خبرورزشی/ مهدی توتونچی؛ فینال لیگ اروپا با برتری چلسی به پایان رسید تا مائوریسیو ساری در هفتمین دهه زندگی اش بالاخره به اولین جام مهم دوران سرمربیگری‌اش دست یابد و با «افتخار» احتمالاً راهی تورین برای نشستن روی نیمکت یوونتوس شود. او درحالی فاتح نبرد باکو شد که اونای امری، متخصص فتح لیگ اروپا به حساب می‌آمد. سرمربی اسپانیایی پیش از این در ۳ فصل پیاپی با سویا، جام را بالای سر برده بود و توپچی‌ها به همین دلیل، حساب ویژه‌ای روی او باز می‌کردند.
یکی از مهم‌ترین دلایل این قهرمانی، کمبود نیروی انسانی ماهر در پیکره آرسنال بود. توپچی‌ها آشکارا در فاز هجومی دچار مشکل بودند. آرون رمزی مثل بیشتر زمان‌های هر فصل، مصدوم بود و مجادلات سیاسی بین آذربایجان و ارمنستان، اجازه حضور مخیتاریان را در این بازی نداد. در غیاب این دو بازیکن، مسعود اوزیل تنها هافبک بازیسازی بود که امری داشت. اوزیل آشکارا در حضیض دوران فوتبالش قرار دارد و لازم به یادآوری نیست که در همین فصل بار‌ها با امری به مشکل خورده بود. ستاره ترک‌تبار ژرمن‌ها در باکو، چیز خاصی نشان نداد و به همین دلیل، زوج تهاجمی اوبامیانگ و لاکازت هم دیده نشدند.
ساری از تاکتیک ویژه‌ای برای این بازی استفاده کرد. او با علم به ژن بازی آرسنال مبنی بر پاسکاری‌های پیاپی و علاقه زیاد به توپ، تیمش را کاملاً برپایه استفاده از ضدحملات روانه زمین کرد. ادن آزار در چپ و پدرو در راست، دو بال سرعتی چلسی بودند که هم توان حمل توپ بالایی داشتند و هم قابلیت عبور از نفرات مقابل. جز این، هر دو نفر قدرت زدن ضربه نهایی را داشتند. در کنار آنها، ژیروی فرانسوی جلوتر از ایگواین در ترکیب قرار گرفت و نشان داد چه انتخاب بهتر و بهینه‌تری بوده. این مثلث درخشان، همه کاره قهرمانی چلسی بود؛ آزار دو گل زد و یک پاس گل داد. ژیرو یک گل سدشکن زد، یک پاس گل داد و یک پنالتی گرفت و پدرو هم گل دوم را وارد دروازه چک کرد.
قهرمان نشدن آرسنال در لیگ اروپا، نمره مردودی کامل را پای برگه کارنامه این فصل آنان با حضور امری می‌اندازد. آن‌ها با فتح باکو راهی لیگ قهرمانان فصل بعد می‌شدند ولی حالا این سهمیه به لیون فرانسه رسیده و توپچی‌ها درست به مانند یونایتد باید فصل بعد را در لیگ اروپا سپری کنند. در همین گزاره «آرسنال و یونایتد»، حقیقت جالب دیگری نهفته است. آرسن ونگر و الکس فرگوسن روی نیمکت توپچی‌ها و شیاطین سرخ، مجموعاً بیش از نیم قرن نشستند و این دو تیم را به دوقطبی لیگ برتر مبدل کردند. همان‌قدر که هواداران دو تیم در زمان حضور این دو مربی، روی آسمان‌ها سیر می‌کردند باید تاوان آن حضور طولانی را با رنج دوران گذار از آن‌ها بدهند. یونایتد بعد از فرگوسن، با مویس، گیگز، فان‌خال، مورینیو و سولشائر هیچ‌گاه به ساحل امن نرسید و فقط به چند درمان قطعی دست یافت. آرسنال در اولین فصل بدون ونگر، نتوانست سهمیه لیگ قهرمانان را بگیرد و به نظر می‌رسد باید همچنان صبوری کند.