خبرورزشی/ امیرعباس واسعی؛ با نرفتن ریز و درشت اسامی به کنفرانس، همیشه و هر هفته یاد علی پروین می‌افتم. علی پروین را می‌شناسید؟ چه از او خوش‌تان بیاید و چه بد، نمی‌توانید منکر حضور و تجربه او در ۶ دهه اخیر فوتبال سطح اول ایران باشید. می‌توانید؟ کسی می‌تواند بگوید علی پروین فوتبال «ایران» را نمی‌شناسد؟ تمام مربیان فعلی مستقیم یا با واسطه شاگرد او هستند و اسامی که امروز به نام فوتبال می‌شناسیم، پی‌ریزی‌اش با اوست.
سال ۸۴ در یک افطاری کنار علی‌آقا بودم و صحبت کنفرانس خبری مربیان شد. آن زمان هم مربیان به جلسه نمی‌رفتند و علی‌آقا پرسید: «می‌دانی اصل مطلب چیست که مربیان نمی‌آیند؟» گفتم: «هرکس هر بار بهانه‌ای می‌آورد، ولی مشخص است که دوست ندارند بیایند.»
علی‌آقا گفت: «به کنفرانس بعد از بازی مربیان ما نگاه کن تا به جواب برسی. مربیان ما بعد از بازی در قبال هر سؤالی، فقط یک جواب می‌دهند که شرح بازی از اول تا آخر است! یعنی آنچه رخ داده را برایتان به نفع خود شرح می‌دهند! اگر برنده شده باشند، از حریف تعریف می‌کنند که در واقع تعریف از خودشان است که برده‌اند! اگر هم بازنده از داور و زمین و برگزاری و تماشاگر و آب و هوا و... ایراد می‌گیرند و همه نیز معتقدند تیم‌شان ۱۰ فرصت مسلم گل داشته!» گفتم: «ولی قبل از بازی که نمی‌شود از این فرمول استفاده کرد!»
و جواب داد: «دقیقاً به همین دلیل مربیان ایرانی دوست ندارند در کنفرانس قبل از بازی روبه‌روی خبرنگاران بنشینند، چون چیزی برای گفتن ندارند! از چه باید حرف بزنند؟»
پریروز مربیان پرسپولیس به جلسه نیامدند و دیروز استقلالی‌ها! هر هفته ناخودآگاه یاد علی پروین می‌افتیم که آخرش گفت: «فرق بهترین و بدترین مربی ایرانی با هم تنها ۵ درصد است! پس لابی مهم می‌شود. اگر به تیم پولدار بروند، قهرمان می‌شوند و جام می‌گیرند و اگر تیم بی‌پول، مشت‌شان باز می‌شود...»
