هیچکس گمان نمیبرد او بتواند در دو فصل متوالی آقای گل لیگ برتر شود، یکی از مهاجمان خط آتش تیم ملی و بازیکن سال ایران. کسی تصورش را نمیکرد در همین آغاز راه با گلها و پاسگلهایش جام زرین را برای قرمزها به ارمغان بیاورد. و البته کسی باور نداشت قصه او و هواداران اینقدر تلخ به پایان خواهد رسید. بدون بدرقه، بدون سر دادن آواز غمانگیز جدایی بدون تشکر از همه دویدنها و زحمات و جولانهایش در قلب دفاع حریفان، بدون سپاس از گلهایی که هر کدامشان لذت دیدن بازیاش را دو چندان میکرد بدون به یاد آوردن دربیها، زمانی که در دقایق پایانی توانست با یک پاس گل تیمش را از باخت رهایی دهد، زمانی که برای برد شیرین ۴بر ۲ مقابل حریف دیرینه دو گل به ثمر رساند و زمانی که طرفداران آبی آرزوی نبودنش در زمین را میکردند. اما این، همه آرزوی او نبود و این نبودن، هر روز زمزمه جداییاش را آشکارتر کرد هر چند نمیدانست در دنیای حرفهای فوتبال رفتار غیرحرفهای جایی ندارد. شروع قصه تلخ او از رفتنش به ریزهاسپور شروع شد؛ در تصمیمی غیرمنتظره، اینقدر غیرمنتظره که مجبورش کرد دوباره به جمع سرخپوشان برگردد. جایی که دیگر نه از معصومیت در چهرهاش چیزی مانده بود و نه از محبوبیت گذشتهاش.دیگر کسی آن پسر سربهزیر جنوبی و آن ستاره دلربای فصلهای گذشته را به یاد نمیآورد. اما کاش اینجا همهچیز تمام میشد. چه قدر بد که خبر محرومیت او و پرسپولیس درست چند روز قبل از بازی با الهلال آن هم در نیمه نهایی لیگ قهرمانان همه را شوکه کرد. و این همان چیزی بود که یک شبه همه آرزوهای چندمیلیون قلب عاشق را بر باد داد. «قهرمانی در آسیا» همان آرزویی که سالهاست برای نداشتنش طعنههای تلخ هواداران رقیب را به جان میخرند. همان آرزویی که با وجود او و با داشتن بهترین تیم تاریخشان دستیافتنیتر از همیشه به نظر میرسید. و حالا تنها گذاشتن پرسپولیس در این شرایط بحرانی که تا سال دیگر از هر گونه ورود در پنجره نقلوانتقالات محروم است آن هم به خاطر رفت و برگشت نامتعارفش به تیم ترکیهای و آن داستان پول باد آورده، خشم هواداران را نمایان کرده. آنها که حالا دیگر واژه «خیانت» را در تعبیر رفتارش به کار میگیرند و حتی برای سود ۵۰۰هزار دلاری رفتنش در نیمفصل که نصیب پرسپولیس میگردد ارزشی قائل نمیشوند. اما او دیگر نیست. و حالا میتواند در آرامش سکوهای خالی و ورزشگاههای بیتماشاگر قطری دروازهها را فتح کند و در آغوش وسلی اسنایدر هلندی شادی گلهایش را تقسیم کند. جلوی تلویزیون بنشیند و بازی همتیمیهای قبلیاش را جلوی هزاران طرفدار نظارهگر باشد؛ بازی منشای سیهچرده و علیپور محوشده در فصول گذشته. همان جوان آرام و متینی که به خاطر او مجبور بود فداکارانه روی نیمکت بنشیند. اما علیپور حالا آقای گل ایران است، محبوب و بدون حاشیه و درست وسط قلب طرفداران.
* ارسالی از میثم یزدانی
