خبرورزشی/ مهدی توتونچی؛ «اما و اگر»؛ این عبارتی است که در تمام طول این سال‌ها با فوتبال ملی آرژانتین، عجین شده است. آلبی‌سلسته، دهه هاست روی دور ناکامی حرکت می‌کند و حتی حضور فوق ستاره‌ای به نام لیونل مسی هم نتوانسته علاج این بحران باشد. در این دوره کوپا آمریکا، قرار بود ابر‌های تیره کنار رفته و آسمان تاریک فوتبال ملی آرژانتین، آفتابی شود ولی طبق معمول، این خیال هم باطل بود. استارت با شکست برابر کلمبیا و سپس تساوی با پاراگوئه به لطف پنالتی‌ای که رقیب هدر داد؛ حالا حتی صعود از مرحله گروهی هم چندان در دسترس قرار ندارد. آلبی‌سلسته برای رهایی از کابوس حذف در مرحله گروهی، باید قطر را در بازی پایانی شکست بدهد تا حداقل از گروهش بالا برود.
یکی از مهم‌ترین مشکلات آرژانتین در همه این سال‌ها، نداشتن تیمی یکدست بوده و هست. با فاکتور گرفتن از مسی، بقیه بازیکنان تیم، زیادی معمولی هستند. مشکل دیگر، عدم تکرار بازی‌های باشگاهی ستاره‌ها برای تیم ملی است. آگوئروی تیم ملی تفاوتی فراوان با ستاره منچسترسیتی دارد. ماشین گلزنی تیم پپ، در پیراهن آلبی‌سلسته هنوز در کوپا گل نزده و موقعیت خاصی هم نساخته است. دی‌ماریای تیم ملی حتی از بدترین روز‌های دی‌ماریا در پاریس و قبل‌تر در یونایتد هم ضعیف‌تر است. این انگاره درباره مسی هم صادق است و همگان اذعان دارند که مسی آرژانتین، ماکت بی‌کیفیت ستاره بارسلوناست.
ویروس موجود در بدنه تیمی آرژانتین، هنوز شناسایی نشده است. طبیبان ماهری مانند بیلسا و سمپائولی و پکرمن و بائوسا، نتوانستند علاج این بحران را پیدا کنند، چون اصلاً نتوانستند ویروس را بیابند. ویروسی که هنوز هم کشف نشده و بعید است با وضعیت فعلی هم شناسایی شود.
عدم تعادل در ترکیب تیمی آرژانتین، موج می‌زند. درون دروازه، خبری از یک دروازه‌بان حتی معمولی رو به بالا هم نیست؛ دروازه‌بانی مانند پمپیدو در جام جهانی ۸۶ یا گویگوچه‌آ در جام جهانی ۹۰ یا حتی کارلوس روآ در ۱۹۹۸. نمایش کابایرو برابر کرواسی در جام جهانی ۲۰۱۸، به‌تن‌هایی نشان‌دهنده کیفیت دروازه‌بان‌های آلبی‌سلسته بود. در خط دفاعی، دیگر خبری از امثال زانتی، آیالا، سورین، پوچتینو و خیلی‌های دیگر نیست. مردانی خیلی معمولی در خط دفاع بازی می‌کنند که بعضی‌های‌شان مثل اوتامندی در تیم باشگاهی، جایی روی نیمکت ذخیره‌ها هم پیدا نمی‌کنند. در خط میانی، هافبک‌های مقتدری مثل گاگو و ماسچرانو دیده نمی‌شوند. تنها در یک‌سوم هجومی است که امثال دی‌ماریا و مسی و آگوئرو، ستاره‌هایی فراتر از معمولی هستند.
نکته دیگر درباره آرژانتین، موج انتقاد‌هایی است که بعد از هر شکست و ناکامی علیه مسی راه می‌افتد. همه، او را مقصر می‌دانند که شاید دلیلش، مقایسه با نمونه خارجی فعلی و نمونه داخلی قبلی باشد. رونالدو با پرتغال هم قهرمان یورو شده و هم لیگ ملت‌های اروپا را بالای سر برده است در حالی که معجزه مسی تنها تا فینال جواب داده و او نتوانسته جامی را با پیراهن ملی بالای سر ببرد. آخرین قهرمانی آرژانتین در کوپای سال ۱۹۹۳ بوده یعنی در سالی که بازیکنان فعلی، یا به دنیا نیامده بودند و یا در حال گذراندن دوران نوزادی‌شان بودند. درباره مسی، جز رونالدو، مارادونایی هم هست که کفه ترازوی قیاسش، شکست را به لیونل تحمیل کند. مارادونا یک قهرمانی و یک نایب‌قهرمانی جهان به آرژانتین هدیه داده و از این نظر هنوز هم، هر ستاره‌ای با او قیاس می‌شود. فراموش هم نکنیم که آرژانتین بدون مسی حتی برای رسیدن به جام جهانی، به مشکل خورده بود و اگر هت‌تریک و پاس گل‌های لیونل نبود، جام جهانی ۲۰۱۸ را کنار ایتالیا از خانه تماشا می‌کرد.
یکی از مهم‌ترین مشکلات آرژانتین در همه این سال‌ها، نداشتن تیمی یکدست بوده و هست. با فاکتور گرفتن از مسی، بقیه بازیکنان تیم، زیادی معمولی هستند. مشکل دیگر، عدم تکرار بازی‌های باشگاهی ستاره‌ها برای تیم ملی است. آگوئروی تیم ملی تفاوتی فراوان با ستاره منچسترسیتی دارد. ماشین گلزنی تیم پپ، در پیراهن آلبی‌سلسته هنوز در کوپا گل نزده و موقعیت خاصی هم نساخته است. دی‌ماریای تیم ملی حتی از بدترین روز‌های دی‌ماریا در پاریس و قبل‌تر در یونایتد هم ضعیف‌تر است. این انگاره درباره مسی هم صادق است و همگان اذعان دارند که مسی آرژانتین، ماکت بی‌کیفیت ستاره بارسلوناست.
ویروس موجود در بدنه تیمی آرژانتین، هنوز شناسایی نشده است. طبیبان ماهری مانند بیلسا و سمپائولی و پکرمن و بائوسا، نتوانستند علاج این بحران را پیدا کنند، چون اصلاً نتوانستند ویروس را بیابند. ویروسی که هنوز هم کشف نشده و بعید است با وضعیت فعلی هم شناسایی شود.
عدم تعادل در ترکیب تیمی آرژانتین، موج می‌زند. درون دروازه، خبری از یک دروازه‌بان حتی معمولی رو به بالا هم نیست؛ دروازه‌بانی مانند پمپیدو در جام جهانی ۸۶ یا گویگوچه‌آ در جام جهانی ۹۰ یا حتی کارلوس روآ در ۱۹۹۸. نمایش کابایرو برابر کرواسی در جام جهانی ۲۰۱۸، به‌تن‌هایی نشان‌دهنده کیفیت دروازه‌بان‌های آلبی‌سلسته بود. در خط دفاعی، دیگر خبری از امثال زانتی، آیالا، سورین، پوچتینو و خیلی‌های دیگر نیست. مردانی خیلی معمولی در خط دفاع بازی می‌کنند که بعضی‌های‌شان مثل اوتامندی در تیم باشگاهی، جایی روی نیمکت ذخیره‌ها هم پیدا نمی‌کنند. در خط میانی، هافبک‌های مقتدری مثل گاگو و ماسچرانو دیده نمی‌شوند. تنها در یک‌سوم هجومی است که امثال دی‌ماریا و مسی و آگوئرو، ستاره‌هایی فراتر از معمولی هستند.
نکته دیگر درباره آرژانتین، موج انتقاد‌هایی است که بعد از هر شکست و ناکامی علیه مسی راه می‌افتد. همه، او را مقصر می‌دانند که شاید دلیلش، مقایسه با نمونه خارجی فعلی و نمونه داخلی قبلی باشد. رونالدو با پرتغال هم قهرمان یورو شده و هم لیگ ملت‌های اروپا را بالای سر برده است در حالی که معجزه مسی تنها تا فینال جواب داده و او نتوانسته جامی را با پیراهن ملی بالای سر ببرد. آخرین قهرمانی آرژانتین در کوپای سال ۱۹۹۳ بوده یعنی در سالی که بازیکنان فعلی، یا به دنیا نیامده بودند و یا در حال گذراندن دوران نوزادی‌شان بودند. درباره مسی، جز رونالدو، مارادونایی هم هست که کفه ترازوی قیاسش، شکست را به لیونل تحمیل کند. مارادونا یک قهرمانی و یک نایب‌قهرمانی جهان به آرژانتین هدیه داده و از این نظر هنوز هم، هر ستاره‌ای با او قیاس می‌شود. فراموش هم نکنیم که آرژانتین بدون مسی حتی برای رسیدن به جام جهانی، به مشکل خورده بود و اگر هت‌تریک و پاس گل‌های لیونل نبود، جام جهانی ۲۰۱۸ را کنار ایتالیا از خانه تماشا می‌کرد.
