خبرورزشی / آرتین زهرابی: خبرهای روز را یکی یکی مرور می کنیم. هر کدام از این خبرها، حاکی از یک فاجعه است. نشانه یک بحران است.
گاهی وقت ها خبرها را زیر لب می خوانیم و خنده ای معنادار می کنیم. خیلی وقت ها با عصبانیت، واژه ها را قورت می دهیم.
خدایا اینجا چه خبر است؟ اینجا کجاست؟
خبر درگیری علی دایی را با چند نفر پس از بازی پرسپولیس مرور می کنیم. می رسیم به ماجراهای همیشگی کی روش و منتقدانش و متلک های ناتمام عده ای که تصور می کنند صاحب اول و آخر این فوتبال هستند.
بعد برمی گردیم به داستان عادل فردوسی پور با شبکه 3 و وساطت رضا رشیدپور؛ نگاه می کنیم به تعاریف غلوآمیز از ماه عسل و مقایسه ابتدایی صدا و سیما با رسانه هایی که فاصله حرفه ای بودنشان در قیاس با ما نجومی است.
چه کنیم؟ چه بگوییم اینجا کجاست؟
اگر ژاپنی ها علی دایی را داشتند آیا او امروز سرمربی سایپا بود؟ دایی در ژاپن آیا روی نیمکت یک تیم در جی. لیگ می نشست؟ جایگاه علی دایی در فوتبال ایران و جهان کجاست و ما او را به کجا سوق دادیم؟ به دعوای زیر پله ای با چند بازیکن و تدارکاتچی؟
کی روش در فوتبال آسیا اگر سرمربی سنگاپور بود، امروز در جدال کلامی با منقدانش غرق می شد؟ این گونه از کی روش در جام ملت ها، قهرمانی می خواهیم؟ با متلک، با دعوا، با زخم زبان، با هزار نمک خورده و نمکدان شکسته؟
عادل فردوسی پور به عنوان یک مجری و برنامه ساز درجه یک، در هر کجای دنیا بود این طور با او برخورد می شد؟ آیا کسی از حال و روز او خبر دارد؟ 90 مثل بچه ای برای فردوسی پور می ماند که بزرگش کرده؛ دو هفته تعطیلش کردند که چی؟ کدام قاعده مهم دنیا با این کار به همگان ثابت شد؟
اینجا کجاست؟ ما به کجا رسیدیم؟ کدام فردای خیره کننده در انتظار ماست؟
ما بدبینیم؟ بگذارید با این بدبینی ها زندگی کنیم و حتی بمیریم. ما خسته تر و دلشکسته از آن شده ایم که بخواهیم خوشبینی و زیبایی های زندگی و فوتبال را در فکر و خیال خام خود ترویج کنیم!
گاهی وقت ها خبرها را زیر لب می خوانیم و خنده ای معنادار می کنیم. خیلی وقت ها با عصبانیت، واژه ها را قورت می دهیم.
خدایا اینجا چه خبر است؟ اینجا کجاست؟
خبر درگیری علی دایی را با چند نفر پس از بازی پرسپولیس مرور می کنیم. می رسیم به ماجراهای همیشگی کی روش و منتقدانش و متلک های ناتمام عده ای که تصور می کنند صاحب اول و آخر این فوتبال هستند.
بعد برمی گردیم به داستان عادل فردوسی پور با شبکه 3 و وساطت رضا رشیدپور؛ نگاه می کنیم به تعاریف غلوآمیز از ماه عسل و مقایسه ابتدایی صدا و سیما با رسانه هایی که فاصله حرفه ای بودنشان در قیاس با ما نجومی است.
چه کنیم؟ چه بگوییم اینجا کجاست؟
اگر ژاپنی ها علی دایی را داشتند آیا او امروز سرمربی سایپا بود؟ دایی در ژاپن آیا روی نیمکت یک تیم در جی. لیگ می نشست؟ جایگاه علی دایی در فوتبال ایران و جهان کجاست و ما او را به کجا سوق دادیم؟ به دعوای زیر پله ای با چند بازیکن و تدارکاتچی؟
کی روش در فوتبال آسیا اگر سرمربی سنگاپور بود، امروز در جدال کلامی با منقدانش غرق می شد؟ این گونه از کی روش در جام ملت ها، قهرمانی می خواهیم؟ با متلک، با دعوا، با زخم زبان، با هزار نمک خورده و نمکدان شکسته؟
عادل فردوسی پور به عنوان یک مجری و برنامه ساز درجه یک، در هر کجای دنیا بود این طور با او برخورد می شد؟ آیا کسی از حال و روز او خبر دارد؟ 90 مثل بچه ای برای فردوسی پور می ماند که بزرگش کرده؛ دو هفته تعطیلش کردند که چی؟ کدام قاعده مهم دنیا با این کار به همگان ثابت شد؟
اینجا کجاست؟ ما به کجا رسیدیم؟ کدام فردای خیره کننده در انتظار ماست؟
ما بدبینیم؟ بگذارید با این بدبینی ها زندگی کنیم و حتی بمیریم. ما خسته تر و دلشکسته از آن شده ایم که بخواهیم خوشبینی و زیبایی های زندگی و فوتبال را در فکر و خیال خام خود ترویج کنیم!
