خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ "فرانتس فانون" جمله معروفی دارد که می‌گوید: «انقلاب ها فرزندان خود را می‌بلعند.» جمله‌ای کوتاه، سلیس و پرمحتوا که در فوتبال البته کاربرد دیگری دارد.
فوتبال ویژگی‌اش این است که حتی اگر آن را به دست نامادری هم بسپارید، همه را با هم می‌بلعد؛ برای فوتبال تفاوتی ندارد که فرزندانش چه کسانی هستند. فوتبالی هستند یا غیر فوتبالی. زمان که بگذرد و فرصتش فراهم شود، فوتبال کار خودش را انجام می‌دهد.
در لحن صحبت‌های علی کفاشیان که امروز اتهامات مالی به او زده شده و کمیته اخلاق هم 5 سال محرومش کرده، نوعی فروتنی می‌بینیم؛ لحنی فروتنانه که شبیه یک استیصال است. نوعی خودباختگی و متلاشی شدن از درون...
به سال های حضور او در وزارت ورزش و کمیته المپیک نگاه نمی‌کنیم که کفاشیان یک پا صحنه گردان مجامع فدراسیون‌ها بود؛ او سلطان رای‌گیری‌ها در هر انتخاباتی بود.

آن سال ها را رها می‌کنیم و به دوره‌ای می‌رویم که کفاشیان در صحنه یک انتخابات تک نفره، از بلندپروازی‌های رئیس سازمان وقت تربیت بدنی که به معاونت ریاست جمهور هم قانع نبود، عبور کرد و رئیس فدراسیون فوتبال شد.
کفاشیان 8 سال تمام ریاست کرد؛ با مقتدرانه یا غیرمقتدارنه‌اش کاری نداریم اما در پایان دوره 4 ساله‌اش اول، کفاشیان معترضانه گفت حتی «اختیار یک لیوان آب خوردن را نداشته است.»
حالا پس از پایان کارش در فوتبال می‌گوید این روزها چوب استقلالش را در فدراسیون خورده است. حتی خود کفاشیان هم در یک فضای پارادوکسیکال سیر می‌کند و جمله‌ای ناراحت‌کننده می‌گوید؛ «حالا که دستم به جایی بند نیست ببینید دارند چه‌ها می‌کنند؟»
خیلی معنی دارد این حرف آقای کفاشیان؛ 8 سال نفوذ در تمام ارکان فدراسیون فوتبال و پیروزی در هر انتخاباتی، 8 سال اداره راهبردی هیات‌های فوتبال در تمام استان‌ها و حضور همه‌جانبه در جزئیات فدراسیون و ... امروز برای کفاشیان کفایت نمی‌کند.
فوتبال یکی از دیگر از فرزندانش را بلعید؛ در حالی که از اول هم او را فرزند خودش نمی‌دانست!