خبرورزشی/ آرتین زهرابی: در دنیای فوتبال هم شلوغ‌کاری، شورش‌های هواداری و مواردی از این دست داریم اما آن‌ها به وقتش از فوتبال لذت می‌برند و با این ورزش کیف می‌کنند؛ در واقع نوع نگرش‌ها در آن‌جا متفاوت است. آن‌ها جور دیگری زندگی می‌کنند و استانداردهای متفاوتی دارند.
ما فقط با مشتی ادا و اصول، می‌خواهیم بگوییم خیلی حرفه‌ای هستیم اما عملا نه عرضه برگزاری یک بازی پرتماشاگر را داریم نه در مسائل فرهنگی، خودمان را با دنیای فوتبال حرفه‌ای تطبیق داده‌ایم.
مدت‌ها قبل از اتفاق تلخ ورزشگاه آزادی و آن‌چه دیروز در دیدار تیم‌های پرسپولیس و سپاهان دیدیم، یکی از منتقدان همیشگی کی‌روش می‌گفت این آقا اجازه نمی‌دهد از فوتبال لذت ببریم؛ بس که با همه جنگ و دعوا دارد...
امروز کی‌روش نیست اما مناقشه‌های فوتبال ایران حالت پارتیزانی پیدا کرده و به شورش‌های هواداری تبدیل شده است!
یک آمار ویران‌کننده حکایت از یک کشته و بیش از ۲۴۰ زخمی دارد؛ آن هم در شرایطی که می‌شد در این روزهای واپسین لیگ که لحظه‌هایی حساس و تماشایی است، از فوتبال لذت برد و در کنار هم جشن قهرمانی یکی از تیم‌های مدعی را دید.
امروز کی‌روش نیست که هر حادثه‌ای را به او نسبت بدهیم و این مرد را شریک تمام سیاه‌بختی‌ها بدانیم؛ امروز ما هستیم و این فوتبالی که می‌گویند آلوده به شرط‌بندی، دوپینگ و ... است. فوتبالی که نمی‌توانیم شاهد برگزاری ساده و سالم یک بازی مثلا حساس باشیم. فوتبالی که یک سوی آن شعار رئیس مافیا سر می‌دهند، سمت دیگرش بازیکنی را متهم به شرط‌بندی و رفتارهای عامدانه حین بازی می‌کنند؛ این واقعا نامش فوتبال است؟
حمله تماشاگران دو تیم به هم، در شرایطی که می‌شد شاهد یک رقابت سالم‌تر میان آن‌ها باشیم عملا توجیه منطقی ندارد؛ هر کدام از این تیم‌ها جایگاه خود را دارند و درگیری‌های آن‌ها واقعا معنا ندارد. همین بی‌معنابودن همه‌چیز است که معنای خودش را در فوتبال ما از دست داده.
حالا نه کی‌روش هست که همه‌چیز را گردن او بیندازیم، نه عادل فردوسی‌پور که در دوشنبه شب‌ها، یک کنکاش تصویری درست و حسابی در این زمینه کند. کلا قید همه خوب‌ها را زده‌ایم!
خیالمان راحت باشد که با این وضعیت وحشتناک، هرگز بانوان نمی‌توانند وارد ورزشگاه‌های ما شوند؛ اساسا دنبال این شعارهای تو خالی نباشیم که در یک کلام این کاره نیستیم.
