خبرورزشی/ کارن فیروزی ؛ فلیکس سانچس این روزها نه در فوتبال آسیا بلکه در فوتبال مدرن دنیا هم جایی برای خودش دست و پا کرده است؛ سرمربی جوان قطریها که با این تیم فاتح رقابتهای جام ملتهای آسیا شده حالا به عنوان تیم مهمان راهی رقابتهای کوپا آمریکا شده و قرار است تواناییهای تیمش را در رقابتهای آمریکایجنوبی محک بزند. فلیکس اسپانیایی که با ارائه فوتبالی جذاب و تماشاگرپسند جام ملتهای آسیا را برده قراردادش را تا سال ۲۰۲۲ با قطریها تمدید کرده و امیدوار است در جام جهانی هم بازیکنانش بدرخشند. او روز گذشته گفتوگوی مفصلی با فرانس فوتبال داشته که بخشی از آن را در زیر از نظر میگذرانید.
*بعد از اینکه قهرمان جام ملتهای آسیا شدید، قراردادتان را به تازگی تا سال ۲۰۲۲ با قطر تمدید کرده اید. فعلاً هم که در رقابتهای کوپا آمریکا حضور دارید، جایی که با تیمهای پاراگوئه، کلمبیا و آرژانتین همگروه شده اید. میخواهید این یکی جام را هم ببرید؟
(میخندد) چالش بسیار سختی است. در جام ملتهای آسیا هدف ما این بود که تیم جنگندهای باشیم. انتظارمان این بود که تورنمنت خوبی را پشتسر بگذاریم ولی با رسیدن به عنوان قهرمانی، عالی نشان دادیم. اینکه تیمی هفت مسابقه پی در پی را ببرد کار سختی است. برای مردم قطر مهم بود که نشان دهند میتوانند چنین تورنمنتی را ببرند، چون پیش از این فکر میکردند قطر توانایی قهرمان شدن ندارد. زیبا بودیم که نشان دادیم با تلاش و پشتکار و داشتن یک ایده روشن برای آینده میتوانید از انتظاراتی که از شما میرود هم فراتر بروید. خب درباره سؤالتان هم باید بگویم ما تا به الان در رقابتهای کوپاآمریکا بازی نکردهایم. مهم این است بازیکنانم کسب تجربه کنند و از این تجربه استفاده کنند تا بازیکنان قویتری شوند. آنها خیلی خوب میدانند برای آماده شدن در راه جام جهانی باید هرچه در توان دارند رو کنند، چون جامجهانی مسئولیت زیادی برای قطر به بار آورده است.
*شما بسیاری از بازیکنان قطر را از زمانی که در تیم زیر ۱۹ سالههای این کشور بودهاند را میشناسید و به نوعی تشکیل یک خانواده داده اید. چطور موفق به انجام چنین کاری شده اید؟
قطر کشور کوچکی است و فقط ۱۲ تا تیم دارد که در لیگش بازی میکنند. بازیکنان همدیگر را میشناسند. خیلی از آنها مدت زمان زیادی است که در تیم ملی بازی میکنند و این موضوع خودش برای من یک مزیت است.
*شما سال ۲۰۰۶ به قطر رفتهاید. از آن زمان به بعد پیشرفت فوتبال در این کشور چطور بوده است؟
پیشرفت که زیاد بوده ولی مهمترین موضوع این است که در اینجور مواقع شما باید برنامههای بلندمدت ترسیم کنید، کاری که سختیهای خودش را دارد، چون در فوتبال همه خیلی سریع به دنبال نتیجه هستند. در قطر، اما شرایط متفاوت است. کمپ اسپایر زیر ساخت بسیار سطح بالایی دارد و نقش مهمی برای پرورش جوانانی دارد که میخواهند در فوتبال آینده این کشور نقش داشته باشند. قهرمانی در آسیا هم باعث شد مردم بیشتری با تیم ملی کشورشان آشنا شوند و جوانها هم ببیند که اگر بخواهند میتوانند موفق شوند.
*جوانان قطری برای بازی کردن در فوتبال اروپا چه چیزی کم دارند؟
احتمالاً دلیلش عدم شناخت بازیکنان ماست. فرصت خوبی برای بازیکنان قطر است تا در آینده در فوتبال اروپا بازی کنند تا هم از لحاظ بازی و هم جنبه انسانی پختهتر شوند. آنها سطح لازم را دارند. چالششان احتمالاً سازگاری با فوتبال خارج و یک زندگی جدید خواهد بود؛ چالشی که البته برای کسی که در قطر بزرگ شده چندان راحت نیست.
*قبلاً بازیکنان خارجی زیادی تغییر ملیت میدادند و برای قطر بازی میکردند. این موضوع الان سال هاست دیگر از دستور کار خارج شده است. برای جام ملتهای آسیا شما بازیکنانی را در اختیار داشتید که بسیاری از آنها در کمپ اسپایر آموزش دیده بودند. آیا اولویت برای جامجهانی قطر هم همین پرورش جوانان است؟
قطعاً. با وجود محدودیتهای ممکن، این جنبه اهمیت زیادی اینجا دارد. ما باید با داشتههایمان کار کنیم و آنها را پیشرفت بدهیم. مدارس فوتبال و کمپهای آموزشی به ما اجازه میدهد بازیکنان مد نظر خودمان را داشته باشیم و برای پیشرفت آنها برنامهریزی کنیم.
*برای شما و برای کشوری مثل قطر، حضور چهرههایی مثل ژاوی در این کشور، چه اهمیتی دارد؟
من و ژاوی با هم ارتباط بسیار نزدیکی داریم و دوست هستیم. در فینال جام ملتهای آسیا و در بازی برابر ژاپن ما ۷ تا از بازیکنان السد را در ترکیب داشتیم که در این تیم باشگاهی کنار ژاوی بازی میکردند. تمرین کردن کنار ژاوی روی آنها تأثیر زیادی گذاشته بود. آنها به ژاوی احترام میگذارند نه فقط به این خاطر که ژاوی است بلکه به این خاطر که ژاوی هر روز به آنها نشان میداد که فراتر از یک بازیکن حرفهای ساده است. در طول برگزاری رقابتهای جام ملتهای آسیا، ژاوی در امارات نبود ولی ما هر روز با هم درباره موضوعات فوتبالی صحبت میکردیم.
*به طور مشخص، تأثیر شما بر این فوتبال چقدر است؟
فکر میکنم برای پیشرفت کردن، مهم این است که آدم خودش را هم بسازد و از روی دست کسی کپی نکند. وقتی زحمات شما نتیجه بدهد، نیرو و قدرت بیشتری به دست میآورید. با این حال باید بگویم من از آدمهای زیادی الهام گرفتهام. خوسپ کولومر، مدیر فنی سابقم در بارسا، مهمترین این آدمها بود، چون چیزهای زیادی از او آموختم. رودولفو بورل که الان در منچسترسیتی دستیار است هم تأثیر زیادی بر کار من داشت. بینهایت از کار مربیانی که سبک خودشان را دارند خوشم میآید ولی بزرگترین مرجع برای من پپ گواردیولا است. احترام زیادی برای کاری که او انجام میدهد قائلم.
*میتوانید فلسفه فوتبالیتان را توضیح دهید و بگویید چطور این فلسفه را به خورد تیمتان میدهید؟
قبل ازهرچیزی باید تکتک بازیکنانی که در اختیار دارید را بررسی و آنالیز کنید، باید بفهمید چطور آنها را مربیگری کنید و چطور با ایدهای که در سر دارید سازگارشان کنید. میخواهم تیمهایم سازماندهی خوبی داشته باشند، حفظ توپ کنند و بر بازی مسلط شوند. اگر توپ نداشته باشید باید جابهجایی خیلی سریعی در دو جهت داشته باشید. این موضوع در فوتبال مدرن اساسی است. با این حال بهتر است یک تیم منعطف داشته باشید که بسته به شیوه بازی رقیب بتواند تغییر روش هم بدهد. در فوتبال نتیجه در مرکز همه چیز قرار میگیرد. همین نتایج هستند که مشخص میکنند شما خوب بوده اید یا بد. اگر ببرید بازیکنان به شما و اصولی که دارید اعتماد میکنند.
*با این حال تیم شما به گونهای فوتبال بازی میکند که انگار ابتدا بازی زیبا و تماشاگرپسند مهم است و بعد نتیجه...
بله! ولی همه چنین نظر و دیدی نسبت به بازی ندارند. توضیح دادنش خیلی سخت است. هرکس نظر خودش را دارد. من با وابسته به اصول ارائه یک بازی زیبا هستم و به آن اصول اعتقاد دارم. در نهایت این تماشاگران هستند که این موضوع را حل و فصل میکنند.
*خب این دید فوتبالی شما وقتی قرار است با یک تیم کوچک آسیایی بازی کنید و یا با آرژانتین، دستخوش تغییر نمیشود؟
فارغ از اینکه چه تیمی روبهروی شما بازی میکند باید همان آنالیز همیشگی را داشت. قاعدتاً نمیشود همیشه به یک شیوه بازی کرد. در بازی جام ملتهای آسیا برابر کرهشمالی (۶ بر صفر) میخواستیم بر بازی مسلط باشیم و حفظ توپ کنیم ولی بسته به تیمی که روبهروی شما بازی میکند همیشه حفظ توپ کار سادهای نیست. در بازی مقابل عربستان یا کرهجنوبی ما از جایی که همیشه فوتبال بازی میکردیم ۲۰ متر عقبتر آمدیم، چون میدانستیم آنها تیم خطرناکی هستند. حتی بدون توپ، شما باید باید ایدههای مشخصی که دارید بتوانید بر بازی مسلط باشید. بهترین نمونه اش مربوط به بازی فینال و تقابل با ژاپن است؛ توانستیم بازی را در همان نیم ساعت اول کنترل کنیم و در همان نیمه هم دو گل زدیم. بعد، ما با تغییرات تاکتیکی آنها که بیشتر در بخش تهاجمیشان رخ داد، خودمان را سازگار کردیم. آدم همیشه باید واقعبین باشد.