بازخوانی این مسابقه از چند جهت حائز اهمیت است:
تاثیر آمایههای ذهنی؛ بیشک نمایش تحسینبرانگیز، بازیهای جذاب و آمار تیم منچسترسیتی در این فصل و عملکرد فوقالعاده بازیکنان آنها و همچنین تصویر باخت سنگین دور رفت در ذهن بازیکنان و هواداران لیورپول رسیدن به موفقیت در این مصاف دشوار را کمرنگ میکرد. گل اول، تاثیر این آمایه ذهنی منفی را در هم شکست و اشتباهات مردان سیتی به روند روبه رشد لیورپولی ها کمک شایانی کرد. پرسینگ شدید، تلاش برای کاهش نقش دیبروینه جهت طراحی حملات سیتی و ندادن مالکیت مطلق به آنها زمینه گلهای بعدی را فراهم آورد.
محمد صلاح؛ نمایش محمد صلاح در این فصل خیرهکننده بوده است. با زدن ۱۸ گل و دادن چندین پاس گل، دیگر کسی لیورپول را برای خرید او سرزنش نخواهد کرد. بازیکنی که کلوپ ادعا کرد آمیزهای از جوانی و تجربه است و از زمان بازی کردنش در سوئیس او را دنبال میکرده و به او اعتقاد دارد. نقش او در برد مقابل منسیتی بسیار پررنگ بود. از پرسهای شدید مدافعان حریف و توان فیزیکی بالایش گرفته تا استارتهای انفجاریاش. از پاس گلی که به سادیو مانه داد تا گل بسیار زیبای او که جرقه اولیه آن هم با یک پاس در عمق از طرف خودش بود. در همه حملات نقش موثری داشت و بودنش در قلب دفاع حریف مانع پیشروی همه جانبه سیتیزنها میشد.
اصرار بیش از اندازه سیتیزنها بر تاکتیکهای تمرینشده؛ مطمئنا بسیاری از کارشناسان و علاقهمندان اگر بخواهند تاریخ فوتبال را تقسیمبندی کنند به دو مرحله اشاره خواهند کرد: عصر قبل از گواردیولا و عصر بعد از او. بیتردید پپ فوتبال جهان را متحول کرد؛ نگاه ویژه به جزئیات، مالکیت توپ، استفاده از همه مناطق زمین و درگیر کردن مدافعان و حتی دروازهبانان در بازیسازی تیم و ....همه از تاثیرات ورود گواردیولا به دنیای مربیگری بودند. عصر طلایی او با بارسلونا و بدست آوردن همه افتخارات و جامهای ممکن تحسین همه فوتبالدوستان را برانگیخت. اما باخت او به لیورپول در این بازی و اصرار بیش از اندازه بازیکنان به انجام تاکتیکهای تمرین شده حتی پس از دریافت گل چهارم بازگوکننده همان انتقادات کهنه شد. نه از تغییر در ریتم و ضربآهنگ بازی خبری بود نه از انگیزهای مضاعف برای جبران. همان پاسهای رو به عقب. همان تاکتیکهای اتخاذ شده از اول بازی. نه زهر لازم و نه تلاش کافی. به نظر میرسید ارادهای برای حملههای مستمر و همهجانبه وجود ندارد و بازیکنان مشغول بازخوانی و انجام حرکاتشان در تمرینات هستند. معمولا در این شیوه بازی هیجان کشته میشود و خلاقیت به پایینترین حدش میرسد. به همین دلایل سیتی پس از دریافت گل چهارم در دقیقه ۶۷ تا دقیقه ۸۳ یعنی حدود شانزده دقیقه تقریبا نتوانست هیچ خطر جدی روی دروازه لیورپول ایجاد کند.
توقف قطار پپ در ایستگاه بیستوسوم؛ گواردیولا خیلی دلش میخواست با قهرمانی در این فصل آنهم بدون باخت کابوس فصل گذشته را به فراموشی بسپارد. آنها پس از شکستن رکورد متوالی برد، در فکر حمله به رکوردهای دیگر در لیگ جزیره بودند اما هفته بیستوسوم پایان رویای آنها بود. البته با فاصله امتیازی سیتی با دیگر رقبا، احتمال قهرمانی بسیار قوی است اما قهرمانی شیرینتر میشد وقتی که با خط تیره در مقابل باختهایشان همراه میگشت؛ آنچه که کلوپ و یارانش مانع از آن شدند. با همه این اوصاف دقایق پایانی بازی هیجان فوقالعادهای داشت. لیورپول را باید پادشاه بازیهای هیجانانگیز خواند. انگار تشویش و اضطراب شده است یکی از ژنهای تغییرناپذیر باشگاه؛ تساوی سه بر سه آنها مقابل آرسنال، بازی آنها مقابل لستر که با برد سه بر دو همرا شد و مصافشان با واتفورد باز هم با نتیجه مساوی سه سه و حالا برد دلانگیز مقابل سیتی آنهم با چهار گل زده و سه گل خورده، باز شدن دروازه برای بار سوم در دقیقه نود و دوم. نگرانی بی حد و حصر کلوپ کنار خط، چهرههای مضطرب طرفداران؛ کافی بود تا ضربه سر آگوئرو به جای سائیده شدن به تور کنار دروازه در ثانیههای پایانی وارد گل میشد، آن وقت هواداران هیچگاه خودشان را برای دیدن این بازی نمیبخشیدند. آنها بیستوهفت سال از انتظارشان برای کسب قهرمانی در لیگ برتر میگذرد. آنها جوان بودند که به امید قهرمانی به ورزشگاه میآمدند و حالا پیرمردانی هستند که هنوز در رویای بیستوهفت سالهشان بلیطهای آنفیلد را برای خود و فرزندانشان میخرند. سالهاست که نظارهگر قهرمانیهای منچستر یونایتد، آرسنال، چلسی، منسیتی و حتی لسترسیتی بودهاند. با حسرت. با امید برای بازگشت روزهای طلایی. حقشان اگر قهرمانی نیست تشویش و اضطراب هم نباید باشد.
* ارسالی از میثم یزدانی
