اما آن چه که از همه فاکتور های مثبت نصیب استقلال شده اطمینان خاطر هواداران نسبت به نباختن تیم است و نه بردن. از زمان حضور شفر روی نیمکت و از ۲۴ بازی با حریفان استقلال تنها دو بار تن به شکست داده است که آمار فوقالعادهای محسوب میشود. اما به نظر میرسد همه دروازههای برد به روی این تیم باز نشده. گواه این مدعا ۴ بازی استقلال در لیگ قهرمانان آسیاست که تنها موفق شدهاند الهلال بحرانزده را مغلوب کنند و در دو بازی با العین و یک بازی با الریان به تساوی رضایت دادهاند. اگر چه استقلال با ۶ امتیاز در صدر جدول گروه ۴ قرار دارد اما الریان با امتیاز مشابه در کنار آنها و العین با ۴ امتیاز تعقیبکنندهای جدی است. دراین بین حتی الهلال نیز با ۲ امتیاز شانس صعود به مرحله بعد را دارد. اگر به بازبینی بازیهای استقلال در لیگ نیز بپردازیم به نتایج مشابهی دست پیدا خواهیم کرد. برای این اتفاق دلایل متعددی وجود دارد. در سیستمی که استقلال ارائه میکند و تنها از حضور یک مهاجم در خط آتش بهره میبرد نقش و حضور وینگرها اهمیت زیادی پیدا خواهد کرد. شجاعیان در راست و فرشید اسماعیلی در چپ یا به خوبی تعذیه نمیشوند و یا اینکه درک منطقی و درستی از نقش خود نسبت به وظیفهشان ندارند. خصوصیت بارز یک وینگر برداشتن یک در مقابل یکها، سرعت زیاد و اضافه شدن به تکمهاجم تیم است؛ آن چه که ما در تیم استقلال به ندرت مشاهده میکنیم. این روزها بار سمت راست و یا بهتر بگوییم کل تیم روی دوش وریا غفوری است و اگر به هر دلیل وریا را از ترکیب استقلال جدا کنیم قسمت عمدهای از حملات استقلال شکل نخواهد گرفت.دفاعی که سرعت بسیار زیادی دارد، یک به یک را به راحتی بر می دارد، با تعصب و غیرت میجنگد و یک خصوصیت ویژه بازی او را دلانگیز تر مینماید اینکه تفکر او همیشه مبتنی بر برداشتن مدافع روبرو و سانتر از جناح راست نیست بلکه گاهی از زاویه مخالف و با دوری از خط طولی به قلب دفاع حریف وارد میشود و این نوع از بازی، مدافعان حریف را با چالش جدی مواجه مینماید. فرشید اسماعیلی در سمت چپ پتانسیل تبدیل شدن به یک وینگر با کیفیت را دارد اما گویی بازی شجاعیان در سمت راست همان چیزی نیست که ما در سیستم ۱-۳-۲-۴ استقلال انتطارش را میکشیم. نوع حرکات آمیخته به ظرافت او شاید در سیستم ۲-۴-۴ لوزی و حرکت در پشت مهاجمان تاثیر بیشتری در جریان بازی داشته باشد. موضوع بعدی در بازی آبیها حاکمیت آنها در میانه زمین با حضور باقری، امید ابراهیمی و جپاروف است که با میلی که شجاعیان و اسماعیلی نسبت به عقب دارند تقویت نیز میشود. گردش توپ در این منطقه به خوبی انجام میگیرد اما انتقال بازی به یک خط جلوتر و ایجاد موقعیت با مشکل مواجه است. در طول نود دقیقه به ندرت موقعیتی روی دروازه حریف خلق میشود و خطرات به وجود آمده را بیشتر میتوانیم به بازی خوب تیام و یا نفوذهای وریا نسبت دهیم. اگر فاصله زیاد خطوط چندگانه که از محافظهکاری بیش از اندازه نشات میگیرد را به این موارد اضافه کنیم به علل نداشتن موقعیتهای زیاد پی خواهیم برد. به هر حال بازی با العین نشان داد که برای رسیدن به موفقیت راه درازی باقی است و در کنار همه محاسنی که حضور شفر برای استقلال به ارمغان آورده ضعفهایی نیز وجود دارد که با برطرف شدن آنها شاهد خلق موقعیتهایی بیشتر و متعاقب آن گلهای زیادتری نیز از سوی استقلال خواهیم بود.
