این جمله را پپ بعد از اینکه مدتی آگوئرو را روی نیمکت نشاند بیان کرد. پس از آن نیمکتنشینی آگوئرو به میدان بازگشت. با صلابتتر و پرانرژیتر. با گلی که در مقابل ناپولی وارد دروازه کرد شاهزاده بیهمتای سیتیزنها شد. بهترین گلزن تاریخ منچسترسیتی. همان پسری که در جام جهانی ۲۰۰۵ جوانان در کنار مسی عنوان قهرمانی را به دست آورد. بهترین بازیکن جوان سال ۲۰۰۷ لقب گرفت و در المپیک پکن با دو گلی که به برزیل همان رقیب همیشگی زد و متعاقب آن کسب قهرمانی در آن رقابتها، خود را سر زبانها انداخت. همان سالی که بسیاری از تیمهای مطرح حاضر بودند برای به چنگ آوردنش دست به جیب شوند. یکسالی در اتلتیکو و بدشانسی و مصدومیت آگوئرو را بر آن داشت تا برای برپایی تاج و تختش راهی منچستر شود اما نه در کنار یاران الکس فرگوسن که آن زمان فرمانروای شهر بودند بلکه در جمع آبیآسمانیها. همان تفکر و اعتقادی که پپ را هم بعد از آن همه قهرمانی و آن همه افتخار به ورزشگاه اتحاد کشاند. ترکیب این مربی و آن بازیکن ترکیبی متجانس و البته در مقطعی در بستری از مناقشه قرار گرفت که تنها منطق پپ و اعتراف وی به اشتباهش، پایان آن زمان کوتاهمدت گشت. رویای آگوئرو با آمدن گواردیولا نه تنها خاموش نشد بلکه ضربآهنگی سریعتر و فزایندهتر به خود گرفت. اقتدار منچسترسیتی در لیگ جزیره، تملک افراطی و آزمندانه توپ و میدان در همه نبردها، موقعیتهای بی حد و حصر گلزنی روی دروازه حریفان و جنگیدن در چهار جبهه مختلف فضا را برای هنرنماییهای شماره ۱۰ بازتر و بازتر کرد. زدن چهار گل از پنج گلی که دیشب به لستر نگونبخت زدند بازتابی از قصه این فصل آگوئرو در خط حمله سیتیزنهاست. چهار گلی که او را با ۲۱ گل در رتبه دوم بهترین گلزنان لیگ برتر پس از هری کین و در کنار محمد صلاح قرار داد. عطش او برای گلزنی و دویدنهایش در دقایق پایانی بازی برای نواختن گل پنجم مقابل لستر نشان از انگیزههایی داشت که انتهایی برایش متصور نیست. انگیزههایی که در وجوهی چندگانه قابل تامل است: فاصله آگوئرو با صدر جدول گلزنان و هری کین تنها دو گل است و رسیدن به او با توجه به تعدد موقعیتهایی که تیمش مقابل حریفان ایجاد میکند و همچنین تعداد بازیهای باقیمانده لیگ، غیر قابل دسترسی نیست. از طرفی با توجه به اینکه منچسترسیتی در چهار جام مختلف مدعی است و با زدن هر گلی رکورد او دستنیافتنیتر خواهد شد و نام او را در شهر منچستر و در قلب هواداران جاودانهتر خواهد کرد، این اندازه از انگیزه را توجیه میکند. و اگر قدری متفکرانهتر بیندیشیم و جنگ او را برای قرار گرفتن در ترکیب تیم ملی در جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه، که ویترینی از بهترین مهاجمان حال حاضر دنیا را در اختیار دارد در نظر بگیریم، به آگوئرو برای این حجم از تلاش و سختکوشی حق خواهیم داد. حضور دیبالای جوان و آماده، گونزالو هیگواین با تجربه، مائورو ایکاردی و البته آگوئرو، که همه آنها باید جهت ایفای هنرنماییهایشان برای نقش مکمل مرد و در سایه مسی بجنگند یکی از خوشبختیهای سن پائولی در جام جهانی است که ممکن است تبدیل به نقطه چالشبرانگیز تیم او گردد. به هر حال آقای گلی در لیگ جزیره هم به لحاظ کمی و هم از لحاظ کیفیت و ارزشگذاری آن، به نسبت اعتبار لیگ برتر در مقابل سریآ که اتفاقا هر سه رقیب اصلی آگوئرو در آن بازی میکنند قرار گرفتن او را در خط آتش آرژانتین محتملتر خواهد کرد؛ البته به شرطی که سن پائولی در مسیر منطق پپ گام بردارد و ظرافت و مهندسی لیونل را با هوشمندی و جنگجویی سرخیو در هم آمیزد.
* ارسالی از میثم یزدانی
