خبرورزشی/جهانگیر کوثری؛ دوومیدانی ما به قهرمانی آسیا میرود. این رشته پرتراکم با وجود مدعیان بزرگ جهانی در قاره آسیا در طی تاریخ پاسخگوی فصلی دوستداران خود است. جرقههایی در تاریکی روز! تکستارههای تولدیافته از دورهای جغرافیایی ایران و پرندههایی که کمتر به سوی آسمان آبی ما پرواز میکنند.
خاطرات خوش پرواز تیمور غیاثی در بازیهای آسیایی ۱۹۷۴ و برق مدال طلای تیمور که ورزشگاه آزادی را نورانی کرد و پس از فرود تیمور ورزشگاه به احترام مرد موطلایی با یک لنگه کفش ایستاد و به او احترام کرد. او یکی از ۳۶ مدال طلا را بر گردن آویخت، اما شکست دادن نیچین، قهرمان و رکورددار جهان حکایت دیگری بود. تکرار این اتفاقات زمینه شور و شعف و امیدواری را در نسلهای بعدی زنده میکند و انگیزهای میشود تا گرایش به دوومیدانی در نوجوانان و جوانان بیشتر شود. همانگونه که حسین شایان پس از ۱۹ سال موفق شد رکورد تیمور غیاثی را بزند و از مانع 2/23 عبور کند. دوومیدانی ما با ۱۶ ورزشکار مرد و زن راهی قطر میشود تا در آخرین روزهای فروردین با قهرمانان و دوندگان سرشناس ژاپنی، چینی، کرهای، قطری، عربستانی، تایلندی و دیگر چهرههای شاخص آسیا به رقابت بپردازد. احسان حدادی امید اول ما در پرتاب دیسک با تمام امکانات و مربی آمریکایی خود در ینگه دنیا مشغول تمرین است تا شاید مدال طلای این رشته را برای ما به ارمغان بیاورد. بهنام شیری هم در این رشته به عنوان یک مدعی حضور دارد. امید بعدی ما به حسن تفتیان در ۱۰۰ متر و ۲۰۰ متر است و حسین کیهانی که شاید شگفتیساز ما در این دوره باشد. مهسا میرزاطبیبی، شهلا محمودی، ژاله کاردان، الناز کمپانی و تکتم دستاربندان هم باید در این فصل و فرصت به دست آمده خود را در قارهها بیندازند. از چهارم اردیبهشت این رخداد دوومیدانی ما را در آزمایش بزرگی قرار میدهد که کارها و حرکتهای کیهانی، رئیس فدراسیون را به نقد بکشانیم. فدراسیون برای آمادهسازی قهرمانان خود از هیچ پیشنهاد مفیدی عبور نکرده و حالا نوبت دوندگان ماست تا ثابت کنند در آسیا یک مدعی به حساب میآیند. طلاییهای جاکارتا به امید تکرار مدال طلای خود در این بازیها به قطر میروند. امیر مرادی، حسین کیهانی و احسان حدادی و روزنههای باز شده برای بانوان ما و کسب مدال.
۱۶ دوومیدانیکار و این همه رشتههای متنوع برای ماندن در لیست تاریخی دوومیدانی آسیا. دیگر بهانهای برای بیمدالی نخواهیم داشت.
خاطرات خوش پرواز تیمور غیاثی در بازیهای آسیایی ۱۹۷۴ و برق مدال طلای تیمور که ورزشگاه آزادی را نورانی کرد و پس از فرود تیمور ورزشگاه به احترام مرد موطلایی با یک لنگه کفش ایستاد و به او احترام کرد. او یکی از ۳۶ مدال طلا را بر گردن آویخت، اما شکست دادن نیچین، قهرمان و رکورددار جهان حکایت دیگری بود. تکرار این اتفاقات زمینه شور و شعف و امیدواری را در نسلهای بعدی زنده میکند و انگیزهای میشود تا گرایش به دوومیدانی در نوجوانان و جوانان بیشتر شود. همانگونه که حسین شایان پس از ۱۹ سال موفق شد رکورد تیمور غیاثی را بزند و از مانع 2/23 عبور کند. دوومیدانی ما با ۱۶ ورزشکار مرد و زن راهی قطر میشود تا در آخرین روزهای فروردین با قهرمانان و دوندگان سرشناس ژاپنی، چینی، کرهای، قطری، عربستانی، تایلندی و دیگر چهرههای شاخص آسیا به رقابت بپردازد. احسان حدادی امید اول ما در پرتاب دیسک با تمام امکانات و مربی آمریکایی خود در ینگه دنیا مشغول تمرین است تا شاید مدال طلای این رشته را برای ما به ارمغان بیاورد. بهنام شیری هم در این رشته به عنوان یک مدعی حضور دارد. امید بعدی ما به حسن تفتیان در ۱۰۰ متر و ۲۰۰ متر است و حسین کیهانی که شاید شگفتیساز ما در این دوره باشد. مهسا میرزاطبیبی، شهلا محمودی، ژاله کاردان، الناز کمپانی و تکتم دستاربندان هم باید در این فصل و فرصت به دست آمده خود را در قارهها بیندازند. از چهارم اردیبهشت این رخداد دوومیدانی ما را در آزمایش بزرگی قرار میدهد که کارها و حرکتهای کیهانی، رئیس فدراسیون را به نقد بکشانیم. فدراسیون برای آمادهسازی قهرمانان خود از هیچ پیشنهاد مفیدی عبور نکرده و حالا نوبت دوندگان ماست تا ثابت کنند در آسیا یک مدعی به حساب میآیند. طلاییهای جاکارتا به امید تکرار مدال طلای خود در این بازیها به قطر میروند. امیر مرادی، حسین کیهانی و احسان حدادی و روزنههای باز شده برای بانوان ما و کسب مدال.
۱۶ دوومیدانیکار و این همه رشتههای متنوع برای ماندن در لیست تاریخی دوومیدانی آسیا. دیگر بهانهای برای بیمدالی نخواهیم داشت.