خبرورزشی/ آرتین زهرابی : هفته گذشته عادل فردوسی پور در برنامه ۹۰، گزارشی از وضعیت تیم فوتبال بانوان ملوان انزلی پخش کرد؛ تیم محبوب اما مهجوری که که تا آستانه فروپاشی و تعطیلی پیش رفت اما به دلیل ایستادگی و مقاومت قابل‌تحسین مریم ایراندوست و شاگردانش و البته حمایت برخی مسئولان، دوباره روی پا ایستاد. عادل، گزارشی از حال و روز بانوان ملوان پخش کرد که فوتبال را با تمام حس مادرانه خود دنبال می‌کنند؛ حسی دل‌پذیر و دوست‌داشتنی که برای ما عزیز است...
دوشنبه شب گذشته اما یک گزارش دیگر در برنامه ۹۰ دیدیم؛ این بار باز هم از فوتبال گیلان.
داماش از جمله تیم‌هایی است که حضور امروزش را فوتبال ایران، مدیون کوشش‌های بی‌وقفه جوانانی است که از زندگی خود زدند اما این تیم را فراموش نکردند؛ تیمی که می‌رفت تا اساسا وجود خارجی نداشته باشد و به خاطره‌ای تلخ و دور تبدیل شود اما داماشی‌ها اجازه ندادند این اتفاق رخ بدهد. صعود به فینال جام حذفی و تشویق‌های هماهنگ و از ته دل همین جوانان باعث شد تا عادل فردوسی‌پور این تیم دوست‌داشتنی را زیر نظر داشته باشد.
حالا برنامه ۹۰ فارغ از این که با سلیقه مجری آن موافق یا مخالف باشیم، از تیم بانوان یک شهرستان گرفته تا یک تیم دسته دومی که تلاش‌هایش در سطح کشور نادیده گرفته می‌شود، همه را می‌بیند و گزارشگران او در شهرستان‌ها به دنبال سوزه‌های بکر می‌روند.
از این نظر باید به عادل فردوسی‌پور که به برنامه‌سازی روی آورده و از حضور ایستاده و ساکن در استدیو فاصله گرفته تبریک گفت. اگر تفاوتی میان ۹۰ و سایر برنامه‌هایی از این سیاق وجود دارد، دقیقا به دلیل همین نگاه خاص است. این که از سطح فاصله بگیریم و در عمق بلغزیم؛ اتفاقی که غالبا در برنامه‌های تلویزیونی رخ نمی‌دهد اما فردوسی‌پور حسابش را از دیگران جدا کرده است...
