به گزارش خبرورزشی ، برگزاری شهرآورد در بدترین تاریخ ممکن، درست در روز‌هایی که پرسپولیس تمام تمرکزش روی بازی با السد در نیمه‌نهایی آسیاست و استقلال پس از کوچ پراکنده ستاره‌هایش هنوز تیم مورد نظر و مورد اعتماد وینفرد شفر نشده، از بهترین فرصت برای آشتی دوباره فوتبالدوستان با لیگ، یک دردسر تازه درست کرد و استقلال و پرسپولیس دست در دست هم، ناخواسته بدترین شهرآورد دهه ۹۰ را به یادگار گذاشتند.
شاید همان حرفی که سپهر حیدری بلافاصله بعد از پایان بازی، در استودیوی فوتبال برتر زد، بهترین توصیف برای بدترین شهرآورد این دهه باشد؛ «امیدوار بودیم مردم دغدغه‌های اقتصادی را برای حدود دو ساعت فراموش کنند و از فوتبال لذت ببرند، اما این شهرآورد، یک غصه به غم و غصه‌هایشان اضافه کرد!»
متأسفانه حق با این پرسپولیسی سابق است. شهرآورد نتوانست دغدغه‌های اقتصادی را شسته و ببرد و خودش هم متأثر از این دل‌نگرانی‌ها، به شدت دل‌آشوب و غم‌انگیز از آب درآمد.
حاصل ۹۰ دقیقه توپ‌بازی استقلال و پرسپولیس که خوبیت ندارد نام فوتبال روی آن بگذاریم، بازگشت به سال‌های میانی دهه ۸۰ بود که شهرآوردها برای رقم خوردن مساوی، برگزار می‌شد... این بار صفر- صفر در نمایشی کاملاً زیر صفر...
امروز که نزدیک به دو روز از برگزاری شهرآورد می‌گذرد، همین که فوتبالدوستان فقط درباره فغانی حرف می‌زنند و استقلالی‌ها می‌گویند نباید پیراهن علی کریمی را می‌کشید و باید کمال کامیابی‌نیا را به دلیل استفاده بی‌رویه از ضربه‌های محکم آرنج اخراج می‌کرد و پرسپولیسی‌ها می‌گویند آرمین سهرابیان باید اخراج می‌شد و برخورد پژمان منتظری و علی علیپور صددرصد پنالتی بود، نشان می‌دهد شهرآورد از لحاظ فنی هیچ نکته‌ای برای بحث نداشت.
انصافاً شما غیر از دریبل فرشید اسماعیلی که سوپرمن پرسپولیس را زمین‌گیر کرد و تک‌موقعیت پرسپولیس که پشت استقلال را لرزاند، چه چیزی را از شهرآورد به عنوان دستاورد به یاد می‌آورید؟!
قبل از آغاز بازی هم روی کاغذ پیش‌بینی می‌شد دو تیم مساوی بدون گل تازه‌ای به تاریخچه شهرآورد اضافه کنند، اما خوش‌بینانه به نظر می‌رسید شاید رها بودن استقلال و پرسپولیس از فشار‌های همیشگی، به زیبا شدن شهرآورد کمک کند. در هیچ مقطعی از تاریخ شهرآوردها، هواداران دو تیم تا این حد کم‌توقع نبودند. پرسپولیسی‌ها با توجه به بسته بودن پنجره نقل و انتقالات تیم‌شان و نزدیک شدن به زمان بازی بزرگ مقابل السد، با ناکامی احتمالی کنار آمدند و می‌گفتند اگر در این شرایط، بدون بازیکن به استقلال ببازیم، عیبی ندارد، در عوض می‌توانیم السد را ببریم و در نیم‌فصل دوم هم با باز شدن پنجره نقل و انتقالات و اضافه شدن بازیکنان جدید، انتقام نیم‌فصل اول را از استقلال بگیریم.
استقلالی‌ها هم معتقد بودند با توجه به جدایی نورافکن، ابراهیمی، تیام، جپاروف، حسینی و... باید به شفر فرصت داد و خودشان را برای ناکامی احتمالی آماده کرده بودند. یعنی همه چیز برای یک بازی جسورانه از جانب دو تیم فراهم بود، اما سرخابی‌ها از این بستر آماده برای خوابیدن استفاده کردند و هیچ بهره‌ای از کم شدن فشار‌ها نبردند و با احتیاط‌شان، از بازی بزرگ یک بازی کوچک ساختند. محصول مشترک استقلال و پرسپولیس یک سرخوردگی محض بود برای فوتبالدوستان و فوتبال ایران...
حالا می‌توان اهمیت بازی با السد، ترس برانکو از تخلیه انرژی شاگردانش، خودداری سرخپوشان از بازی جسورانه از ترس آسیب دیدن احتمالی، ذخیره انرژی آن‌ها برای بازی در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا، شرایط روحی بد استقلال بعد از حذف از آسیا، ترس شفر از بدتر شدن شرایط خودش و تیمش در صورت ناکامی مقابل پرسپولیس و ناهماهنگی بازیکنان استقلال را دلایل این نمایش ناامیدکننده دانست، اما این حسرت تا ابد در دل‌مان می‌ماند که سرخابی‌ها از بهترین فرصت برای ارائه بازی بی‌پروا استفاده نکردند.
شاید همان حرفی که سپهر حیدری بلافاصله بعد از پایان بازی، در استودیوی فوتبال برتر زد، بهترین توصیف برای بدترین شهرآورد این دهه باشد؛ «امیدوار بودیم مردم دغدغه‌های اقتصادی را برای حدود دو ساعت فراموش کنند و از فوتبال لذت ببرند، اما این شهرآورد، یک غصه به غم و غصه‌هایشان اضافه کرد!»
متأسفانه حق با این پرسپولیسی سابق است. شهرآورد نتوانست دغدغه‌های اقتصادی را شسته و ببرد و خودش هم متأثر از این دل‌نگرانی‌ها، به شدت دل‌آشوب و غم‌انگیز از آب درآمد.
حاصل ۹۰ دقیقه توپ‌بازی استقلال و پرسپولیس که خوبیت ندارد نام فوتبال روی آن بگذاریم، بازگشت به سال‌های میانی دهه ۸۰ بود که شهرآوردها برای رقم خوردن مساوی، برگزار می‌شد... این بار صفر- صفر در نمایشی کاملاً زیر صفر...
امروز که نزدیک به دو روز از برگزاری شهرآورد می‌گذرد، همین که فوتبالدوستان فقط درباره فغانی حرف می‌زنند و استقلالی‌ها می‌گویند نباید پیراهن علی کریمی را می‌کشید و باید کمال کامیابی‌نیا را به دلیل استفاده بی‌رویه از ضربه‌های محکم آرنج اخراج می‌کرد و پرسپولیسی‌ها می‌گویند آرمین سهرابیان باید اخراج می‌شد و برخورد پژمان منتظری و علی علیپور صددرصد پنالتی بود، نشان می‌دهد شهرآورد از لحاظ فنی هیچ نکته‌ای برای بحث نداشت.
انصافاً شما غیر از دریبل فرشید اسماعیلی که سوپرمن پرسپولیس را زمین‌گیر کرد و تک‌موقعیت پرسپولیس که پشت استقلال را لرزاند، چه چیزی را از شهرآورد به عنوان دستاورد به یاد می‌آورید؟!
قبل از آغاز بازی هم روی کاغذ پیش‌بینی می‌شد دو تیم مساوی بدون گل تازه‌ای به تاریخچه شهرآورد اضافه کنند، اما خوش‌بینانه به نظر می‌رسید شاید رها بودن استقلال و پرسپولیس از فشار‌های همیشگی، به زیبا شدن شهرآورد کمک کند. در هیچ مقطعی از تاریخ شهرآوردها، هواداران دو تیم تا این حد کم‌توقع نبودند. پرسپولیسی‌ها با توجه به بسته بودن پنجره نقل و انتقالات تیم‌شان و نزدیک شدن به زمان بازی بزرگ مقابل السد، با ناکامی احتمالی کنار آمدند و می‌گفتند اگر در این شرایط، بدون بازیکن به استقلال ببازیم، عیبی ندارد، در عوض می‌توانیم السد را ببریم و در نیم‌فصل دوم هم با باز شدن پنجره نقل و انتقالات و اضافه شدن بازیکنان جدید، انتقام نیم‌فصل اول را از استقلال بگیریم.
استقلالی‌ها هم معتقد بودند با توجه به جدایی نورافکن، ابراهیمی، تیام، جپاروف، حسینی و... باید به شفر فرصت داد و خودشان را برای ناکامی احتمالی آماده کرده بودند. یعنی همه چیز برای یک بازی جسورانه از جانب دو تیم فراهم بود، اما سرخابی‌ها از این بستر آماده برای خوابیدن استفاده کردند و هیچ بهره‌ای از کم شدن فشار‌ها نبردند و با احتیاط‌شان، از بازی بزرگ یک بازی کوچک ساختند. محصول مشترک استقلال و پرسپولیس یک سرخوردگی محض بود برای فوتبالدوستان و فوتبال ایران...
حالا می‌توان اهمیت بازی با السد، ترس برانکو از تخلیه انرژی شاگردانش، خودداری سرخپوشان از بازی جسورانه از ترس آسیب دیدن احتمالی، ذخیره انرژی آن‌ها برای بازی در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا، شرایط روحی بد استقلال بعد از حذف از آسیا، ترس شفر از بدتر شدن شرایط خودش و تیمش در صورت ناکامی مقابل پرسپولیس و ناهماهنگی بازیکنان استقلال را دلایل این نمایش ناامیدکننده دانست، اما این حسرت تا ابد در دل‌مان می‌ماند که سرخابی‌ها از بهترین فرصت برای ارائه بازی بی‌پروا استفاده نکردند.
کارشناسان و صاحب‌نظران پاسخ می‌دهند
چرا شهرآورد ۸۸ کیفیت فنی نداشت؟
شهرآورد ۸۸ با مساوی بدون گل به پایان رسید، اما چیزی که همه را نگران و ناراحت کرد، بازی بی‌کیفیت و پرنقص سرخابی‌ها بود. دو تیم در طول ۹۰ دقیقه هرگز کار گروهی قابل قبولی ارائه ندادند و آن‌قدر برخورد‌ها و خطا‌ها زیاد بود که صدای هواداران هم درآمد. اینکه چرا شهرآورد ۸۸ کیفیت فنی بالایی نداشت سؤالی است که آن را با تنی چند از کارشناسان و صاحب‌نظران مطرح کردیم. این پاسخ‌ها را بخوانید.
میرشاد ماجدی: ترس از باختن دلیل اصلی بود
بازیکن اسبق استقلال و رئیس کمیته آموزش فدراسیون فوتبال گفت: به اعتقاد من ترس از باختن باعث شده بود دو تیم بازی احتیاطی را در دستور کار قرار دهند. هم شفر و هم برانکو تیم خود را برای نباختن به میدان فرستاده بودند به همین دلیل هیچ حرکت تکنیکی و کار گروهی را از سوی دو تیم شاهد نبودیم. وقتی برای نباختن می‌جنگید، اهدافی که برای گلزنی دنبال می‌کنید دیرتر حاصل می‌شود. مربیان هم دست‌شان روی نیمکت خالی بود و به همین دلیل چنین تاکتیکی را اتخاذ کرده بودند.
بیژن ذوالفقارنسب: هیجانات کاذب کار خودش را کرد
کارشناس فوتبال کشورمان در این خصوص گفت: هیجانات کاذب دلیل کیفیت پایین بازی شهرآورد بود، چون سرخابی‌ها برای نباختن وارد زمین شده و گلزنی و پیروزی در اولویت بعدی آن‌ها بود. اگر از هیجانات کاذب شهرآورد پرهیز شود و دو تیم بتوانند در آرامش و بدون ریسک بازی کنند، شاهد بازی جذاب و پرگلی خواهیم بود. سرخابی‌ها استرس بالایی داشتند و رو به بازی خشن آوردند و هر ۲ دقیقه یک خطا انجام می‌دادند که این موضوع مانع شکل‌گیری ریتم بازی آن‌ها شد.
اصغر شرفی: ترس و استرس اجازه نداد شهرآورد زیبا شود
سرمربی اسبق استقلال در این خصوص گفت: به نظر من هم دو تیم می‌ترسیدند بازنده شوند لذا یک بازی بی‌هدف و به قول معروف «شوت یک‌ضرب» را در دستور کار خود قرار داده بودند. بازیکنان از ترس، همه چیز خود را در این بازی باختند. هر برخوردی منجر به زمین افتادن می‌شد و ما همه نوع اتلاف وقت و زمین خوردن را در مسابقه دیدیم. بازیکن آن طرف زمین پا به توپ می‌رفت، یک بازیکن این طرف روی زمین می‌افتاد. آن‌قدر بازیکنان تحت تأثیر حساسیت و استرس بازی بودند که نای دویدن هم نداشتند.
علی لطیفی: فکر می‌کردند ببازند زندگی به پایان می‌رسد
مهاجم اسبق استقلال در این خصوص گفت: به اعتقاد من تماشاگران به قدری روی بازیکنان تیم‌ها فشار می‌آورند که تصور می‌کنند اگر ببازند، زندگی به پایان می‌رسد و از ابتدا به نباختن فکر می‌کنند و دلیل سرد و کسل کننده شدن این مسابقه هم همین بود. خطا‌های متعدد بازی را از جریان انداخته بود و ما ۲ کار تیمی از سرخابی‌ها ندیدیم و توپ فقط روی هوا بود و بازیکنان روی هم خطا می‌کردند. شهرآورد ۸۸ در حد یک بازی محلی بود و ترس از باخت، کیفیت بازی را به صفر رسانده بود.
جواد منافی: بازی پر از خطا و برخورد بود
مدافع اسبق پرسپولیس در این خصوص گفت: شهرآورد کسل‌کننده‌ای را شاهد بودیم و کسانی که این بازی را دیدند، هیچ لذتی نبردند. دوندگی زیاد و خطا‌های پشت سر هم باعث شد هیچ موقعیت گلی ایجاد نشود. استقلال بسته بازی می‌کرد و برنامه‌ای نداشت، اما پرسپولیس چند حمله موفق داشت که اگر دقت می‌کردند، می‌توانستند به گل برسند. استقلال خودش را به آب و آتش زد که گل نخورد و بازی را بست و اجازه نداد پرسپولیس هم بازی خودش را انجام دهد و به خواسته‌اش برسد.
چرا شهرآورد ۸۸ کیفیت فنی نداشت؟
شهرآورد ۸۸ با مساوی بدون گل به پایان رسید، اما چیزی که همه را نگران و ناراحت کرد، بازی بی‌کیفیت و پرنقص سرخابی‌ها بود. دو تیم در طول ۹۰ دقیقه هرگز کار گروهی قابل قبولی ارائه ندادند و آن‌قدر برخورد‌ها و خطا‌ها زیاد بود که صدای هواداران هم درآمد. اینکه چرا شهرآورد ۸۸ کیفیت فنی بالایی نداشت سؤالی است که آن را با تنی چند از کارشناسان و صاحب‌نظران مطرح کردیم. این پاسخ‌ها را بخوانید.
میرشاد ماجدی: ترس از باختن دلیل اصلی بود
بازیکن اسبق استقلال و رئیس کمیته آموزش فدراسیون فوتبال گفت: به اعتقاد من ترس از باختن باعث شده بود دو تیم بازی احتیاطی را در دستور کار قرار دهند. هم شفر و هم برانکو تیم خود را برای نباختن به میدان فرستاده بودند به همین دلیل هیچ حرکت تکنیکی و کار گروهی را از سوی دو تیم شاهد نبودیم. وقتی برای نباختن می‌جنگید، اهدافی که برای گلزنی دنبال می‌کنید دیرتر حاصل می‌شود. مربیان هم دست‌شان روی نیمکت خالی بود و به همین دلیل چنین تاکتیکی را اتخاذ کرده بودند.
بیژن ذوالفقارنسب: هیجانات کاذب کار خودش را کرد
کارشناس فوتبال کشورمان در این خصوص گفت: هیجانات کاذب دلیل کیفیت پایین بازی شهرآورد بود، چون سرخابی‌ها برای نباختن وارد زمین شده و گلزنی و پیروزی در اولویت بعدی آن‌ها بود. اگر از هیجانات کاذب شهرآورد پرهیز شود و دو تیم بتوانند در آرامش و بدون ریسک بازی کنند، شاهد بازی جذاب و پرگلی خواهیم بود. سرخابی‌ها استرس بالایی داشتند و رو به بازی خشن آوردند و هر ۲ دقیقه یک خطا انجام می‌دادند که این موضوع مانع شکل‌گیری ریتم بازی آن‌ها شد.
اصغر شرفی: ترس و استرس اجازه نداد شهرآورد زیبا شود
سرمربی اسبق استقلال در این خصوص گفت: به نظر من هم دو تیم می‌ترسیدند بازنده شوند لذا یک بازی بی‌هدف و به قول معروف «شوت یک‌ضرب» را در دستور کار خود قرار داده بودند. بازیکنان از ترس، همه چیز خود را در این بازی باختند. هر برخوردی منجر به زمین افتادن می‌شد و ما همه نوع اتلاف وقت و زمین خوردن را در مسابقه دیدیم. بازیکن آن طرف زمین پا به توپ می‌رفت، یک بازیکن این طرف روی زمین می‌افتاد. آن‌قدر بازیکنان تحت تأثیر حساسیت و استرس بازی بودند که نای دویدن هم نداشتند.
علی لطیفی: فکر می‌کردند ببازند زندگی به پایان می‌رسد
مهاجم اسبق استقلال در این خصوص گفت: به اعتقاد من تماشاگران به قدری روی بازیکنان تیم‌ها فشار می‌آورند که تصور می‌کنند اگر ببازند، زندگی به پایان می‌رسد و از ابتدا به نباختن فکر می‌کنند و دلیل سرد و کسل کننده شدن این مسابقه هم همین بود. خطا‌های متعدد بازی را از جریان انداخته بود و ما ۲ کار تیمی از سرخابی‌ها ندیدیم و توپ فقط روی هوا بود و بازیکنان روی هم خطا می‌کردند. شهرآورد ۸۸ در حد یک بازی محلی بود و ترس از باخت، کیفیت بازی را به صفر رسانده بود.
جواد منافی: بازی پر از خطا و برخورد بود
مدافع اسبق پرسپولیس در این خصوص گفت: شهرآورد کسل‌کننده‌ای را شاهد بودیم و کسانی که این بازی را دیدند، هیچ لذتی نبردند. دوندگی زیاد و خطا‌های پشت سر هم باعث شد هیچ موقعیت گلی ایجاد نشود. استقلال بسته بازی می‌کرد و برنامه‌ای نداشت، اما پرسپولیس چند حمله موفق داشت که اگر دقت می‌کردند، می‌توانستند به گل برسند. استقلال خودش را به آب و آتش زد که گل نخورد و بازی را بست و اجازه نداد پرسپولیس هم بازی خودش را انجام دهد و به خواسته‌اش برسد.
