مگر میشود نیوکمپ را بدون حضور مرد شماره ۸ تصویرسازی کرد. اما بیشک هر نقطه شروعی پایانی خواهد داشت و امشب پایان آندرس اینیستا در یک الکلاسیکوی به یادماندنی بود. پایانی برای مردی که هم لیونل مسی و هم ژاوی در ستایشش گفتند که همه ویژگیهای مثبت بازیشان به طور مشترک و یکجا در او جمع شده است. ظرافتهای تکنیکی مسی به اضافه بازیسازی و پاسهای بی نقص ژاوی. مردی که موقع بیرون رفتنش از زمین، نزدیک به یکصد هزار هوادار بارسایی، ایستاده و از ته دل برایش دست زدند. دستهایی به احترام این همه سال وفاداری و تلاش. مطمئنا عصر طلایی بارسا بدون حضور او و هنرنماییهایش امکانپذیر نبود. عصری که بر پایه تفکرات پپ شکل گرفت و سه بازیگر نقش اول آن ژاوی، مسی و البته آندرس اینیستا بودند. اما آخرین ال کلاسیکوی اینیستا رنگ و بوی متفاوتی داشت. نبردی در سایه موفقیت هر دو تیم. بارسلونای قهرمان در لالیگا و جام حذفی و رئال صعود کرده به فینال لیگ قهرمانان برای سومین سال پیاپی. همین موضوع کافی بود تا به نظاره یک نبرد خالی از هر گونه اضطراب و استرس بنشینیم. رقابتی هیجانانگیز با انبوهی از اتفاقات ریز و درشت. از گلزنی رونالدو و مسی گرفته تا اخراج سرخیو روبرتو. از پاس گل زیبای آسنسیو تا گل زیباتر گرت بیل. از تنشهای بین سوآرز و سرخیو راموس تا آسیبدیدگی رونالدو. از بازی بینقص یاران زیدان که نشان دادند رسیدنشان به فینال معتبرترین رقابتهای باشگاهی جهان اتفاقی نبوده تا نمایش جانانه پسران والورده با یک یار کمتر در نیمه دوم. اما بدون شک چهره اول این دیدار کسی نبود جز آقای هرناندز. هرچند موجی از اعتماد به نفس در چهره او نمایان بود اما تصمیمات عجیب و غریبش در جریان بازی همهچیز را تحت الشعاع قرار داد. سختگیری او در اخراج سرخیو روبرتو، نگرفتن خطای محرز سوآرز در جریان گل دوم بارسا، نادیده گرفتن خطای گرت بیل، چشمپوشی از خطای واضح و مبرهنی که روی مارسلو در محوطه جریمه رخ داد و ... اما به نظر میرسید باید همه چیز طوری پیش میرفت که هم رکورد نباختن بارسا در این فصل حفظ شود و هم اینیستا آخرین حضورش در الکلاسیکو را با خاطرهای خوش به پایان ببرد. هم هواداران روی سکوها سرود قهرمانیشان را با دلخوشی سر بدهند و هم سفیدها با روحیهای مضاعف پا به فینال لیگ قهرمانان بگذارند. آخرین الکلاسیکوی فصل. آخرین حضور مرد شماره ۸. سپری شدن آخرین روزهای باقی مانده به بزرگترین میهمانی فوتبالی جهان در سرزمین تزارها
* ارسالی از میثم یزدانی
