خبرورزشی/اردشیر لارودی؛ درباره «رسول» حرف نزدن، خوشایند است. درباره رسول و عملکردش به نقد و بررسى پرداختن، نقاد و منتقد را خوشحال می‌کند و سر ذوق می‌آورد. البته باید سعى کرد با پاى برهنه وارد حیطه کشتى نشد که این وادى، مردان صاحب سخن بسیار دارد، اما وقتى پاى کشتى ایرانى- که رسول، خود یکى از کامل‌ترین و زیباترین تابلوهاى تمام‌عیار و شش‌دانگ آن است- وسط کشیده می‌شود، به خود اجازه می‌دهى که جسارت بورزى و ران ملخى پیش سلیمان ببرى. بحث خود را، با رعایت دو ضرورت مطرح می‌کنیم تا در نظر شما واجد چه درجه‌اى از درستى یا نه، باشد.
ضرورت اول: قبل از هر چیز باید فهمید که وقتى از مفهوم پرمحتواى «کشتى ایرانى» حرف می‌زنى، سخن از کدام بایستگى و شایستگى‌ها با میان می‌آورى.
ضرورت دوم: وقتى صدرالدین کاظمی را دارى که با یک اشاره به «بیش‌تمرینى» به عنوان یک آفت اشاره می‌کند، یا وقتى تورج لارودى در یک جمله «کنه ماجرا» را برایت بازگو می‌کند، دیگر چه جاى لفاظى و بازى با کلمات که آن را هم درست و به قاعده بیان نمی‌کنى.
اما اصل ماجرا: می‌گویند و از پیش هم زیاد گفته بودند که رسول، نقد‌پذیر نیست، چرا؟ یعنى رسول جواب این ایراد‌ها را نداشت؟ در این صورت که رسول نبود. در این صورت که مرد تصدیق شده از سوى دوستان و مخالفان نبود. به هیچ روى نباید گفت و نمی‌گوییم دشمنان، که رسول نه دشمن دارد و نه هنر کشتى‌گیرى می‌تواند دشمن‌ساز باشد.
آرى رسول را باید در دایره خود نقادان که از انتقاد خود ابایى ندارند، قرار داد. اینکه رسول صحبت‌گریز باشد، یک معنا دارد: عیار نقد موجود وزنى ندارد.
فوتبال متفاوت پدیده
کار بزرگ یحیى
٢- در غوغاى فینال لیگ آسیا که کاشیما آنتلرز ژاپن، با وجود زدن دو گل، خود را برنده نمی‌داند و پرسولیس به‌رغم خوردن ٢گل، وجنات و تسلیم‌پذیرى یک بازنده را ندارد، از دو اتفاق مهم بلکه از سه اتفاق دیدنى، نباید غفلت کرد.
اول: پیروزى کامل و تمام‌نماى پدیده که هشتمین برد شاگردان یحیى، در ۱۱ بازى بود. مهمتر از غلبه تیم پدیده بر نساجى- که خودش از تیم‌هاى فوتبال‌باز لیگ برتر است- نحوه این پیروزى را باید ستود و اسلوب گل زدن پدیده را باید حلاجى و تحسین کرد.
یحیى در بازى گرفتن از بازیکنانش به قدرى استاد است که باور کردنش دشوار می‌نماید. تیم یحیى- پدیده مشهد- براى زدن یک گل، ١٠ گل را خراب نمی‌کند. در تیم یحیى، مهدیخانى جوان با همان شور و شعور و حرارت بازى می‌کند که خلعتبرى کهنه‌کار و بازى راه‌انداز.
دوم: پیروزى سریالى «امیر» در سپاهان ادامه دارد. این بار، صابون امیر به تن مس کرمان خورد که بازى را نباخت تا در ماراتن پنالتى‌ها، مغلوب شود. نه ما و نه هیچ‌کس دیگر نفهمید بهترین بازیکن زمین- شهداد‌نژاد، دروازه‌بان مس کرمان- چرا جایش را در دقیقه ٨٨ به جانشین خود داد و حتى یک ضربه پنالتى را هم نگرفت؛ و «امیر» این اشتباهات را عفو نمی‌کند.
سوم: على دایى، چه با جگر و چه پردل، با سر نترس، مقابل استقلال قرار گرفت و، چون با دو پنالتى گل خورد، آخ هم نگفت و هر دو گل را جبران کرد و نقاط ضعف تیم شفر را به رخ او کشاند.
امیدوارى‌هاى پرسپولیس
حق و حقوق پرسپولیس
٣- از هرچه بگذریم، از آخرین بازى پرسپولیس و کاشیما آنتلرز، نمی‌توان گذشت چراکه این، یک بازى متفاوت است از در حریف پر از تفاوت. آیا پرسپولیس که در خلق اتفاقات و در «خرق عادت» رایج در فوتبال غرب آسیا «ید طولایى» دارد، یک بار دیگر شگفتى می‌سازد و مهم‌ترین حادثه در قاره‌کهن را پدید می‌آورد؟
از بازى رفت گفتن، مسلماً هر آینه لازم است. پرسپولیس باید بداند که از نظر ما هم، فقط مفت باخت.
پرسپولیس باید بداند که در نگاه ما، نتیجه بازى رفت، هیچ ربط معنادار و هیچ ارتباط تعیین‌کننده‌اى نسبت به مسابقه برگشت و کل دو بازى، ندارد.
پرسپولیس باید بداند که باختش در ورزشگاه کاشیما ساکر، فقط معلول دو حادثه بود. دو حادثه که البته اتفاقى پدید نیامد.
پرسپولیس باید مطمئن باشد که در بازى برگشت، پرشورترین یاران را دارد. ١٠٠هزار نفر که ورزشگاه آزادى را، از درون و از بیرون، مال خود و مال پرسپولیس می‌کنند.
پرسپولیس تا اینجا هم کار خودش را کرده است ولى کیست که نداند که گام آخر، اهمیتى دارد به اندازه همه گام‌هاى ماقبل آخر. ما، دوم شدن را بد هم نمی‌دانیم ولى حق پرسپولیس، اول شدن و ایستادن بر سکوى نخست است. ما فکر می‌کنیم پرسپولیس سرسوزنى کوتاه نمى آید، شما چطور فکر می‌کنید؟ بله آقایان، ژاپن را با برزیلى‌هایش باید برد.
ضرورت اول: قبل از هر چیز باید فهمید که وقتى از مفهوم پرمحتواى «کشتى ایرانى» حرف می‌زنى، سخن از کدام بایستگى و شایستگى‌ها با میان می‌آورى.
ضرورت دوم: وقتى صدرالدین کاظمی را دارى که با یک اشاره به «بیش‌تمرینى» به عنوان یک آفت اشاره می‌کند، یا وقتى تورج لارودى در یک جمله «کنه ماجرا» را برایت بازگو می‌کند، دیگر چه جاى لفاظى و بازى با کلمات که آن را هم درست و به قاعده بیان نمی‌کنى.
اما اصل ماجرا: می‌گویند و از پیش هم زیاد گفته بودند که رسول، نقد‌پذیر نیست، چرا؟ یعنى رسول جواب این ایراد‌ها را نداشت؟ در این صورت که رسول نبود. در این صورت که مرد تصدیق شده از سوى دوستان و مخالفان نبود. به هیچ روى نباید گفت و نمی‌گوییم دشمنان، که رسول نه دشمن دارد و نه هنر کشتى‌گیرى می‌تواند دشمن‌ساز باشد.
آرى رسول را باید در دایره خود نقادان که از انتقاد خود ابایى ندارند، قرار داد. اینکه رسول صحبت‌گریز باشد، یک معنا دارد: عیار نقد موجود وزنى ندارد.
فوتبال متفاوت پدیده
کار بزرگ یحیى
٢- در غوغاى فینال لیگ آسیا که کاشیما آنتلرز ژاپن، با وجود زدن دو گل، خود را برنده نمی‌داند و پرسولیس به‌رغم خوردن ٢گل، وجنات و تسلیم‌پذیرى یک بازنده را ندارد، از دو اتفاق مهم بلکه از سه اتفاق دیدنى، نباید غفلت کرد.
اول: پیروزى کامل و تمام‌نماى پدیده که هشتمین برد شاگردان یحیى، در ۱۱ بازى بود. مهمتر از غلبه تیم پدیده بر نساجى- که خودش از تیم‌هاى فوتبال‌باز لیگ برتر است- نحوه این پیروزى را باید ستود و اسلوب گل زدن پدیده را باید حلاجى و تحسین کرد.
یحیى در بازى گرفتن از بازیکنانش به قدرى استاد است که باور کردنش دشوار می‌نماید. تیم یحیى- پدیده مشهد- براى زدن یک گل، ١٠ گل را خراب نمی‌کند. در تیم یحیى، مهدیخانى جوان با همان شور و شعور و حرارت بازى می‌کند که خلعتبرى کهنه‌کار و بازى راه‌انداز.
دوم: پیروزى سریالى «امیر» در سپاهان ادامه دارد. این بار، صابون امیر به تن مس کرمان خورد که بازى را نباخت تا در ماراتن پنالتى‌ها، مغلوب شود. نه ما و نه هیچ‌کس دیگر نفهمید بهترین بازیکن زمین- شهداد‌نژاد، دروازه‌بان مس کرمان- چرا جایش را در دقیقه ٨٨ به جانشین خود داد و حتى یک ضربه پنالتى را هم نگرفت؛ و «امیر» این اشتباهات را عفو نمی‌کند.
سوم: على دایى، چه با جگر و چه پردل، با سر نترس، مقابل استقلال قرار گرفت و، چون با دو پنالتى گل خورد، آخ هم نگفت و هر دو گل را جبران کرد و نقاط ضعف تیم شفر را به رخ او کشاند.
امیدوارى‌هاى پرسپولیس
حق و حقوق پرسپولیس
٣- از هرچه بگذریم، از آخرین بازى پرسپولیس و کاشیما آنتلرز، نمی‌توان گذشت چراکه این، یک بازى متفاوت است از در حریف پر از تفاوت. آیا پرسپولیس که در خلق اتفاقات و در «خرق عادت» رایج در فوتبال غرب آسیا «ید طولایى» دارد، یک بار دیگر شگفتى می‌سازد و مهم‌ترین حادثه در قاره‌کهن را پدید می‌آورد؟
از بازى رفت گفتن، مسلماً هر آینه لازم است. پرسپولیس باید بداند که از نظر ما هم، فقط مفت باخت.
پرسپولیس باید بداند که در نگاه ما، نتیجه بازى رفت، هیچ ربط معنادار و هیچ ارتباط تعیین‌کننده‌اى نسبت به مسابقه برگشت و کل دو بازى، ندارد.
پرسپولیس باید بداند که باختش در ورزشگاه کاشیما ساکر، فقط معلول دو حادثه بود. دو حادثه که البته اتفاقى پدید نیامد.
پرسپولیس باید مطمئن باشد که در بازى برگشت، پرشورترین یاران را دارد. ١٠٠هزار نفر که ورزشگاه آزادى را، از درون و از بیرون، مال خود و مال پرسپولیس می‌کنند.
پرسپولیس تا اینجا هم کار خودش را کرده است ولى کیست که نداند که گام آخر، اهمیتى دارد به اندازه همه گام‌هاى ماقبل آخر. ما، دوم شدن را بد هم نمی‌دانیم ولى حق پرسپولیس، اول شدن و ایستادن بر سکوى نخست است. ما فکر می‌کنیم پرسپولیس سرسوزنى کوتاه نمى آید، شما چطور فکر می‌کنید؟ بله آقایان، ژاپن را با برزیلى‌هایش باید برد.
