خبرورزشی/ محمدسعید عبائی؛ سه هفته پیش، یک شب پس از آن‌که لیورپول و تاتنهام به دیدار نهایی لیگ قهرمانان اروپا راه یافتند، چلسی و آرسنال نیز به دیدار نهایی لیگ اروپا رسیدند تا ۴ تیم انگلیسی متشکل از ۳ لندنی و یک لیورپولی به فینال بازی‌های اروپایی رنگ و بوی رقابت‌های داخلی انگلستان را ببخشند. حضور آرسنال، چلسی، لیورپول و تاتنهام که ۴ غول از ۶ تیم بزرگ انگلستان هستند در دو فینال اروپایی در باکو و مادرید می‌تواند در کنار درخشش نسبی انگلستان در جام جهانی ۲۰۱۸ نشانه گذر فوتبال این کشور از چارچوب سنتی به سیستم تمام فوتبال مدرن باشد.
فوتبال بسیار بیش‌تر از هر ورزش دیگری فراگیر است و در اکثریت کشور‌های دنیا با فاصله، ورزش اول به شمار می‌رود، اما از منظری دیگر، با وجود این همه پویایی و تحولات مستمر در تاکتیک‌های فوتبال، قوانین حاکم بر خود بازی از بسیاری رشته‌های دیگر کمتر دستخوش تغییر و تحول شده است. این در درجه نخست ناشی از حاکمیت آشکار و نهان انگلیسی‌ها بر فوتبال است. بریتانیا تنها کشور در جهان است که بیش از یک عضو در فیفا دارد که ناشی از تأثیر و نفوذ اولیه‌شان در شکل‌گیری تشکیلات بین‌المللی فوتبال است. اتفاقاً همین ۴ عضو بریتانیایی یعنی انگلستان، اسکاتلند، ایرلند شمالی و ولز اعضای دائمی اتحادیه قانون‌گذاری فوتبال در فیفا نیز هستند که مرجع تصمیم‌گیری تغییرات احتمالی در قوانین فوتبال است. این وفاداری متعصبانه به سنت‌ها برای کشوری که در سمت مخالف جاده رانندگی می‌کنند، سوئیچ‌های برقش نسبت به باقی کشور‌ها وارونه است، عضو اتحادیه اروپاست، اما از اول هم واحد پول و روند اخذ روادیدش متفاوت بوده و حالا هم اصرار بر جدایی از آن را دارد، چندان هم تعجبی ندارد.
جام باشگاه‌های اروپا تاکنون شاهد ۵ مبارزه بین تیم‌های هم‌وطن از ایتالیا (میلان و یوونتوس ۲۰۰۳)، انگلستان (منچستر‌یونایتد و چلسی ۲۰۰۸)، آلمان (بایرن‌مونیخ و بروسیا دورتموند ۲۰۱۳) و اسپانیا (رئال‌مادرید و اتلتیکو مادرید ۲۰۱۴ و ۲۰۱۶) در دیدار پایانی بوده است، اما این فینال‌ها هیچ‌گاه با بازی دو هم‌وطن دیگر در دیدار نهایی لیگ اروپا در همان سال مقارن نشده است.
اکنون باید منتظر نشست و دید آیا این تقارن دوقلو در انتهای فصل فوتبالی فقط یک اتفاق حاصل از احتمالات فراوان است یا ناشی از یک برنامه‌ریزی بلندمدت است و نتیجه‌ای بیش از تصور بر فوتبال کشوری که مبدع و قانونگذار فوتبال نوین است خواهد داشت و یا حتی فراتر، در سالی که تنش‌های «برگزیت» و خروج احتمالی بریتانیا از اتحادیه اروپا ابعاد جهانی پیدا کرده، این تقارن با برگزیت نیز مقارن خواهد بود و فوتبال انگلستان هم مانند سیاست بین‌المللی‌اش داعیه تافته جدابافتگی در پیش خواهد گرفت!
فوتبال بسیار بیش‌تر از هر ورزش دیگری فراگیر است و در اکثریت کشور‌های دنیا با فاصله، ورزش اول به شمار می‌رود، اما از منظری دیگر، با وجود این همه پویایی و تحولات مستمر در تاکتیک‌های فوتبال، قوانین حاکم بر خود بازی از بسیاری رشته‌های دیگر کمتر دستخوش تغییر و تحول شده است. این در درجه نخست ناشی از حاکمیت آشکار و نهان انگلیسی‌ها بر فوتبال است. بریتانیا تنها کشور در جهان است که بیش از یک عضو در فیفا دارد که ناشی از تأثیر و نفوذ اولیه‌شان در شکل‌گیری تشکیلات بین‌المللی فوتبال است. اتفاقاً همین ۴ عضو بریتانیایی یعنی انگلستان، اسکاتلند، ایرلند شمالی و ولز اعضای دائمی اتحادیه قانون‌گذاری فوتبال در فیفا نیز هستند که مرجع تصمیم‌گیری تغییرات احتمالی در قوانین فوتبال است. این وفاداری متعصبانه به سنت‌ها برای کشوری که در سمت مخالف جاده رانندگی می‌کنند، سوئیچ‌های برقش نسبت به باقی کشور‌ها وارونه است، عضو اتحادیه اروپاست، اما از اول هم واحد پول و روند اخذ روادیدش متفاوت بوده و حالا هم اصرار بر جدایی از آن را دارد، چندان هم تعجبی ندارد.
جام باشگاه‌های اروپا تاکنون شاهد ۵ مبارزه بین تیم‌های هم‌وطن از ایتالیا (میلان و یوونتوس ۲۰۰۳)، انگلستان (منچستر‌یونایتد و چلسی ۲۰۰۸)، آلمان (بایرن‌مونیخ و بروسیا دورتموند ۲۰۱۳) و اسپانیا (رئال‌مادرید و اتلتیکو مادرید ۲۰۱۴ و ۲۰۱۶) در دیدار پایانی بوده است، اما این فینال‌ها هیچ‌گاه با بازی دو هم‌وطن دیگر در دیدار نهایی لیگ اروپا در همان سال مقارن نشده است.
اکنون باید منتظر نشست و دید آیا این تقارن دوقلو در انتهای فصل فوتبالی فقط یک اتفاق حاصل از احتمالات فراوان است یا ناشی از یک برنامه‌ریزی بلندمدت است و نتیجه‌ای بیش از تصور بر فوتبال کشوری که مبدع و قانونگذار فوتبال نوین است خواهد داشت و یا حتی فراتر، در سالی که تنش‌های «برگزیت» و خروج احتمالی بریتانیا از اتحادیه اروپا ابعاد جهانی پیدا کرده، این تقارن با برگزیت نیز مقارن خواهد بود و فوتبال انگلستان هم مانند سیاست بین‌المللی‌اش داعیه تافته جدابافتگی در پیش خواهد گرفت!
