز دنبال پول نبودم و چیزی نگرفته‌ام. چطور امیر یاوری قهرمان موفقی بوده، اما هیچ انتظاری از مسئولان نداشته؟

همان‌طور که خواستم قهرمان شوم، تصمیم گرفتم پولدار شوم. به همین دلیل هیچ‌وقت از فدراسیون پولی نگرفته‌ام. شاید یکی از راز‌های موفقیت خانواده من همکاری‌های فامیلی بوده و اینکه همیشه پشت هم بوده‌ایم و هستیم. چند تا از بوکسور‌های خوب آن زمان را نام ببرید؟

پطروس نازاربگیان و آغاسی از بوکسور‌های آن دوره بودند. آغاسی در حال حاضر با پسرش تنیس بازی می‌کند. او بعد از المپیک هلسینکی به آمریکا رفت و همانجا ماندگار شد. در ایران بوکسور‌های خوبی داشتیم مثل حسین طوسی که یکی از برادرانش هم قهرمان کشتی بود. ساجدیان و ایساپک هم از بهترین‌های بوکس آن دوره بودند. در این سن و سال استراحت می‌کنید یا مشغول کار هستید؟

مشغول کار و کاسبی هستم. یک شغل خانوادگی است که همه برادر‌ها و پسرهایم با هم انجام می‌دهیم. خداراشکر از شغلم خیلی راضی هستم. احساس خوشبختی می‌کنید؟

بله، بیشتر از آن چیزی که می‌خواستم به آرزوهایم رسیده‌ام. زندگی خوب و بچه‌های خوب دارم، سه پسر دارم و خدا را شکر خیلی از آن‌ها راضی‌ام و احساس خوشبختی می‌کنم.

وب‌گردی و دیدنی‌های ورزش

لینک کوتاه

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.

نام

ایمیل

نظر شما *