به گزارش خبرورزشی، این روز‌ها آنچه مثل نقل و نبات پرتاب می‌شود نیش و کنایه و توهین و تهمت است. سعدی گفته بنی‌آدم اعضای یک پیکرند، اما ما به صورتی با هم برخورد می‌کنیم که انگار طرف مقابل، خصم مادرزاد است. این دشمنی آنقدر پیشرفت می‌کند که گاهی به دادگاه کشیده می‌شود. اگر چه انتهای همه این دادگاه‌ها، رضایت و روبوسی است، اما این بخشش دقیقه نودی نمی‌تواند صورت مسئله را پاک کند.

به گزارش خبرورزشی، به گزارش خبرورزشی، به گزارش  خبرورزشی خبرورزشی ، این روز‌ها آنچه مثل نقل و نبات پرتاب می‌شود نیش و کنایه و توهین و تهمت است. سعدی گفته بنی‌آدم اعضای یک پیکرند، اما ما به صورتی با هم برخورد می‌کنیم که انگار طرف مقابل، خصم مادرزاد است. این دشمنی آنقدر پیشرفت می‌کند که گاهی به دادگاه کشیده می‌شود. اگر چه انتهای همه این دادگاه‌ها، رضایت و روبوسی است، اما این بخشش دقیقه نودی نمی‌تواند صورت مسئله را پاک کند.

حقیقت تلخ موجود این است: در فوتبال ما همه چسبیده‌اند به مصلحت‌های شخصی‌شان. این مصلحت‌های شخصی گاه آنقدر ارزشمند می‌شود که منافع ملی را قربانی می‌کند. در میانه دعوا‌ها و جنگ‌های زرگری، پول است که به باد می‌رود. یکی به دلیل اختلاف با دیگری، به فلان سرمربی خارجی گرا می‌دهد که می‌تواند از ایراد فنی قراردادش استفاده کند و غرامت بخواهد. سرمربی به دنبال ماجرا می‌رود و پول هم می‌گیرد. در میانه دعوای شخصی دو نفر، فقط جیب ملت خالی می‌شود. یکی مصاحبه می‌کند و دیگری گاف بزرگ مصاحبه‌اش را می‌گیرد و به اطلاع فلان سرمربی می‌رسد و او هم طلب غرامت می‌کند و همه گمان می‌کنند به طلبش هم می‌رسد. داستان درگیری‌های اهالی فوتبال با هم آرام آرام به یک جنگ تمام‌عیار تبدیل می‌شود که می‌تواند منابع مالی ما را به تاراج ببرد. متأسفانه سوءتفاهم‌ها را به اختلافاتی بزرگ تبدیل کرده‌ایم تا در فوتبال ایران هیچ فردی لذت نبرد. فوتبالی که در دنیا، حامیان مالی، بازیکنان، مربیان، مدیران، داوران و تماشاگران را غرق در لذت می‌کند، در این جغرافیا تبدیل شده به وسیله‌ای برای عذاب و تنش و همه این‌ها به این دلیل است که بعضی از عناصر، خود و منافع‌شان را جلوتر از فوتبال می‌بینند. بررسی پرونده‌های بزرگی که در عرصه باشگاهی و ملی داشته‌ایم و شکایت‌های متعدد به فیفا و CAS ثابت می‌کند که سر نخی از خودی‌ها در این ماجرا وجود دارد. غافل از آنکه در گیرودار همه این اختلافات، سرمایه‌های ملی است که به باد می‌رود و متأسفانه حواس کسی هم به آن نیست. مدیرانی که اصولاً باید به بخش مهم توجه کنند، به دلیل نبود ثبات در مدیریت، تنها به کسب محبوبیت برای خود فکر می‌کنند و طبیعی است که در چنین وضعیتی نمی‌توان به آن‌ها هم امید داشت.

حقیقت تلخ موجود این است: در فوتبال ما همه چسبیده‌اند به مصلحت‌های شخصی‌شان. این مصلحت‌های شخصی گاه آنقدر ارزشمند می‌شود که منافع ملی را قربانی می‌کند. در میانه دعوا‌ها و جنگ‌های زرگری، پول است که به باد می‌رود. یکی به دلیل اختلاف با دیگری، به فلان سرمربی خارجی گرا می‌دهد که می‌تواند از ایراد فنی قراردادش استفاده کند و غرامت بخواهد. سرمربی به دنبال ماجرا می‌رود و پول هم می‌گیرد. در میانه دعوای شخصی دو نفر، فقط جیب ملت خالی می‌شود. یکی مصاحبه می‌کند و دیگری گاف بزرگ مصاحبه‌اش را می‌گیرد و به اطلاع فلان سرمربی می‌رسد و او هم طلب غرامت می‌کند و همه گمان می‌کنند به طلبش هم می‌رسد. داستان درگیری‌های اهالی فوتبال با هم آرام آرام به یک جنگ تمام‌عیار تبدیل می‌شود که می‌تواند منابع مالی ما را به تاراج ببرد. متأسفانه سوءتفاهم‌ها را به اختلافاتی بزرگ تبدیل کرده‌ایم تا در فوتبال ایران هیچ فردی لذت نبرد. فوتبالی که در دنیا، حامیان مالی، بازیکنان، مربیان، مدیران، داوران و تماشاگران را غرق در لذت می‌کند، در این جغرافیا تبدیل شده به وسیله‌ای برای عذاب و تنش و همه این‌ها به این دلیل است که بعضی از عناصر، خود و منافع‌شان را جلوتر از فوتبال می‌بینند. بررسی پرونده‌های بزرگی که در عرصه باشگاهی و ملی داشته‌ایم و شکایت‌های متعدد به فیفا و CAS ثابت می‌کند که سر نخی از خودی‌ها در این ماجرا وجود دارد. غافل از آنکه در گیرودار همه این اختلافات، سرمایه‌های ملی است که به باد می‌رود و متأسفانه حواس کسی هم به آن نیست. مدیرانی که اصولاً باید به بخش مهم توجه کنند، به دلیل نبود ثبات در مدیریت، تنها به کسب محبوبیت برای خود فکر می‌کنند و طبیعی است که در چنین وضعیتی نمی‌توان به آن‌ها هم امید داشت.

بعد از غائله تلخ شکایت استراماچونی، شفر، برانکو، ویلموتس و... شکایت اخیر کی‌روش برای پاداش ۲۰۰ هزار دلاری جام ملت‌ها دل همه مردم ایران را به درد آورد و شگفت‌انگیز است که حتی یک سلول از مدیران ما را به درد نیاورده، چون پول‌های زبان‌بسته از جیب آن‌ها نمی‌رود.

بعد از غائله تلخ شکایت استراماچونی، شفر، برانکو، ویلموتس و... شکایت اخیر کی‌روش برای پاداش ۲۰۰ هزار دلاری جام ملت‌ها دل همه مردم ایران را به درد آورد و شگفت‌انگیز است که حتی یک سلول از مدیران ما را به درد نیاورده، چون پول‌های زبان‌بسته از جیب آن‌ها نمی‌رود.