گاهی اوقات نمیشود شمشیر را برای تقدیر از رو بست. فوتبال همچون قصهای است که گاهی نویسندهاش در تردید و دوراهی جنگ بین قهرمانانش به ناچار باید یکی را برگزیند. کلوپ یا زیدان؟ صلاح یا رونالدو؟ فینال کییف هم با آن همه انتظار به پایان رسید. با قهرمانی قوهای سپید. با بالا بردن سیزدهمین جام. با سومین صعود بر قله اروپا در سه سال پی در پی. با بزرگی و عظمت. با لبخندهای فراموشنشدنی زیدان و اشکهای هواداران خردسال لیورپول. شبی عجیب و تلخ برای یورگن کلوپ. بازی زیبا، جذاب و هجومی قرمزها تا دقیقه سی. مصدومیت سلاح اصلی لیورپول؛ محمد صلاح. و پس از آن اشتباه ویرانگر کاریوس و البته تیزهوشی بنزما. دو ضربه روحی سنگین برای لیورپولیها و درست چند دقیقه بعد از آن گل تساوی برای شاگردان کلوپ. بازگشت به تعادل اما بدون صلاح. وقتی بازی به تساوی کشیده شد نوبت به تفکرات مربیان میرسید. به کفه سنگینتر نیمکتها. به دلخوش بودن زیدان به داشتن آسنسیو و بیل و واسکز. به باز بودن دستش برای تغییرات. گرت بیل با ورودش به زمین و به ثمر رساندن آن گل استثنایی قبل از آن که هنرهای فردیاش را به رخ کشد فقر نیمکت لیورپول را عیان ساخت. لیورپولی که با تکیه بر تکستارهای که خیلی زود از میدان جنگ خارج شد عملا شانس ایستادن بر قله اروپا را از دست داد. اما این پایان همه اتفاقات نبود و بدشانسیهای آقای کلوپ به همین جا ختم نمیشد. شوت گرت بیل که با واکنش مبتدیانه کاریوس و متعاقب آن باز شدن دروازه برای بار سوم همراه میشد انتظار برای یک اتفاق مثبت، یک شانس مجدد و یا هر حادثه دیگری را برای او به پایان میرساند. پرچم سفید او پس از گل سوم رئال به راحتی بر روی دستانش مشاهده میشد. کلوپ شایسته رسیدن به فینال بود اما قهرمانی نه. گذر آنها از پورتو، منسیتی و رم بود اما رئال برای پا گذاشتن به فینال مجبور بود از روی سه غول بزرگ اروپا رد شود. آنها با له کردن پیاسجی، درهم شکستن رویاهای بوفون و شکست یووه و غلبه بر یوپ هاینکس و شاگردانش در بایرن مونیخ قدم به المپیسکی کییف گذاشته بودند. آنها قهرمان شدند اما نه از روی شانس، نه از روی اقبال، کیفیت بازی آنها و بازیکنانشان سحرانگیز مینمود. قیچی برگردان افسانهای سیآرسون مقابل بوفون، گل استثنایی گرت بیل، استفاده از همه نقاط زمین، تنوع تاکتیکی و تحمل فشار لیورپول در سی دقیقه ابتدایی همین بازی. زیدان برای به رخ کشیدن نبوغش با اتفاقات همراه نشد، به شانس دل نبست. تعویضهای او رویایی مینمود. گاهی آسنسیو یک تعویض طلایی میشد گاهی گرت بیل و گاهی ایسکو. کسی نمیدانست در بازی بعد بین آن سه بازیکن و بنزما چه کسی به میدان خواهد رفت. کسی نمیدانست چه کسی گل خواهد زد. چه کسی پرنده اقبال او خواهد شد. اما همه میدانستند زیدان تنها به یک نفر دل نمیبندد. فینال کییف تمام شد اما مصدومیت صلاح که گفته میشود جام جهانی را نیز از دست خواهد داد کاممان را تلخ کرد. فینال کییف تمام شد با درگوشیهای پرز با زیدان، رونالدو و گرت بیل. با قضاوتهای زودهنگامش و تردید به قابلیتهای مردانش. همان چیزی که باعث شد رونالدو در پایان بازی و در جواب خبرنگاران شادی در جشن قهرمانی را به پاسخ قاطع برای ماندن در برنابئو ترجیح دهد.
* ارسالی از میثم یزدانی
