قبل از بازی همه چیز مثل فیلمهای هندی است. همه به آغوش یکدیگر میروند، از مربی تیم مقابل تعریف میکنند و میگویند: «فردا با تیم بزرگی بازی داریم که هم مربی بسیار خوبی دارد و هم بازیکنان باتجربهای» بعد از بازی اما قضیه 180 درجه برعکس میشود. اگر تیم ببازد که قطعاً به داوری باخته و تیم حریف فقط روی کار فردی و یک اتفاق! به گل رسیده اما اگر تیم ببرد صددرصد به خاطر کار تاکتیکی برده و البته حریف هم تیم بزرگی بوده ولی به تیم بزرگتر و تاکتیکیتر ما باخته است!
17 سال از لیگ حرفهای میگذرد و قبل از آن هم از سال 68 لیگ آزادگان داشتیم ولی در تمام این سالها کمتر دیدهایم یک مربی حرف دلش را بزند و یا قبل از بازی تعارف تیکه پاره نکند. بعد از بازی اما همان حریفی که برایش پاچهخواری شده بود کنایهباران میشود و از نظر آقای مربی تیم اگر باخته فقط روی اتفاق باخته وگرنه مربی حریف تاکتیک نداشته و طبعاً تیمش هم خوب و تاکتیکی بازی نکرده است. نکته بامزه دیگر اینکه بعضی از مربیان آنجایی که به صرفشان نباشد میگویند ما فقط در مورد بازی صحبت میکنیم و سؤال حاشیهای نپرسید اما روزی که به سودشان باشد در مورد همه چیز صحبت میکنند مثلاً دایی دیروز در مورد میناوند صحبت کرد که هیچ ربطی به بازی سایپا – استقلال نداشت و یا منصوریان بعد از باخت تیمش به صنعتنفت یک کلمه حرف فنی نزد و فقط به بیسوادی لعنت فرستاد!
