به گزارش خبرورزشی ، جواد محمدپور جانبار و آزاده جنگ تحمیلی بعد از اعلام پنالتی در دقیقه ۳۴ به سود تراکتورسازی، بر اثر هیجانات فوتبال جان‌به‌جان آفرین تسلیم کرد، اما تبریزی، دوست صمیمی محمدپور که او را در این عکس هم می‌بینید، در مورد فوت این هوادار به ما گفت: «ما در کنار هم نشسته بودیم و بازی را تماشا می‌کردیم که داور به یک‌باره پنالتی گرفت. همه به نشانه خوشحالی، روی هوا پریدیم. وقتی از شور و هیجان خالی شدیم، یک لحظه متوجه شدم حال جواد خوب نیست و روی سکو افتاده است. او ۵۲ سال داشت و آزاده و جانباز بود.»
تبریزی اضافه کرد: «بعد از این اتفاق، ما فوراً سراغ پزشکان حاضر در ورزشگاه را گرفتیم، اما متأسفانه خبری از دکتر نبود. از طرف دیگر اورژانس استادیوم فاقد تجهیزات بود. آمبولانس ورزشگاه از یک وانت‌سواری هم امکانات کمتری داشت. واقعاً متأسفم برای اورژانس تبریز که در آن استادیوم و با آن حجم تماشاگر، چند آمبولانس معمولی و بدون حتی امکانات اولیه داشتند. باور کنید حتی یک کپسول اکسیژن هم در ورزشگاه نبود. تماشاگران کمک کردند تا جواد را از روی سکو‌ها پایین بیاوریم، اما نیروی انتظامی نیز کوچک‌ترین همکاری با ما نکردند. هیچ‌کس جان جواد را جدی نگرفت.»
همسر آن محروم نیز به ما گفت: «حاصل ازدواج ما یک پسر ۱۳ ساله و یک دختر دانشجوی پزشکی بود. جواد سابقه کوچک‌ترین بیماری هم نداشت، باور کنید او حتی قرص هم مصرف نمی‌کرد و همیشه اهل شوخی و خنده بود. نمی‌توانم مرگش را باور کنم، اما همه مردم تبریز و آذری‌ها عاشق تراکتور هستند. در هر بازی به خاطر شور و هیجان، دو، سه نفر از دست می‌روند.»
همسر مرحوم محمدپور همچنین افزود: «جواد همیشه فوتبال را در خانه می‌دید و همه هیجاناتش هم کنترل شده بود، اما چند بازی آخر به همراه پسرمان به استادیوم می‌رفت که این بار، حالش بد شد و از دست رفت. دوستان جواد به تازگی به من گفتند شرایط آمبولانس ورزشگاه تا این حد بد بود. جواد سابقه ۵ سال اسارت در جنگ را داشت و ۳۰ درصد جانباز بود. نمی‌دانیم چطور باید با غم فقدان او کنار بیاییم.»
همچنین فرساد، دیگر همراه جواد محمدپور هوادار متوفی تراکتورسازی در جریان دیدار با استقلال خوزستان، به ما گفت: «اگر تماشاگران همت نمی‌کردند، جواد حتی به آمبولانس هم نمی‌رسید. یکی از تماشاگران روی پیست تارتان دوید تا آمبولانس را خبر کند، اما متأسفانه فردی از حراست ورزشگاه او را با باتوم به باد کتک گرفت. وقتی داخل آمبولانس رفتیم، به جای استفاده از کپسول اکسیژن، فقط با تنفس دستی می‌خواستند جواد را احیا کنند. بالاخره با هر زحمتی که بود، جواد را به بیمارستان رساندیم. او سه بار احیا شد و برگشت، اما در نهایت به ما گفتند خیلی دیر به بیمارستان رسیده و امیدی نیست. در نهایت هم این اتفاق تلخ رخ داد.»
فرساد در نهایت گفت: اول اینکه باید از مدیران باشگاه تراکتورسازی تشکر کنیم. آنها از لحظه‌ای که این اتفاق رخ داد، کنار ما بودند و حتی گفتند خرج تمام مراسم با زنوزی است. در ثانی باید از مسئولان انتظامی گلایه کنیم. آنها، اتفاقی که داشت رخ می‌داد و جان یک انسان در خطر بود را جدی نمی‌گرفتند. وضعیت آمبولانس هم که آن‌طور بود. هیچ امکاناتی برای احیای جواد ندیدیم. بعد هم که می‌خواستیم از ورزشگاه خارج شویم، در ترافیک گرفتار شدیم. ترافیکی که به خاطر مدل پارک کردن ماشین‌ها بود. هیچ نظارتی روی بلیت فروشی و پارکینگ ندیدیم. قطعاً اگر جواد را زودتر به بیمارستان می‌رساندیم، امروز زنده بود و کنارمان نفس می‌کشید. برخی فقط بلدند از مردم پول بگیرند، اما وقتی جان یک نفر در خطر باشد، معلوم می‌شود که هیچ امکاناتی برای بازگرداندنش به زندگی وجود ندارد.
تبریزی اضافه کرد: «بعد از این اتفاق، ما فوراً سراغ پزشکان حاضر در ورزشگاه را گرفتیم، اما متأسفانه خبری از دکتر نبود. از طرف دیگر اورژانس استادیوم فاقد تجهیزات بود. آمبولانس ورزشگاه از یک وانت‌سواری هم امکانات کمتری داشت. واقعاً متأسفم برای اورژانس تبریز که در آن استادیوم و با آن حجم تماشاگر، چند آمبولانس معمولی و بدون حتی امکانات اولیه داشتند. باور کنید حتی یک کپسول اکسیژن هم در ورزشگاه نبود. تماشاگران کمک کردند تا جواد را از روی سکو‌ها پایین بیاوریم، اما نیروی انتظامی نیز کوچک‌ترین همکاری با ما نکردند. هیچ‌کس جان جواد را جدی نگرفت.»
همسر آن محروم نیز به ما گفت: «حاصل ازدواج ما یک پسر ۱۳ ساله و یک دختر دانشجوی پزشکی بود. جواد سابقه کوچک‌ترین بیماری هم نداشت، باور کنید او حتی قرص هم مصرف نمی‌کرد و همیشه اهل شوخی و خنده بود. نمی‌توانم مرگش را باور کنم، اما همه مردم تبریز و آذری‌ها عاشق تراکتور هستند. در هر بازی به خاطر شور و هیجان، دو، سه نفر از دست می‌روند.»
همسر مرحوم محمدپور همچنین افزود: «جواد همیشه فوتبال را در خانه می‌دید و همه هیجاناتش هم کنترل شده بود، اما چند بازی آخر به همراه پسرمان به استادیوم می‌رفت که این بار، حالش بد شد و از دست رفت. دوستان جواد به تازگی به من گفتند شرایط آمبولانس ورزشگاه تا این حد بد بود. جواد سابقه ۵ سال اسارت در جنگ را داشت و ۳۰ درصد جانباز بود. نمی‌دانیم چطور باید با غم فقدان او کنار بیاییم.»
همچنین فرساد، دیگر همراه جواد محمدپور هوادار متوفی تراکتورسازی در جریان دیدار با استقلال خوزستان، به ما گفت: «اگر تماشاگران همت نمی‌کردند، جواد حتی به آمبولانس هم نمی‌رسید. یکی از تماشاگران روی پیست تارتان دوید تا آمبولانس را خبر کند، اما متأسفانه فردی از حراست ورزشگاه او را با باتوم به باد کتک گرفت. وقتی داخل آمبولانس رفتیم، به جای استفاده از کپسول اکسیژن، فقط با تنفس دستی می‌خواستند جواد را احیا کنند. بالاخره با هر زحمتی که بود، جواد را به بیمارستان رساندیم. او سه بار احیا شد و برگشت، اما در نهایت به ما گفتند خیلی دیر به بیمارستان رسیده و امیدی نیست. در نهایت هم این اتفاق تلخ رخ داد.»
فرساد در نهایت گفت: اول اینکه باید از مدیران باشگاه تراکتورسازی تشکر کنیم. آنها از لحظه‌ای که این اتفاق رخ داد، کنار ما بودند و حتی گفتند خرج تمام مراسم با زنوزی است. در ثانی باید از مسئولان انتظامی گلایه کنیم. آنها، اتفاقی که داشت رخ می‌داد و جان یک انسان در خطر بود را جدی نمی‌گرفتند. وضعیت آمبولانس هم که آن‌طور بود. هیچ امکاناتی برای احیای جواد ندیدیم. بعد هم که می‌خواستیم از ورزشگاه خارج شویم، در ترافیک گرفتار شدیم. ترافیکی که به خاطر مدل پارک کردن ماشین‌ها بود. هیچ نظارتی روی بلیت فروشی و پارکینگ ندیدیم. قطعاً اگر جواد را زودتر به بیمارستان می‌رساندیم، امروز زنده بود و کنارمان نفس می‌کشید. برخی فقط بلدند از مردم پول بگیرند، اما وقتی جان یک نفر در خطر باشد، معلوم می‌شود که هیچ امکاناتی برای بازگرداندنش به زندگی وجود ندارد.
