خبرورزشی/ آرتین زهرابی: پس از سال ها شاید این برای نخستین بار است که عادل فردوسی پور یک دربی را بدون دردسر تماشا کرد.
او نه نگران جمع کردن گروهش بود، نه نکته های آماری را گوشزد می کرد، نه به گزارشگرانش توصیه کرد حواسشان را به حاشیه های بازی جمع کنند، نه از آنها گزارش های میدانی خواست و نه حتی خودش دربی را گزارش کرد.
فردوسی پور در حالی هیچ کاره رسانه ای دربی پایتخت بود که شاید برای او هم بد نبود یک روز را این گونه استراحت کند!
تماشای دربی با خیال راحت، بی دغدغه بدون فکر کار... یکی از ویژگی های ما ایرانی ها این است که بیشتر بلدیم ادای کار کردن را در بیاوریم؛ در غیر این صورت همه می دانیم خیلی ها نه کار می کنند نه اصلا مال کار کردن هستند اما عادل فردوسی پور در بخش رسانه، فعالیتش بسیار زیاد بود.
20 سال بی وقفه در صدا و سیما برای اعتلای برنامه 90 دوید و جنگید. در کنارش شرایط تدریس او در دانشگاه صنعتی شریف و کار کردن با دانشجویان پیشرو و نکته سنج این دانشگاه و همچنین دوباره درس خواندن و ادامه دادن تا مقطع دکترا...
فردوسی پور تا جایی که من یکی می دانم حتی یک روز زندگی اش را در این سال ها به بطالت نگذراند. خیلی زیاد فوتبال تماشا کرد؛ چه بسیار خواند و از مطالعه غافل نشد و برای تلویزیون برنامه سازی کرد؛ حالا چه تفاوتی دارد که او یک دربی را اساسا نباشد؟
میان مجریانی که از میهمان خود سوال می کنند «دربی بازترین دربی باز دربی کیه!!!» چرا باید عادل فردوسی پور برنامه بسازد؟
برنامه نساختن و حذف فردوسی پور، خود می تواند یک صدای بلند باشد برای همه آنهایی که در عین نادانی، ندانم کاری و سهل انگاری برای همه ما ادای کار کردن و زحمت کشیدن را در می آورند.
یک روز خیلی دوست داریم به آنها بگوییم شما را به خدا این قدر کار نکنید؛ خسته می شوید! اجازه بدهید بعد از این همه سال کار واقعی و طاقت فرسا، یک خسته نباشید ساده بگوییم به همه آنهایی که صادقانه کار و تلاش کردند؛ از هیچ رانتی استفاده نکردند و بر اساس استعدادهای ذاتی و اکتسابی خود در این مملکت رشد کردند.
خسته نباشید آقای فردوسی پور؛ دربی تهران در غیاب شما قطعا بسیاری از جذابیت هایش در قالب تصویر و نریشن، پنهان می ماند.
او نه نگران جمع کردن گروهش بود، نه نکته های آماری را گوشزد می کرد، نه به گزارشگرانش توصیه کرد حواسشان را به حاشیه های بازی جمع کنند، نه از آنها گزارش های میدانی خواست و نه حتی خودش دربی را گزارش کرد.
فردوسی پور در حالی هیچ کاره رسانه ای دربی پایتخت بود که شاید برای او هم بد نبود یک روز را این گونه استراحت کند!
تماشای دربی با خیال راحت، بی دغدغه بدون فکر کار... یکی از ویژگی های ما ایرانی ها این است که بیشتر بلدیم ادای کار کردن را در بیاوریم؛ در غیر این صورت همه می دانیم خیلی ها نه کار می کنند نه اصلا مال کار کردن هستند اما عادل فردوسی پور در بخش رسانه، فعالیتش بسیار زیاد بود.
20 سال بی وقفه در صدا و سیما برای اعتلای برنامه 90 دوید و جنگید. در کنارش شرایط تدریس او در دانشگاه صنعتی شریف و کار کردن با دانشجویان پیشرو و نکته سنج این دانشگاه و همچنین دوباره درس خواندن و ادامه دادن تا مقطع دکترا...
فردوسی پور تا جایی که من یکی می دانم حتی یک روز زندگی اش را در این سال ها به بطالت نگذراند. خیلی زیاد فوتبال تماشا کرد؛ چه بسیار خواند و از مطالعه غافل نشد و برای تلویزیون برنامه سازی کرد؛ حالا چه تفاوتی دارد که او یک دربی را اساسا نباشد؟
میان مجریانی که از میهمان خود سوال می کنند «دربی بازترین دربی باز دربی کیه!!!» چرا باید عادل فردوسی پور برنامه بسازد؟
برنامه نساختن و حذف فردوسی پور، خود می تواند یک صدای بلند باشد برای همه آنهایی که در عین نادانی، ندانم کاری و سهل انگاری برای همه ما ادای کار کردن و زحمت کشیدن را در می آورند.
یک روز خیلی دوست داریم به آنها بگوییم شما را به خدا این قدر کار نکنید؛ خسته می شوید! اجازه بدهید بعد از این همه سال کار واقعی و طاقت فرسا، یک خسته نباشید ساده بگوییم به همه آنهایی که صادقانه کار و تلاش کردند؛ از هیچ رانتی استفاده نکردند و بر اساس استعدادهای ذاتی و اکتسابی خود در این مملکت رشد کردند.
خسته نباشید آقای فردوسی پور؛ دربی تهران در غیاب شما قطعا بسیاری از جذابیت هایش در قالب تصویر و نریشن، پنهان می ماند.