خبرورزشی/ آرتین زهرابی: جواد خیابانی از نظر فکری و بحث های عقیده ای، با ما تفاوت دارد؛ این نکته البته از بدیهی ترین اتفاقات بشری است؛ چرا که قاعده این است هیچ کدام شبیه هم نباشیم و مثل یکدیگر فکر نکنیم.
قرار نیست آن طور که جواد خیابانی می اندیشد، ما هم فکر کنیم یا بحث بر سر این نیست که هر بار او به نکته ای اشاره می کند؛ ما آن را را تایید کنیم.
البته وقتی پای یک رسانه عمومی که با بودجه بیت المال اداره می شود به میان می آید، قواعد به طور کلی عوض می شود.
خیابانی یا هر مجری دیگری در بخش خصوصی یا یک تلویزیون کابلی، می تواند دوربین را جلوی خودش بکارد و با همان انگلیسی دست و پا شکسته با همه دنیا حرف بزند اما اینجا قضیه خیلی فرق می کند، چون صدا و سیما یک رسانه عمومی است.
 دیالوگ های مفتضحانه به زبان آلمانی یا ژاپنی یک موضوع درخواستی از سوی بینندگان نبود و آقای خیابانی، خودش به انجام کارهای محیرالعقول اصرار دارد.
 کسی چنین موضوعی را از او نخواسته و اساسا دلیلی ندارد که یک مرد ساده با استعداد متوسط، هم در کار امدادرسانی در صف اول قرار بگیرد، هم مترجم خوبی باشد، هم به دو زبان دیگر تسلط پیدا کند، هم مجری و کارشناس و ... باشد!
جواد خیابانی می تواند - و باید - پس از 30 سال گزارش در تلویزیون و حضور در برنامه های زنده، یک بازی فوتبال را با کمترین میزان سوتی، گزارش کند. حداقل کاری که خیابانی می تواند انجام بدهد این است که در هر برنامه ای و به هر بهانه ای احساساتی نشود و گریه نکند.
جواد خیابانی باید به این باور برسد هیچ کس در این مملکت که فوتبال را تعقیب می کند نه از او که از عادل فردوسی پور هم توقع انجام کارهای محیرالعقول را ندارد.
 هیچ کس از جواد خیابانی نمی خواهد جیمز باند باشد؛ خیابانی باید در نقش خودش ظاهر شود؛ یک مجری صدا و سیما که کارش گزارش کم عیب و نقص فوتبال است؛ همین!