خبرورزشی/ شهراد باغستانی ؛ جمعه، یازدهم سپتامبر 2020، فرانس بکن‌باوئر 75 ساله خواهد شد. شهرک گیسینگ، باشگاه بایرن‌مونیخ یا شهر نیویورک؛ او واقعاً کجا بزرگ شده است؟ سایت باشگاه بایرن‌مونیخ در آستانه تولد قیصر با او درباره کودکی‌اش، آینده باشگاه و تعریفش از خوشبختی صحبت کرده است. بخشی از این گفت‌وگوی مفصل که نسخه کامل آن در مجله رسمی باشگاه منتشر شده را ادامه می‌خوانید.
فرانس بکن‌باوئر 75 ساله. این عدد برای شما چه معنایی دارد؟
باید بگویم برای اولین بار در زندگی‌ام، این سن به من خوراکی برای فکر کردن داده است. تمام تولدهای دیگر فقط گذشتند اما فکر می‌کنم همه اینها بخشی از زندگی است. وقتی به طبیعت محدود زندگی می‌اندیشید، شما به ناچار به این نقطه می‌رسید. چه زمانی موقع ناپدید شدن‌تان فرا می‌رسد؟ و در چه شرایطی؟ جهان به اندازه کافی بزرگ است. مطمئناً امکانات کافی در جایی که ممکن است شما به پایان برسید، وجود دارد اما با نگاه به گذشته، بسیار خوشحالم و این مهم‌ترین چیز است.
اگر فکر کنید به جایی برگشته‌اید که پسری جوان در گیسینگ در حومه مونیخ بودید، چه چیزی ابتدا به ذهن‌تان خطور می‌کند؟
خانه، خانواده‌ام و زمین فوتبالی که درست روبه‌روی در خانه ما بود. آنها قطعاً مهم‌ترین چیزها در زندگی من بودند. مادربزرگم به پدرم، مادرم، برادرم و من اجازه داد که با او زندگی کنیم. آپارتمان 4 اتاق‌خوابه ما با توجه به شرایط آن زمان نسبتاً جادار و بزرگ بود. بزرگ‌ترین ثروت ما همسایه مقابل‌مان بود. باشگاه «مونیخ 1906 اس‌سی» آن زمان خیلی محبوب نبود، درست مثل الان اما برای ما اکسیر زندگی بود. ما از همه دوران کودکی بهتری داشتیم.
چه ارزش‌هایی آن زمان به شما منتقل شد؟
اوضاع پس از جنگ سخت بود. هیچ چیزی برای داشتن وجود نداشت، هیچ‌کس هیچ چیزی نداشت و هیچ‌کس نیازی به حسادت به دیگری نداشت. همه‌چیز درباره ملاحظه، احترام متقابل و حمایت از یکدیگر بود. انسانیت و مراقبت زیادی وجود داشت. شما سعی می‌کردید اطمینان حاصل کنید که افراد دیگر هم خوب هستند.
این درست است که آن زمان شما را «کلُفت» خطاب می‌کردند؟
(می‌خندد) بله، این را پدرم می‌گفت، برای اینکه همیشه کوچک‌ترین بودم. با این حال سریع بودم و به‌عنوان یک بچه همیشه در خیابان بودم، می‌دانستم وقتی دردسری ایجاد می‌شود باید سریع بدوم. سرعتم هدیه‌ای بود تا مرا از دردسر دور نگه دارد. برخی اوقات مجبور می‌شدم برای آوردن چوب به انباری بروم. آنجا تاریک بود در هر گوشه‌ای چهره‌های شبه‌وار می‌دیدم. هر بار با سرعت بالا می‌رفتم و این بهترین آموزش ممکن بود.
چطور شد که آن زمان می‌خواستید به تیم مونیخ 1860 بپیوندید؟
این را بارها توضیح داده‌ام. من در گیسینگ بزرگ شده‌ام، بخشی از شهر که مونیخ 1860 متعلق به آن بود. بایرن‌مونیخ از شوابینگ می‌آمد که فاصله خیلی زیادی با ما داشت. لودویگ تسائوزینگر، کورت موندشاین به‌علاوه رادی رادِنکوویچ قهرمانان تیم ما بودند. یک بازی بین تیم بچه مدرسه‌ای‌های 1906 و 1860 انجام شد. مدافع میانی آنها خیلی با من دوستانه برخورد نمی‌کرد. در حین بازی یک سیلی به من زد و در ذهنم شکل گرفت که به تیم 1860 نمی‌روم! با نگاهی به گذشته، فکر نمی‌کنم تصمیم بدی گرفته باشم.
خوشحال بودن برای شما چه معنایی دارد؟
خوشبختی یک حالت دائمی نیست اما در زندگی شما لحظات خوشی وجود دارد. اگر بتوانید برای مدت طولانی آنها را نگه دارید و تکرار کنید، این خوشبختی واقعی است.
دیدگاه شما درباره بایرنِ این روزها چیست؟
فکر می‌کنم می‌توانم خیلی خیلی آرام به باشگاه نگاه کنم. از دهه 1960 تا امروز، همیشه باشگاه بهتر و بهتر شده است. عقب‌گردهایی همچون قهرمان نشدن در لیگ و شکست‌های گاه‌به‌گاه دردناک وجود دارد اما این چه اهمیتی دارد؟ باشگاه همیشه پشتیبان دارد و در کل این یک داستان موفقیت بی‌همتاست که همه می‌توانیم به آن افتخار کنیم. مطمئن هستم که ادامه خواهد یافت. حتی شیوع ویروس وحشتناک کرونا هم تغییری در آن ایجاد نکرد. بایرن در ثابت خودش فراتر ندارد.
چه چیزی در زمین شما را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد؟
به طور اساسی، همه‌چیز. هانسی فلیک نیرویی دوباره به تیم بخشیده است. قبل از آن احساس می‌شد برخی بازیکنان واقعاً شرایط خوبی ندارند. این یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای اوست که همه را دوباره به راه بیندازد و فقط شادی را منتقل کند. من واقعاً از این فوتبال لذت می‌برم. هانسی جنبه انسانی بالایی دارد و دقیقاً می‌داند که چگونه با همه قهرمانان جام جهانی و قهرمانان سریالی صحبت کند. او توسط بازیکنان پذیرفته شده و در این در زمین منعکس می‌شود. سه‌گانه‌ای که از هیچ آمده است.
بایرن برای هشتمین مرتبه پیاپی قهرمان شد و دومین تریپل تاریخ باشگاه را به دست آورد. می‌توانید توضیح بدهید چرا این گرسنگی متوقف نمی‌شود؟
قبلاً گفته می‌شد که بعد از 2 یا 3 قهرمانی باید تیم را دوباره بسازید، چراکه آنها دیگر نمی‌توانند همه تلاش‌شان را بکنند. بازیکنان امروز خیلی سختگیرتر هستند. 8 مرتبه پی‌در‌پی قهرمان شدن واقعاً یک هنر است. نشانه ذهن و میلی برجسته است. فقط می‌توانم به آنها سلام نظامی بدهم. درخشان هستند و تصور نمی‌کنم این پسرها سیر شده باشند. سه‌گانه قطعاً یک انگیزه است.
